Το στημένο Μουντιάλ της Ιταλίας
Η χειραγώγηση ποδοσφαιρικών αγώνων ή ακόμα και διοργανώσεων δεν αποτελεί φαινόμενο της σύγχρονης εποχής. Αντιθέτως, τέτοια φαινόμενα συναντώνται και τον προηγούμενο αιώνα με δημοφιλέστερο όλων το αποκαλούμενο μέχρι και σήμερα «στημένο Μουντιάλ της Ιταλίας».
Αναλυτικά η βαθμολογια γιουροπα λιγκ
Ο Μουσολίνι και η διεξαγωγή του 2ου Παγκοσμίου Κυπέλλου
Βρισκόμαστε πίσω στο μακρινό 1932, μια εποχή όπου τα φασιστικά καθεστώτα επεκτείνονταν συνεχώς, οι ατομικές ελευθερίες αποτελούσαν είδος προς εξαφάνιση και το ποδόσφαιρο γνώριζε ολοένα και μεγαλύτερη άνθηση. Εκτός όμως από διασκέδαση και ψυχαγωγία στον απλό κόσμο, προσέφερε ισχυρή δύναμη και δημοτικότητα σε όσους κατάφερναν να έχουν τα ηνία του αθλήματος.
Ο Μουσολίνι, γνωρίζοντας την κατάσταση αυτή και προσπαθώντας να μπει στην ψυχολογία των συμπατριωτών του, χρησιμοποίησε όλα τα διαθέσιμα μέσα – θεμιτά και αθέμιτα – προκειμένου η χώρα του να αναλάβει τη διοργάνωση του 2ου Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Η απόφαση του συνεδρίου της ΦΙΦΑ που έλαβε χώρα το 1932 στο Βερολίνο βρήκε τον Ιταλό δικτάτορα να «τρίβει τα χέρια του» από ικανοποίηση. Άμεσα ξεκίνησε η κατασκευή οκτώ ποδοσφαιρικών γηπέδων σε ισάριθμες πόλεις, μια κίνηση που ανέβασε ακόμη περισσότερο τις μετοχές του Μουσολίνι, ο οποίος μάλιστα δεν έχανε ευκαιρία να δίνει το σύνθημα για τις επερχόμενες επιτυχίες της «Σκουάντρα Ατζούρα».
Οι συμμετέχουσες ομάδες στο Μουντιάλ του 1934
Στη διοργάνωση συμμετείχαν 16 συνολικά ομάδες, οι 11 από τις οποίες προέρχονταν από την Ευρώπη, οι 3 από την ήπειρο της Αμερικής και οι υπόλοιπες 2 από την Ασία και την Αφρική. Αξίζει να σημειωθεί πως ήταν η πρώτη φορά που η παρουσία των ομάδων στην τελική φάση πέρασε μέσα από προκριματικά, στα οποία μάλιστα συμμετείχε και η διοργανώτρια χώρα. Για την ιστορία, η Ιταλία εξασφάλισε μια θέση στο τουρνουά επικρατώντας με 4-0 της εθνικής Ελλάδος στον πρώτο αγώνα, με τον επαναληπτικό να μη λαμβάνει χώρα ποτέ μετά απόφαση της χώρας μας να μην αγωνιστεί, γνωρίζοντας πως η ανατροπή ισοδυναμούσε με κάτι περισσότερο από θαύμα.
Με εξαίρεση την Αγγλία του Τσόρτσιλ που ενδιαφερόταν αποκλειστικά για την εγχώρια λίγκα, το εισιτήριο σφράγισαν όλες οι τότε μεγάλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις της Ευρώπης. Αξιοσημείωτη ήταν φυσικά η απουσία της διοργανώτριας και νικήτριας του 1ου Μουντιάλ, της Ουρουγουάης. Ο προφανής λόγος ήταν να πληρώσει τους Ευρωπαίους με το ίδιο νόμισμα, καθώς οι τελευταίοι αγνόησαν επιδεικτικά την προ τετραετίας πρώτη διοργάνωση. Παράλληλα όμως, η επίσημη ομοσπονδία της χώρας ήθελε να κρατήσει εντός συνόρων όλους τους μεγάλους αστέρες των εγχώριων συλλόγων, κρατώντας τους μακριά από τα εύρωστα οικονομικά κλαμπ της Ευρώπης.
Ιδιαίτερες καταστάσεις και ο παράγοντας της έδρας
Όπως προαναφέρθηκε, ο Μουσολίνι ήταν αποφασισμένος να κάνει τα πάντα προκειμένου η χώρα του να κατακτήσει τον τίτλο. Στο πλαίσιο αυτό, δεν δίστασε να εφαρμόσει σχολαστικά τον εν ισχύ φασιστικό νόμο, βάσει του οποίου οποιοσδήποτε είχε γεννηθεί από Ιταλούς γονείς θεωρούνταν Ιταλός πολίτης, ανεξάρτητα από το που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει. Έτσι, στην αποστολή της εθνικής ομάδας της Ιταλίας ενσωματώθηκαν τρεις Αργεντίνοι ποδοσφαιριστές, οι αποκαλούμενοι τότε «οριούντι».