Ο θάνατος του…εμποράκου στην Νέα Σμύρνη

Γράφει ο Δημήτρης Πετρόπουλος:
2013. Κοσμογονία! e-shops, malls, κυλιόμενα ωράρια, part-time εργασία, ωρομίσθιοι, συλλογικές συμβάσεις που οι όροι τους τρομάζουν, βασικός μισθός γύρω στα 500 ευρώ, 30% ανεργία. Οι αλλαγές είναι τόσο ραγδαίες, που δεν προλαβαίνουμε να τις αφομοιώσουμε.Τα εμπορικά καταστήματα κλείνουν και στη Νέα Σμύρνη με καταιγιστική ταχύτητα. Η κατανάλωση είναι μειωμένη 15% σε σχέση με πέρσι και 60% κάτω τουλάχιστον από το 2008. Η ρευστότητα είναι ανύπαρκτη. Η εσωτερική στάση πληρωμών μεταξύ κράτους και ιδιωτικού τομέα οδηγεί σε ασφυξία τις επιχειρήσεις.
Και πώς προσπαθούν οι έμποροι της περιοχής μας να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα; Αρνούνται να ανοίγουν τις Κυριακές, έστω και 6 μόνο από αυτές το χρόνο. Με ρυθμό πιο αργό και από την καθυστέρηση αποφασίζουν ομόφωνα και με τον ίδιο ρυθμό οργανώνονται συλλογικά. Ο νεοσύστατος σύλλογος 20 με 25 επαγγελματιών ισα ισα που ακούγεται. Μα και πως να ακουστεί όταν καλά καλά οι ίδιοι οι έμποροι δεν θέλουν να είναι μέλη του . Επιπλέον μάλλον είναι έμποροι της Ομήρου παρά της Νέας Σμύρνης.Μικροσυμφέροντα και προσωπικοί εγωισμοί, όπως αυτοί που ακούστηκαν και στην συνάντηση για την ανάπλαση της οδού Ομήρου, τους οδηγούν με βεβαιότητα, συναρτήσει χρόνου, στη συρρίκνωση … Έχοντας να ανταγωνιστούν κυρίως ξενόφερτες, αλλά και ελληνικές, αλυσίδες σε απόσταση αναπνοής πλέον από «την πόρτα τους», με δύναμη ρευστότητας, τιμολόγησης και κατ’ επέκταση δημιουργίας ολιγοπωλίων, τα καταστήματα της περιοχής μας συνεχίζουν να ζουν στον προηγούμενο αιώνα … Παρατάσσουν ως αιτιολογίες για την άρνησή τους να προσαρμοστούν και τελικά να σεβαστούν τον πελάτη, έννοιες όπως η οικογένεια τους και ο ελεύθερος χρόνος τους, αξίες πραγματικές και σημαντικές, που όμως τελικά δεν είναι αξίες μόνο για τους εμπόρους άλλα και τους καταναλωτές. Παραμένουν παραδοσιακοί στις λειτουργίες τους, χωρίς καινοτομίες, χωρίς προσπάθεια διαφοροποίησης και χωρίς διάθεση για ριζοσπαστικές αλλαγές στο περιβάλλον – οικονομικό κυρίως – που δραστηριοποιούνται.
Λύσεις;;;; Υπάρχουν.
Οι πιο απλές … μια ματιά στις εμπορικές πρωτεύουσες της Ευρώπης, όπως Λονδίνο, Βερολίνο, Βαρκελώνη. Στις 31 Δεκεμβρίου, το ύψος των εκπτώσεων φτάνει το 70 – 80 %, ενώ υπάρχουν ειδικές μέρες εκπτώσεων κατά τη διάρκεια του έτους, στις οποίες οι καταναλωτές περιμένουν έξω από τα καταστήματα από την προηγούμενη νύχτα. Οι διαφημίσεις βρίσκονται σε άλλο επίπεδο. Όχι το παραδοσιακό φυλλάδιο με την ρύπανση που προκαλεί όταν το βρίσκεις πεταμένο στο δρόμο ή ακόμα η πεπαλαιωμένη ελληνική αντίληψη ότι δεν χρειάζεται κάποιος διαφήμιση όταν επιβιώνει ίσα ίσα οικονομικά.  Η οργάνωση και η διεκδίκηση είναι ομόφωνες και άμεσες. Οι πιο εμπορικοί δρόμοι στην Ελβετία, στην Γερμανία, στην Ισπανία και όχι μόνο είναι πεζόδρομοι.
