Ολόκληρη η διάλεξη του Γιάννη Λούλη στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Δήμου Αλίμου (VIDEO)

 

Δημότης Αλίμου πια, o γνωστός επικοινωνιολόγος (strategist), πολιτικός αναλυτής, αρθρογράφος και συγγραφέας 16 και πλέον βιβλίων και μονογραφιών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, Δρ. Γιάννης Λούλης, εγκαινίασε στις 8 Οκτωβρίου στη θεατρική σκηνή “Κάρολος Κουν”, τις εργασίες για την νέα χρονιά του Ανοιχτού Πανεπιστημίου του Δήμου Αλίμου, με θέμα: “Πως φτάσαμε εδώ και που πάμε;”

Ο δήμαρχος Ανδρέας Κονδύλης, τον καλωσόρισε και αφού τον ευχαρίστησε για την παρουσία του στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, του χάρισε ένα βιβλίο για τον Θουκυδίδη.

Ο Γιάννης Λούλης, αναφέρθηκε “στο κρατίδιο του Αλίμου” όπως το αποκαλεί στα βιβλία του, στους κατοίκους της πόλης, που είναι χαμογελαστοί και φωτεινοί, στον έρωτά του με τη θάλασσα και τη χειμερινή κολύμβηση και στον δήμαρχο που έχει σύγχρονες ιδέες και η γνωριμία τους στάθηε αφορμή να γίνει δημότης Αλίμου.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ

Καλησπέρα σε όλους, καλή αρχή στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, καλή πρόοδο σε όλους τους φοιτητές, συμφοιτητής σας είμαι και εγώ, όσο περισσότερο μπορώ να παρακολουθώ το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στην κ. Σκλάβου και σε όλες τις εθελόντριες που κάνουν αυτό το όνειρο πραγματικότητα, που στηρίζουν και οργανώνουν το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και έχουμε αυτές τις συναντήσεις με τους σπάνιους ξεχωριστούς Έλληνες επιστήμονες που μας κάνουν την τιμή και το δώρο κι έρχονται εδώ και μιλάνε.

Θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Λούλη ο οποίος αποφεύγει να δίνει τέτοιες διαλέξεις και με πολλή αγάπη και γενναιοδωρία ανταποκρίθηκε, μας έχει κάνει άλλο ένα δώρο ο κ. Λούλης σ ένα λεύκωμα που σύντομα θα κυκλοφορήσει με ωραίο φωτογραφικό από την πόλης μας, από τη φυσική ομορφιά του Αλίμου, από τα ηλιοβασιλέματα, από τα σπίτια του Αλίμου, έχει γράψει τον πρόλογο.

Εκεί λέει επίσης ότι είναι ερωτευμένος με το μαγικό κρατίδιο του Αλίμου. Ένα μικρό συμβολικό δώρο στον κ. Λούλη για να τον καλωσορίσουμε και να τον ευχαριστήσουμε που είναι εδώ, ένα βιβλίο για τον Θουκυδίδη τον πρόγονό μας και τον πολιτικό στοχασμό.

Επειδή κι ο κ. Λούλης στοχάζεται και γράφει πολιτικά, τον γνωρίζει πολύ καλά τον Θουκυδίδη αλλά θα έχει ένα ενδιαφέρον να ξεφυλλίσει αυτό το πόνημα που είναι από τη βιβλιοθήκη Αλίμου, και το δίνω με πολύ μεγάλο σεβασμό και χαρά, ένα μεγάλο ευχαριστώ που είστε εδώ απόψε κ. Λούλη. Είμαστε όλο αυτιά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΟΥΛΗΣ

Είναι τιμή μου που βρίσκομαι ανάμεσά σας, σας ευχαριστώ όλους για την παρουσία σας, πολύ σωστά ο Δήμαρχος έχει παρακολουθήσει τις παρουσιάσεις των βιβλίων μου και ξέρει ότι πάντα μιλάω για το κρατίδιο του Αλίμου. Συνήθως στα βιβλία μου έρχονται και φίλοι χειμερινοί κολυμβητές.

Η αλλαγή της ζωής μας όταν φύγαμε από τα βόρεια προάστια κι ήρθαμε εδώ είναι μια ολοκληρωτική μεταμόρφωση προς το καλύτερο. Γενικότερα θα έλεγα ότι ο Άλιμος είναι ένα σταυροδρόμι στη ζωή μου.

