«Κοινός Λόγος» της Έλλης Παπαδημητρίου στο Φεστιβάλ Ηλιούπολης (VIDEO)

ΤΕΤΑΡΤΗ 3/7
Το «Θέατρο του Νέου Κόσμου» παρουσιάζει ένα θεατρικό οδοιπορικό από τη Μικρασιατική καταστροφή ως τον εμφύλιο, βασισμένο σε γυναικείες αφηγήσεις, που με χαρακτηριστική ευαισθησία ζωντανεύουν ατομικές και συλλογικές μνήμες, φωτίζοντας διαφορετικά όχι μόνο την ιστορία αλλά και τα σύγχρονα πάθη μας.
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Λυδία Κονιόρδου, Ελένη Κοκκίδου, Μαρία Κατσανδρή, Ελένη Ουζουνίδου, Τάνια Παλαιολόγου
15 & 12 €

Εισιτήρια μπορείτε να προμηθεύεστε στα παρακάτω σημεία:
Π.Α.Ο.Δ.ΗΛ.-Γρηγόρης Γρηγορίου
Νικομάχου 18, Ηλιούπολη, τηλ. 210 9940699
Δευτέρα-Παρασκευή, 9.00-13.00

Δημοτικός Κινηματογράφος «Μελίνα Μερκούρη»
Λ. Ειρήνης 50, Ηλιούπολη, τηλ. 210 9937870
Καθημερινά εκτός Τρίτης, 21.00-22.30

Δημοτικό Θέατρο του Άλσους «Δ. Κιντής»
Γαρδίκη & Σμόλικα, Ηλιούπολη, τηλ. 210 9923840
Τις ημέρες των εκδηλώσεων, 19.30-22.00, κεντρικό ταμείο

Ηλεκτρονική προπώληση: Viva.gr

Ηλεκτρονική προπώληση: Viva.gr

Σημείωμα σκηνοθέτη

TO ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΝΗΜΕΙΟ

Τον Κοινό Λόγο τον ανακάλυψα το 1974, σπουδαστής στη δραματική σχολή, ένα φεγγάρι που εργαζόμουν, παράλληλα με τις σπουδές μου, στις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ. Εκεί, στο μικρό χώρο της Νανάς Καλλιανέση, γνώρισα την Κοραλία κι είχα την τύχη να συναντήσω μυθικά πρόσωπα των γραμμάτων μας που οι περισσότεροι έχουν φύγει, κι ανάμεσά τους την Έλλη Παπαδημητρίου. Με την Έλλη γίναμε φίλοι, ήτανε, ας πούμε, ο μέντοράς μου. Στο στρατό με συντροφεύανε τακτικότατα γράμματά της. Από εκεί, από τις Σάππες Κομοτηνής, της έγραφα γοητευμένος για τις θεατρικές αρετές του Κοινού Λόγου, που τον κουβαλούσα παραμάσχαλα. Μου έλεγε πως θα ήθελε να το κάνω κάποτε παράσταση, αν και είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσε να κάνω την Ανατολή, το δικό της θεατρικό έργο.

Η πρώτη φορά που καταπιάστηκα θεατρικά με τον Κοινό Λόγο ήταν το 1988, όταν έκανα θέατρο με τη θεατρική ομάδα της Φοιτητικής Εστίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην Ούλοφ Πάλμε, στα Ιλίσια. Εκεί κοντά ήταν το σπίτι που γεννήθηκα κι από την άλλη πλευρά η Καισαριανή, όπου έμεναν πολλοί συγγενείς της μητέρας μου, με τα προσφυγικά σπίτια, με ζωντανό το συνοικισμό των κομμουνιστών, το σκοπευτήριο, και ανάμεσα οι πρόποδες του Υμηττού, τα πεύκα και τα κυπαρίσια, το γήπεδο του Ιλισιακού, αλάνες για τα παιχνίδια και τους πρώτους έρωτες.

