“Ανδρέα μείνε μακρυά από την πολιτική” (VIDEO)
Τη θαλασσινή αύρα του Αλίμου μετέφερε στoν Ιανό ο Γιάννης Λούλης κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του νέου του βιβλίου με τίτλο “Η νέα πράξη της ελληνικής τραγωδίας. Το «φαινόμενο Τσίπρας», η καταστροφική διαπραγμάτευση, η κρίση δίχως ορατό τέλος” από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Ο «γκουρού» της επικοινωνίας, ξεκίνησε την ομιλία του μιλώντας για τον Άλιμο και την αγαπημένη του παραλία, την “Ακτή του Ήλιου” και έδωσε στον δήμαρχο Ανδρέα Κονδύλη που ήταν παρών μια συμβουλή: Να μείνει μακρυά από την πολιτική.Τα τελευταία χρόνια ο γνωστός πολιτικός αναλυτής και επικοινωνιολόγος, μένει στην πόλη μας και δηλώνει ερωτευμένος με την παραλία του Αλίμου στην οποία κολυμπάει καθημερινά, χειμώνα-καλοκαίρι.
Έτσι ξεκίνησε και την παρουσίαση του βιβλίου.
“Η κρίσιμη ομάδα που είναι εδώ είναι η ομάδα των χειμερινών κολυμβητών του Αλίμου. Αυτή είναι η αγαπημένη μου ομάδα. Η ομάδα αυτή χωρίζεται σε δύο υποομάδες. Η μία είναι η παραδοσιακή που κόβει την πίτα κλπ και η άλλη είναι η αναρχοαυτόνομη.
Είναι ανεξάρτητη ομάδα, εκεί βρισκόμαστε ο καθένας κάνει τα δικά του, βεβαίως έχουμε και καλές σχέσεις και με τους άλλους.
Έχουμε μαζί μας και το δήμαρχο του Αλίμου, τον Ανδρέα τον Κονδύλη, εξαιρετικός που κάνει πολύ καλή δουλειά και θα του δώσω μία συμβουλή, η οποία θα προκύψει και από την ανάλυση που θα κάνω μετά. Ανδρέα μου για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, μακρυά από την πολιτική είσαι σε ωραιότατη θέση εκεί πέρα κάνεις πολύ καλή δουλειά…”
“Είναι μεγάλη μου χαρά η παρουσία μου εδώ στην παρουσίαση του βιβλίου του κυρίου Λούλη” είπε ο δήμαρχος Αλίμου
“Αυτά που ακούσαμε ήταν πάρα πολύ εύστοχα, συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί τους είναι ώριμες προσεγγίσεις και αν υπήρχε όχι το 100% το 30% αυτής της ωριμότητας σε όσους παίρνουν αποφάσεις στο τόπο μας, νομίζω ότι θα ήμασταν πιο μπροστά από ότι είμαστε τώρα”
“Το μέλλον ανήκει στους νέους ανθρώπους και δεν το λέω αυτό ως κοινότυπο σχόλιο, χρειαζόμαστε νέους ανθρώπους οι οποίοι είναι αποστασιοποιημένοι από τη μάχιμη πολιτική” είπε ο Γιάννης Λούλης
“Εσείς νομίζω ότι μπορείτε να βοηθήσετε γενικότερα την πολιτική, μακρυά και εποικοδομητικά.
Είμαστε ερωτευμένοι με τον Άλιμο, και γιαυτό αξιολογούμε και τον δήμαρχο ο οποίος είναι άξιος αυτής της πόλης με την οποία είμαστε ερωτευμένοι”.
“Νομίζω ότι το “Αγαπώ τον Άλιμο” το σύνθημά μας το πήγε ένα βήμα παρακάτω “Είμαι ερωτευμένος με τον Άλιμο” συμπλήρωσε ο δήμαρχος.