Η περιπέτεια αυτή ως χειμερινό ξεκινά από το 2007 έως το 2008 τότε είναι η πρώτη σεζόν που κολυμπάω, ένα πράγμα που πάντα μου μένει στον Άλιμο είναι η αύρα του, έχει μια εξαιρετική αύρα, είναι οι κάτοικοί του, είναι χαμογελαστοί, φωτεινοί, κυκλοφορούν με τα ζωάκια τους , με τα ποδήλατά τους, με την καλή τους διάθεση, πράγματα που δεν βρίσκεις στα βόρεια προάστια, δημιουργείς νέες φιλίες ειδικά στη θάλασσα γιατί η θάλασσα τις κάνει πιο δυνατές και έχουμε κι έναν νέο άνθρωπο τον Δήμαρχο έναν σύγχρονο άνθρωπο και εγώ που βαριέμαι τις γραφειοκρατικές διαδικασίες δεν είχα γίνει ένα διάστημα δημότης Αλίμου, αλλά με αυτόν τον Δήμαρχο έπρεπε να γίνω.

Σταχυολογήματα, «χωρίς ονόματα», από την ομιλία και το βιβλίο: «ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ-Πώς και γιατί εκτροχιάστηκε η Μεταπολίτευση», του καλού μου φίλου Γιάννη.
Ας κρατήσει ο καθένας μας ό,τι του είναι χρήσιμο και ας αφήσουμε τα υπόλοιπα στον ιστορικό του μέλλοντος! 

Γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος

Ο εισηγητής, με την προσωπική του οπτική στην ανάλυση και χωρίς να διεκδικεί τον τίτλο του ‘’αντικειμενικού’’, μιας και κάθε προσέγγιση που αναλύει σύνθετα και συχνά φορτισμένα φαινόμενα έχει από την φύση της στοιχεία υποκειμενικότητας, παρουσίασε νηφάλια, τεκμηριωμένα και ανοιχτόμυαλα την προσέγγισή του, στα όσα διαδραματίστηκαν στην Ελλάδα από την Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Η Ελλάδα, έχοντας βιώσει αναταράξεις, συγκρούσεις και ένα εμφύλιο πόλεμο, έκανε μια από τις ομαλότερες μεταβάσεις από ένα αυταρχικό καθεστώς στη δημοκρατία, και χαρακτηρίστηκε χώρα πρότυπο στο παγκόσμιο πολιτικό πεδίο στην πορεία δημοκρατικής μετάβασής της.
Πως όμως το ιδανικό ξεκίνημα της Μεταπολίτευσης, με τα εντυπωσιακά πρώτα βήματα, ένα πραγματικό ‘’πολιτικό θαύμα’’, που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και έφερνε μαζί του πολλές και ρεαλιστικές υποσχέσεις, μετατράπηκε σε οικονομική και πολιτική τραγωδία;
Οι καλοί οιωνοί δεν επιβεβαιώθηκαν, ο κατήφορος που ακολούθησε, σταδιακός και ΄΄βουβός’’, η έκρηξη όμως εκκωφαντική.
Στο τωρινό κλίμα απαισιοδοξίας και με τάσεις απόρριψης μιας ολόκληρης διαδρομής, έρχεται στο προσκήνιο η αθέατη όψη της υπόθεσης να φωτίσει ένα παράδοξο: η χώρα που πραγματοποίησε την μετάβαση “μοντέλο” στην δημοκρατία, δεν έχτισε πάνω σ΄ αυτό το επίτευγμα, ένα υγιές πολιτικό και κομματικό σύστημα.
Ο πρώτος κύκλος της Μεταπολίτευσης, με την ομαλή μετάβαση στην δημοκρατία έκλεινε, κάπου εδώ όμως, τέλειωναν και τα “καλά νέα”.

Οι Έλληνες πολιτικοί, με τις παλιές αμαρτίες τους, κακόμαθαν από το πόσο ήρεμα και σταθερά κατακτήθηκε η δημοκρατική μετάβαση της χώρας. Το καινούργιο ομαλό χαλί που είχε στρωθεί, γρήγορα άρχισαν να το ποδοπατούν με τα παλιά και λασπωμένα παπούτσια τους.

