Είχε βραβευθεί το 1984 με το βραβείο Α’ Γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1984 για το «Ρεμπέτικο», το 1985 έλαβε το 1ο κορφιάτικο βραβείο γυναικείου ρόλου για το «Ρεμπέτικο», το 1985 το 1ο κρατικό βραβείο σεναρίου για το «Ρεμπέτικο», το 1996 το Β’ κρατικό βραβείο γυναικείου ρόλου για την ταινία «Ακροπόλ» του Παντελή Βούλγαρη, το 1986 της απονεμήθηκε τιμητική διάκριση της Ακαδημίας της Αλεξάνδρειας για το σύνολο της ταινίας «Ρεμπέτικο», το 1985 βραβείο Β΄ Γυναικείου ρόλου και επίσης ειδική μνεία Ακαδημίας Αλεξανδρείας.
“Η ταύτιση μου με λαϊκή τραγουδίστρια έγινε από την ταινία “Ρεμπέτικο”.Εγώ ρεμπέτικα και λαϊκά δεν έλεγα ποτέ! Εντάξει, θα πω τρία – τέσσερα στο ρεπερτόριο μου σαν αναφορά, επειδή μου αρέσει πραγματικά το ρεμπέτικο τραγούδι. Δεν μου αρέσει όμως η μιζέρια που βγάζουν κάποιοι όταν το τραγουδάνε. Είναι δική μου άποψη αυτή! Σας λέω, επειδή ήμουν πολύ πειστική στην ταινία και συγκίνησα κόσμο, νόμιζαν ότι κι η δική μου ζωή ήταν έτσι, ένα ρεμπέτικο δράμα.
Αν δεν τα βροντούσα χάμω να φύγω στη Ζιμπάμπουε, ίσως κι εγώ να είχα αυτοκτονήσει! Ήταν μια εποχή πολύ ζόρικη για ανθρώπους με ευαισθησίες και οραματισμούς.
Όλη η ζωή έχει γίνει μόνο το πώς θα βγάλουμε χαρτί για να πληρώσουμε άλλα χαρτιά. Απίστευτο, διότι χάσαμε την ανθρωπιά και τα ιδανικά, τις ιδιότητες που οφείλει να έχει κάθε ζωντανός άνθρωπος, μεταβαλλόμενοι οι ίδιοι σε ανθρώπους – σκιές!
Εκεί είδα το χειρότερο! Είδα την τέλεια απελπισία, η οποία όμως γεννάει μουσική και ανθρώπους που χαμογελούν στο δρόμο, παρ’ ότι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Έμεινα τέσσερα χρόνια και γύρισα γιατί μού τελείωσαν τα λεφτά μου!
Κοιμάμαι στις οκτώμισι το βράδυ, αν δεν εργάζομαι και ξυπνάω στις τέσσερις και μισή το πρωί! Ταΐζω τις αδέσποτες γάτες, γυμνάζομαι, κάνω κουνγκ – φου και μόλις ανοίγει ο καιρός, στις πέντε τα χαράματα ρίχνω και μια βουτιά στο Φάληρο, στο Φλοίσβο!
Η κόρη μου είναι γιατρός. Έχει ήδη τις πεποιθήσεις της, γι’ αυτό έγινε και γιατρός. Για να βοηθήσει τον Άνθρωπο
Προσέχω πολύ τι λέω, όπως και το στίγμα που δίνω κάθε φορά.
Ακόμα και ο πόλεμος που μου γίνεται, ούτε κι αυτός με αγγίζει.
Πιστεύω ότι έχω δεχτεί μεγάλο πόλεμο. Όταν η εταιρεία απόσυρε το άλμπουμ ΜΙΣ από τον πρώτο μήνα κυκλοφορίας, δεν είναι πόλεμος; Όταν δεν σε παίζουν τα ραδιόφωνα, δεν είναι πόλεμος; Τι είναι; Δεν κατάλαβα!
Όταν κάνω φοβερές θεατρικές παραστάσεις, γράφονται καλά πράγματα και κανείς δεν τις γνωρίζει, δεν είναι πόλεμος; Όταν έχω τέτοια πορεία κι ο άλλος σου λέει:
Α, αυτή που τραγουδάει ρεμπέτικα,
δεν είναι πόλεμος;
Αυτά δεν έχουν ξεκινήσει από μένα! Τέλος πάντων.
Εγώ είμαι πολεμιστής και τον γουστάρω τον πόλεμο! Οι άκαπνοι και οι άμαχοι να δω τι θα κάνουν!
Δεν τραγουδάω εύκολα τραγουδάκια εγώ, δε χαϊδεύω τον κόσμο! Μπαίνω σε περιοχές συνειδησιακές με το τραγούδι!”
“Καίγομαι καίγομαι”
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
1η ερμηνεία: Σωτηρία Λεονάρδου
“Όταν γεννιέται ο άνθρωπος
ένας καημός γεννιέται
όταν φουντώνει ο πόλεμος
το αίμα δε μετριέται”
https://youtu.be/aXJQmTSptCc
Αποσπάσματα από συνέντευξη στο
Περιοδικό “Δίφωνο”