Την παρουσίαση του βιβλίου έκαναν οι:
Αλέξανδρος Βέλιος δημοσιογράφος
Θανάσης Καρτερός δημοσιογράφος-συγγραφέας
Δημητρης Μητρόπουλος δημοσιογράφος- διευθυντής της εφημερίδας «Τα Νέα»
Παύλος Τσίμας δημοσιογράφος
Μένουμε Νότια – έλα στο ελεύθερο και ανεξάρτητο group των Νοτίων Προαστίων για να μοιραστούμε ότι συμβαίνει δίπλα μας.
Ειδήσεις, σχόλια, εθελοντισμός, αγορά, έξοδος, καλή ζωή, νεολαία, διασκέδαση, πολιτισμός, περιβάλλον, αθλητισμός, ανθρώπινες ιστορίες.
( ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ- ΑΛΙΜΟΣ – ΒΑΡΗ – ΒΟΥΛΑ – ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ – ΕΛΛΗΝΙΚΟ – ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΓΛΥΦΑΔΑ -ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ – ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ – ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ
Ο Γιάννης Λούλης, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια. Είναι πολιτικός αναλυτής και επικοινωνιολόγος. Έχει διδακτορικό (Ph.D.) από το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ (Emmanuel College) και MΑ στην «Πολιτική Συμπεριφορά» από το Πανεπιστήμιο του Έσεξ. Σπούδασε Νομικά στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο.
«Μια νέα πράξη της ελληνικής τραγωδίας» ξεδιπλώνει με τη γνωστή διεισδυτική ματιά του ο πολιτικός αναλυτής και επικοινωνιολόγος, Γιάννης Λούλης. Το νέο βιβλίο του έρχεται μετά από εκείνο που περιέγραφε την κατάρρευση των κυρίαρχων κομμάτων της Μεταπολίτευσης που την προσδιόρισε με τον τίτλο «Μεγάλη τιμωρία». «Η νέα πράξη της Ελληνικής Τραγωδίας» είναι το τέταρτο έργο του που ασχολείται με τον κύκλο της περιόδου της οικονομικής κρίσης. Προηγήθηκαν τα βιβλία «Ο δρόμος προς την άβυσσο», «Πού οδηγείται η Ελλάδα» και «Η Μεγάλη Τιμωρία». Στο νέο βιβλίο του, που η «Ημερησία του Σαββάτου» παρουσιάζει ένα χαρακτηριστικό κεφάλαιο, ο Γιάννης Λούλης αναλύει το «φαινόμενο Τσίπρας» και εξηγεί γιατί ο πρωθυπουργός λίγο μετά την ανάληψη της εξουσίας ομολογούσε σε δραματικούς τόνους πως η χώρα βρισκόταν μια ανάσα πριν από την «ανατίναξη του κράτους» και την έξοδο από την Ευρωζώνη. Διερωτάται και σημειώνει: Πώς φτάσαμε στο σημείο αυτό; Τι ακολούθησε και γιατί;
Όλα ξεκίνησαν, τονίζει, από τη μοιραία επιλογή του Βαρουφάκη ως διαπραγματευτή. Και απαντά στα κρίσιμα ερωτήματα. Ποια ήταν τα καταστροφικά λάθη του; Πώς ο Τσίπρας διολίσθησε στο σπασμωδικό δημοψήφισμα; Πώς, μπροστά στην άβυσσο, έγινε το σωτήριο βήμα πίσω; Γιατί ήταν αναπότρεπτη η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί η ΝΔ δεν μπορούσε να ανταγωνισθεί τον Τσίπρα, παρά τα λάθη του, και πώς ο τελευταίος κέρδισε καθαρά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου; Πόσο τραυματισμένος είναι ο Τσίπρας; Μπορεί να αλλάξει η ΝΔ με μια νέα ηγεσία; Πώς ερμηνεύεται το «φαινόμενο Τσίπρας»;
Το δραματικό 2015 είχαμε άλλη μια πράξη της ελληνικής τραγωδίας. Υπάρχει πάντα ένας φαύλος κύκλος πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Μπορεί η χώρα, με το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό, να σπάσει τον κύκλο αυτόν; Ποιο είναι το κρίσιμο «τρίπτυχο» που θα κρίνει την πορεία της; Έχει η κρίση ορατό τέλος;
ΚΡΙΣΗ ΔΙΧΩΣ ΟΡΑΤΟ ΤΕΛΟΣ;
Η χώρα δεν έχει φτάσει στο σημερινό σημείο εξαιτίας «ενός» μόνο κόμματος και «ενός» πρωθυπουργού. Όλοι ευθύνονται. Όλα τα κόμματα είναι παθογενή. Όλο το πολιτικό προσωπικό είναι ανεπαρκές. Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ κέρδισαν τις εκλογές ως «το πιο νέο πολιτικό προϊόν». Όχι διότι ήταν «αριστεροί». Αν και το τελευταίο τούς έδινε ένα στοιχείο ιδεαλισμού, καθώς ήταν αδοκίμαστοι και αποκομμένοι από την εξουσία. Τώρα όμως, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι νέο. Έχουν φθαρεί πρόωρα. Και όχι άδικα.