Η περίοδος που ακολουθεί είναι καθαρά μεταβατική , χαρακτηρίζεται με την ένταξη της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, το αίσθημα ασφάλειας και την επιθυμία των ψηφοφόρων να γυρίσουν σελίδα και να δοκιμάσουν κάτι νέο, δηλαδή το πέρασμα σε μια άλλη εποχή κάτι που συνάδει με το όλο κλίμα της Μεταπολίτευσης.

«Αλλαγή». Η νέα πραγματικότητα και το καταλυτικό μήνυμα: η Μεταπολίτευση δεν νοούνταν να ανακυκλώσει το παρελθόν, παλαιοί πολιτικοί και κόμματα δεν ταίριαζαν στη νέα εποχή.
Στην περίοδο που ακολουθεί, ενώ υπήρχαν όντως όλες οι δυνατότητες να εκσυγχρονιστεί το πολιτικό σύστημα και να μπουν γερές βάσεις στην οικονομία, δυστυχώς δύο σοβαρές πληγές έρχονταν στο προσκήνιο: η πόλωση που είχε σαν αποτέλεσμα να πληγεί το πολιτικό κλίμα και ο λαϊκισμός που απειλούσε την οικονομική σταθερότητα.
Η χώρα, τόσο στο οικονομικό πεδίο όσο και στο πολιτικό-κομματικό, έμπαινε σε ταραγμένα νερά. Το πόσο ταραγμένα θα αποδεικνυόταν στην συνέχεια.

Ο «λαϊκισμός». Η Ελλάδα έμπαινε απότομα και βαθιά στην εποχή του λαϊκισμού. Ήταν η εποχή που θα κυριαρχούσε το σύνθημα ‘’ο λαός στην εξουσία’’ και που όταν θα ολοκληρώνονταν, πέρα από την μεγάλη ζημιά στην οικονομία, ο λαϊκισμός θα διαπότιζε κατά καιρούς σε μεγάλο βαθμό και επί μακρόν τον δημόσιο βίο. Τα προβλήματα συσσωρεύονταν.
Ο «άλλος δρόμος», η «αρπαγή» του κράτους, ο εκτροχιασμός της οικονομίας. Λαϊκισμός υπεράνω όλων! Οικονομία ώρα μηδέν! Η αφετηρία της πορείας προς τα πρόθυρα της πτώχευσης.
Λιτότητα, αντί για «καλύτερες μέρες»
«Τσοβόλα δώστ΄α όλα», το σύνθημα για το τέλος της λιτότητας.
Το τέλος της ελπίδας της «αλλαγής». Οι ψηφοφόροι απαξιώνουν την «αλλαγή».
Το σκάνδαλο «Κοσκωτά».

Κυβέρνηση εθνικής ενότητας: ευκαιρία βελτίωσης των οικονομικών και του πολιτικού κλίματος. Η χαμένη συναίνεση και οι ψευδαισθήσεις. Η δήθεν υπέρβαση δεξιάς και αριστεράς. Η ευκαιρία χάθηκε, το άρρωστο κομματικό και πολιτικό σύστημα δεν την άντεχε.

Από την ανεπάρκεια στην παρακμή. Η πορεία προς το πικρό τέλος.

Οι μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν πριν την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Η χαμένη ευκαιρία. Η φυγή από τις προκλήσεις.

Η επόμενη χαμένη ευκαιρία. Ο μοιραίος κομματικός εναγκαλισμός. Η ώρα της ανταμοιβής των «αγωνιστών της παράταξης» είχε έρθει.
Η απουσία αποφασιστικότητας για την ανατάραξη του τέλματος που απειλούσε να πνίξει την χώρα. Οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν για ακόμη μια φορά.
Ένα «αποτυχημένο κράτος» βόμβα στα θεμέλια της χώρας.
Η μεγαλύτερη πληγή της Ελλάδας είναι το ίδιο το κράτος.
Το κράτος έπρεπε να διορθωθεί για να λειτουργήσει η οικονομία ομαλά.

Η κυβέρνηση: υπνοβατεί. Η αντιπολίτευση “λεφτά υπάρχουν”.