Εδώ στην Νέα Σμύρνη θέλουν (?) να κάνουμε mall, αλλά να κλείνει το μεσημέρι!! Και εδώ γεννάται το ερώτημα αφού γκρινιάζουν ότι δεν έχουν πελάτες από τι κουράζονται και θέλουν να ξεκουράζονται το μεσημέρι; Θέλουν να διαφημιστούν, αλλά με τους δικούς τους κανόνες και όχι της αγοράς. Θέλουν να κάνουν εκπτώσεις, αλλά όλα με τους όρους τους, για να μην πω με τους εγωισμούς τους.
Φυσικά και η ελεύθερη οικονομία λειτουργεί, αλλά η ελεύθερη οικονομία έχει κανόνες, όπως «αν δεν αντέχεις, κλείνεις», «αν δεν έχεις κεφάλαια κίνησης, κλείνεις», «δούλεψε το ποσοστό κέρδους σου στον όγκο και όχι στη μονάδα», «επένδυσε στο μαγαζί σου και μετά υπολόγισε το κέρδος σου» και πολλούς άλλους τρόπους, σχετικά ανέξοδους, για να προσπαθήσει κανείς να σταματήσει την πτώση. Θα μπορούσα να δώσω και άλλα παραδείγματα, πολύ πιο αναλυτικά αλλά …. πρέπει να δουλέψουν και οι σύμβουλοι επιχειρήσεων!!!
Να θυμίσω ότι για τους καταναλωτές δεν υπάρχουν μόνο τα καταναλωτικά αγαθά που μπορούν σε περιόδους κρίσης να περιοριστούν κάπως, αλλά και τα διαρκή αγαθά που πρέπει να αντικατασταθούν, είτε υπάρχει κρίση, είτε όχι. Φυσικά υπάρχουν οι υπηρεσίες, κάποιες από τις οποίες δύσκολα περιορίζονται, ειδικά αυτές που αφορούν τα παιδιά.
Θέλουμε λοιπόν να έχουμε την επιλογή να διαπραγματευόμαστε τις τιμές, θέλουμε ποικιλία προϊόντων και, τέλος, θέλουμε να περπατάμε με ασφάλεια στο δρόμο, «χωρίς να παίζουμε κρυφτό» ανάμεσα στα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα της Ομήρου, που τόσο πολύ ενισχύουν, κατά τους εμπόρους φυσικά, τη δραστηριότητά των καταστημάτων τους. Τελικά, θέλουμε τα εμπορικά καταστήματα να προσπαθούν να μάθουν τι θέλουμε ΕΜΕΙΣ και όχι να προσαρμοζόμαστε εμείς στα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ θέλω και πρέπει. Άλλωστε, θα πληρώσουμε, οπότε ας πληρώσουμε όπως, όποτε και όπου ΕΜΕΙΣ θέλουμε. Διαφορετικά, νιώθουμε ότι οι επιλογές, ή μάλλον οι ΜΗ επιλογές των καταστημάτων εναντιώνονται στις καταναλωτικές επιθυμίες μας …
Θέλουμε και να ψωνίσουμε στις 5 το απόγευμα που θα σχολάσουμε και υπάρχουν και κάποιες Κυριακές, που επειδή έχει βγάλει πολύ ήλιο, «κάνουμε κέφι» να ψωνίσουμε μερικά πράγματα, και ας το μετανιώσουμε τη Δευτέρα.
Κλείνοντας, ελπίζω ο εμπορικός κόσμος της Νέας Σμύρνης να φερθεί οργανωτικά πιο ώριμα, να σπάσει – αν θέλει και φυσικά αν μπορεί – το κατεστημένο και να προσαρμοστεί γρήγορα, διότι οι δείκτες ασφυξίας δείχνουν εντονότερα σημάδια ενίσχυσης, ένα εκ των οποίων είναι και τα λουκέτα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και εμπορικών καταστημάτων.
Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος…. αλλά μπορεί να γίνει, αρκεί να γίνει αντιληπτό ότι δεν μπορούν να είναι ΟΛΟΙ ευχαριστημένοι .Και φυσικά, «αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν κάνεις». Λίγα βήματα πίσω δεν βλάπτουν, για το συλλογικό καλό!

(nstv.gr)