Στην αυλή του σπιτιού μας τ’ απογεύματα άκουγα τις κουβέντες και τις αφηγήσεις των γυναικών, κάποια βράδια γίνονταν αυτοσχέδια γλέντια με τραγούδι και χορό –εκεί έμαθα να χορεύω απτάλικο– τις Κυριακές τα μεσημέρια μελαγχολούσα ακούγοντας ραδιόφωνο με σήμα τη «Συννεφιασμένη Κυριακή»…

Στην πρώτη αυτή απόπειρα θεατρικής παρουσίασης του Κοινού Λόγου, με τίτλο Άσκηση Αφήγησης, οι αφηγητές, αγόρια και κορίτσια, κάθονταν σε μια σειρά καρέκλες καφενείου, μπροστά σ’ ένα τελάρο ζωγραφισμένο από τον Μάρκο Καμπάνη, όπου φαινόταν η κορυφογραμμή του Υμηττού. Η προσπάθειά μας τότε ήταν, όχι να μιμηθούμε τα πρόσωπα που αφηγούνται, αλλά ν’ ανακαλύψουμε τους ρυθμούς και τα χρώματα μιας γλώσσας γνήσιας και άμεσης όσο και τα γεγονότα της ζωής που μεταφέρει.

Εννέα χρόνια αργότερα, το 1997, ήρθε η ώρα να καταπιαστώ πολύ πιο οργανωμένα με τον Κοινό Λόγο, στην αυλή της ζυθαποθήκης του ΦΙΞ όπου στη συνέχεια διαμορφώθηκε το Θέατρο του Νέου Κόσμου, με ένα γυναικείο θίασο που τον έχω στην καρδιά μου: Ανθή Ανδρεοπούλου, Όλγα Δαμάνη, Μαρία Κατσανδρή, Τζίνη Παπαδοπούλου και με κορυφαία τη Σούλα Αθανασιάδου. Αναπόφευκτα κι αυτή τη φορά το ζητούμενο ήταν η έρευνα του αφηγηματικού λόγου στο θέατρο: αναζητούσαμε τα κατάλληλα θεατρικά μέσα για να ζωντανέψουμε αυτό το Λόγο, που όσο κι αν είναι κοινός διέπεται από καλλιτεχνικούς κανόνες καλά κρυμμένους, γι’ αυτό και πιο αυστηρούς. Στην ουσία θέλαμε να βρούμε το θεατρικό αντίστοιχο αυτών των κανόνων.

Η παράσταση αυτή επαναλήφθηκε το 2004, με δύο αντικαταστάσεις: η Γιώτα Φέστα και η Εύα Νέδου ήρθαν στη θέση της Όλγας Δαμάνη και της Τζίνης Παπαδοπούλου.

Τώρα, είκοσι χρόνια από το θάνατο της Έλλης και δεκαέξι από εκείνη την παράσταση που καθόρισε το στίγμα του θεάτρου μας, επανέρχομαι άλλη μια φορά στον Κοινό Λόγο. Με σκηνικό ένα μνημείο, όχι σαν κι αυτά που φτιάχνουν σε δημόσιους χώρους οι εξουσίες, αλλά ένα δικό μας μνημείο, από αυτά που φτιάχνονται με την καρδιά, με το αίμα και με το δάκρυ. Δεκαέξι χρόνια δεν είναι λίγα: ούτε εγώ είμαι πια ο ίδιος, ούτε η εποχή μας (αυτή κι αν άλλαξε), ούτε η ματιά μας στην ιστορία, ούτε το ελληνικό θέατρο. Έτσι, ξανακοιτάζοντας αυτό το πολύτιμο υλικό, αντικαταστήσαμε κάποιες αφηγήσεις με άλλες, που ξαφνικά είχαν αποκτήσει καινούριο νόημα στη σημερινή συγκυρία, το ίδιο έγινε και με τις μουσικές. Το βασικό όμως στοιχείο που διαφοροποιεί τη σημερινή παράσταση είναι ο θίασος, που με εξαίρεση τη Μαρία Κατσανδρή είναι καινούριος, και όπως είναι φυσικό κάθε ηθοποιός με την προσωπικότητά του ανασύρει άλλους θησαυρούς από τα κοιτάσματα αυτού του Λόγου. Που έρχεται από τον Όμηρο, επικοινωνεί υπόγεια με τους Τραγικούς, και θα συνεχίσει να αρδεύει γλώσσα και συναίσθημα όσο υπάρχουν άνθρωποι στη γωνιά αυτή της γης που μας έλαχε.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.youtube.com/watch?v=1_KVb9FxWSc