Το ξέσπασμα της κρίσης έσπασε την συνωμοσία σιωπής συντεχνιών και πολιτικών, με τους Ευρωπαίους να ρίχνουν φως σε κρυφές γωνιές προνομίων και την κοινή γνώμη να υφίσταται ένα σοβαρό σοκ.

Το ΔΝΤ και οι αγορές.

Ανερμάτιστη κυβέρνηση, ανεύθυνη αντιπολίτευση.
«Μεταρρυθμιστική κόπωση» χωρίς μεταρρυθμίσεις.
Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα νοσεί σοβαρά.
Ανεπαρκείς προσπάθειες, πολιτική τοξικότητα, γρήγορο τέλος.

Από την στρεβλή και εύθραυστη τρικομματική στην δικομματική κυβέρνηση, προστάτη κρατικών παθογενειών.
Δύο προβληματικά κόμματα. Στο ταγκό χρειάζονται δύο.
Διαδρομές κυβερνητικής ανεπάρκειας.

Αντί για μια νέα κουλτούρα, επιστροφή στην πόλωση και το λαϊκισμό.

Σοκ στην Ευρώπη.

Χαμένοι στις ευρωεκλογές, στον τραγικό ανασχηματισμό, στην έξοδο στις αγορές.

Το φιάσκο των αγορών, η αναπόφευκτη τιμωρία.

Οι εκλογές του Ιανουαρίου 2015 θύμιζαν το 1981.
Δραματική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, όπως τότε.
Το εκλογικό σώμα αποζητάει την προσφυγή στις κάλπες, όχι για να επιλέξει κυβέρνηση, αλλά για να τιμωρήσει κάποιους.
Οι ψηφοφόροι πάνω από όλα θέλουν να δώσουν ένα μάθημα στον δικομματισμό.
Οργισμένοι ψηφοφόροι που βλέπουν διάψευση των προσδοκιών τους, γίνονται ριζοσπαστικοί και απρόβλεπτοι, για το πως θα «τιμωρήσουν το σύστημα».
Ο εκλογικός χάρτης ξαναγράφεται, σε μεγάλο βαθμό, από την αρχή.

Το «φαινόμενο Τσίπρας»: από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της εκτίναξης αντισυστημικών κινημάτων, αριστερών ή δεξιών.

Η Εξουσία στα σύννεφα: μοιραίος Υπουργός, Πρωθυπουργός σε σύγχυση και δίπλα η άβυσσος.

Τα όρια της σαγήνης, το κόστος της επιπολαιότητας και η βίαιη ωρίμανση.

Το δημοψήφισμα: η συντριπτική επικράτηση του ΟΧΙ ήταν η αποδοκιμασία ενός κατεστημένου το οποίο με τις παθογένειες του είχε οδηγήσει τη Μεταπολίτευση προς την άβυσσο. Η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών δεν ήθελε παλινόρθωση του κατεστημένου αυτού. Κυρίως ήθελε να του δώσει άλλο ένα “μάθημα”.

Η αναγκαστική προσγείωση στον επίπονο ρεαλισμό.

Οι εκλογές του Σεπτέμβρη 2015.
Το αποτέλεσμα: μια άκρως επιφυλακτική ψήφος ανοχής ως το «μη χείρον».

Η Μεταπολίτευση συνεχίζεται ακόμη και σήμερα!
Τι μπορούμε να περιμένουμε;
Με βάση την δυναμική τού αφηγήματος της Μεταπολίτευσης, όχι πολλά πράγματα για το προβλεπτό μέλλον.
Οι «ρίζες του κακού» : το παθογενές πολιτικό κομματικό προσωπικό και το αποτυχημένο κράτος παραμένουν στη θέση τους.
Μπορούν, οι ρίζες αυτές, να ξεριζωθούν από το συγκεκριμένο πολιτικό-κομματικό προσωπικό;
Μπορούμε να φανταστούμε τα σημερινά κόμματα να αποκομματοποιούν το κράτος – φέουδό τους, να μεταρρυθμίζουν το δημιούργημά τους;

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχασε τον έλεγχο, έχασε τον όποιο στόχο του και τελικά τον δρόμο του. Αυτό το πλήρωσε και το πληρώνει πολύ ακριβά ο τόπος και βέβαια οι πληρωμές συνεχίζονται…

Όμως, τουλάχιστον, τα χειρότερα ίσως είναι πίσω μας, αν και αυτό ακόμη μένει να επιβεβαιωθεί.
Ενηλικίωση με μεγάλο κόστος, αλλά και ολοκλήρωση ενός κύκλου σταθεροποίησης.