Η Ελλάδα, με την κυβέρνηση Τσίπρα, έφτασε ένα βήμα πριν από το Grexit. Ο ίδιος, που από επιπολαιότητα, απειρία και ιδεοληψίες έκανε μεγάλα λάθη στη διαπραγμάτευση, απέτρεψε τα πολύ χειρότερα. Στο σημείο αυτό έδειξε σύνεση και θάρρος. Ο Αλέξης Τσίπρας, πρόσφατα, θα δήλωνε σε ξένο δημοσιογράφο για την τελική φάση των διαπραγματεύσεων: «Αν έφευγα, θα κατέρρεαν οι τράπεζες και η οικονομία».
Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Τσίπρα αποδείχτηκε καταστροφική με τον μοιραίο Βαρουφάκη στο τιμόνι. Όπως θα δήλωνε αυτοκριτικά στις 16/12/2015 ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε ξένο ΜΜΕ: «Νομίζω ότι χάσαμε χρόνο. Στο τέλος μάς τελείωσαν τα χρήματα και οι δυνάμεις».
Δεν ομολόγησε βεβαίως ότι το ροκάνισμα, η απώλεια του χρόνου βρισκόταν στην καρδιά της «στρατηγικής» Βαρουφάκη, την οποία ο ίδιος ο Τσίπρας είχε προσυπογράψει είτε παθητικά είτε ενεργητικά. Πάντως είχε το θάρρος να ομολογήσει πως αν ο ίδιος είχε αντιληφθεί το λάθος αυτής της προσέγγισης, θα είχε «πάρει πιο γενναίες αποφάσεις, πιο γρήγορα». Ένα πάντως είναι βέβαιο: ο Τσίπρας μαθαίνει και ωριμάζει. Αν και είναι άγνωστο αν οι ρυθμοί ενίσχυσης της ωριμότητάς του γίνονται με την ταχύτητα και το βάθος που οι προκλήσεις απαιτούν.
Γενικότερα, η όποια εκτίμηση για τη συνολική προσαρμογή του πολιτικού προσωπικού μπροστά στην κρίση είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Πολύ πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, ο γράφων είχε τα δεδομένα για να εκτιμήσει πως ο Τσίπρας θα κέρδιζε τις εκλογές, όποτε και να διεξάγονταν. Έτσι άρχισα να γράφω το βιβλίο «Η μεγάλη Τιμωρία» οκτώ μήνες πριν από τις εκλογές, με το συγκεκριμένο σενάριο ως πυξίδα. Άλλωστε, αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, εκτιμούσα πως η νίκη του Σαμαρά ήταν πύρρειος. Αυτές οι εκτιμήσεις όμως δεν είχαν ιδιαίτερες δυσκολίες. Το δύσκολο είναι να υπολογίσει κάποιος, με εφόδιο τη λογική, τις αντιδράσεις ενός παθογενούς πολιτικού προσωπικού. Εξάλλου, ό,τι δεν υπακούει σε μια στοιχειώδη λογική είναι σχεδόν αδύνατο να προβλεφθεί.