Τα δεδομένα των καιρών, η μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα απέναντι στις προκλήσεις, η σταθεροποίηση της οικονομίας.
Ρεαλισμός, πραγματισμός και τόλμη για να υλοποιηθεί το αναγκαίο για την χώρα, δηλαδή μεταρρυθμίσεις, ότι δεν τόλμησαν τα παραδοσιακά κόμματα την εποχή της κρίσης.
Θα πάρει την τύχη, στα χέρια της η ηγεσία αυτού του τόπου;
Η πρόκληση θα μεταμορφωθεί σε ευκαιρία και προοπτική;
Η επένδυση στην αποφασιστικότητα και την αποτελεσματικότητα είναι ίσως η μόνη προσέγγιση να αποκατασταθεί, έστω εν μέρει, η διάχυτη αίσθηση αναξιοπιστίας.

Πού πάμε λοιπόν ;

Μια αντικειμενική πραγματικότητα, είναι η κάποια σταθεροποίηση της οικονομίας.
Σε πολιτικό επίπεδο, υπάρχει κάπως μεγαλύτερος ρεαλισμός.
Έχουν βοηθήσει οι μεγάλες θυσίες των πολιτών.
Όμως όλα είναι εύθραυστα.
Δομές, οικονομία, πολιτική σταθερότητα: όλα “παίζονται”.
Όλοι γνωρίζουμε ότι το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, είναι κατεξοχήν πολιτικό.
Οι παθογενείς «ρίζες του κακού» είναι βαθιές.

Μπορούμε με αυτά τα δεδομένα να κάνουμε ασφαλείς προβλέψεις;
Αν το κάναμε, θα είμασταν ανεύθυνοι.

Στην θέση των απαντήσεων, που δεν υπάρχουν, τι διαθέτουμε λοιπόν;
Λίγα ερωτήματα !
Ελπίζουμε να είναι τα σωστά ερωτήματα, αν κάτι έχουμε διδαχθεί από τόσες δεκαετίες.
Ερωτήματα, φωτίζουν λοιπόν το μέλλον του τόπου. Όχι απαντήσεις!

Τι πολιτικό κλίμα θα διαμορφωθεί;
Μπορεί η χώρα, με τόσες αδυναμίες, να προχωρήσει με ασφάλεια, εάν το πολιτικό προσωπικό, στα κρίσιμα ζητήματα, δεν ενώνει, τις ούτως ή αλλιώς, ισχνές του δυνάμεις ;

Ποια θα είναι η ποιότητα των κομμάτων ;
Τί μέλλον μπορούμε να διασφαλίσουμε εάν τα κόμματα δεν υπερβούν τους σημερινούς τους μικρόκοσμους, προσελκύοντας ικανούς ανθρώπους, με άλλες νοοτροπίες και αντιλήψεις ;

Τι αλλαγές θα κάνουν οι πολιτικοί;
Μπορούν εκείνοι που έχτισαν ως ραχοκοκαλιά της χώρας ένα σαθρό και άρρωστο κράτος να το μεταρρυθμίσουν με συνέπεια και τόλμη;
Με αυτό το κράτος που έχει η χώρα, πόσο μπροστά μπορεί να πάει;

Απαντήσεις, όπως ήδη λέχθηκε, δεν υπάρχουν.
Όμως και τα ερωτήματα δείχνουν πόσο ανηφορικός είναι ο δρόμος για τον τόπο.
Η εκτόξευση της χώρας, τώρα, φαντάζει οπτασία.
Το να σερνόμαστε μπροστά, απαιτεί κι αυτό, μια νέα πορεία με στοιχεία διάρκειας.

Φυσικά, όπως πάντα, υπάρχουν και τα χειρότερα !

Κάθε επιφύλαξη είναι δικαιολογημένη και κάθε αισιοδοξία, με τα σημερινά δεδομένα, εξωπραγματική.