ΟΙ ΠΑΛΑΒΟΙ
Την περίοδο που εξετάσαμε εμφανίστηκαν κάποια θετικά σημάδια. Ένα από αυτά είναι ο μεγαλύτερος ρεαλισμός και η σταδιακή ωρίμανση του Τσίπρα. Άλλο ένα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ απαλλάχτηκε από την «παλαβή Αριστερά» που βρισκόταν στα σπλάχνα του. Πολύ θετικό είναι πως το παρόν οικονομικό επιτελείο είναι ικανό και συνετό με τους Τσακαλώτο και Χουλιαράκη. Θετικό είναι πως η ΝΔ άλλαξε ηγεσία με την παραίτηση του μοιραίου, για την ίδια, Σαμαρά.
Θετικό είναι πως και οι δύο υποψήφιοι που τελικά διεκδίκησαν την ηγεσία της στον δεύτερο γύρο προσπαθούσαν να εκφράσουν μια κάπως πιο κεντρώα νέα στρατηγική. Θετική ήταν και η αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Όμως ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και το μικρό πλέον ΠΑΣΟΚ παραμένουν παθογενή κόμματα. Ενώ το Ποτάμι, ως έχει σήμερα, τείνει να κλείσει τον κύκλο του. Για τη χώρα, η μεγαλύτερη επιτυχία είναι πως απέφυγε το Grexit.
Με δεδομένο το τι μεσολάβησε από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, είναι εντυπωσιακό ότι ο Αλέξης Τσίπρας παρέμεινε το φαβορί για να κερδίσει τις εκλογές.
Αυτές δεν έγιναν ποτέ ντέρμπι, καθώς η μεγάλη δεξαμενή των αναποφάσιστων ήταν πρώην δικοί του ψηφοφόροι. Κάποιοι αναπόφευκτα θα επέστρεφαν. Φυσικά η έκταση της «επιστροφής» ήταν μεγαλύτερη του αναμενομένου. Όμως ο επίπονος τοκετός της επιστροφής έδειχνε, μαζί με τα δημοσκοπικά στοιχεία, το πόσο είχε τραυματιστεί η εικόνα Τσίπρα. Κέρδισε ως το «μη χείρον». Χωρίς πλέον αέρα στα πανιά του. Είχε σπαταλήσει στη σύντομη αυτή διαδρομή των οκτώ μηνών το τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο που διέθετε στην κοινή γνώμη.
Το «υψηλό δράμα» που βίωσε η χώρα μέχρι την επώδυνη συμφωνία, την οποία αναγκάστηκε να υπογράψει ο Τσίπρας, είχε αρχικά κάποια «ηρωικά» στοιχεία. Αποκορύφωμα ήταν η επιπόλαιη και τυχοδιωκτική κίνηση του δημοψηφίσματος. Αυτό το «υψηλό δράμα» εξαϋλώθηκε και αντικαταστάθηκε με μια απότομη προσγείωση στη μιζέρια μιας ακόμη πιο βαθιάς κρίσης. Τούτο εξηγεί τη χιονοστιβάδα επιδείνωσης της εικόνας Τσίπρα. Αυτή ξεκίνησε πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και φυσικά χειροτέρεψε όταν η συμφωνία άρχισε να εφαρμόζεται. Οι πολίτες καλούνταν να πιουν ένα ακόμη πιο πικρό ποτήρι. Ήταν πλέον εξουθενωμένοι, απελπισμένοι και σε κατάσταση παραίτησης.
Έτσι φτάσαμε σε ένα φαινόμενο που μπορεί να περιγραφεί ως «πολιτικό κενό». Οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις καταγράφουν τους περισσότερους ψηφοφόρους (σχεδόν 40%) να μην επιλέγουν κανένα κόμμα. Αυτή είναι η κυρίαρχη επιλογή τους! Με τη νέα ηγεσία της η ΝΔ, φυσιολογικά, είναι πιο συσπειρωμένη, όμως προηγείται με αποκαρδιωτικά ποσοστά. Πέρα όμως από τα ποσοστά της ΝΔ, που δεν δείχνει να έχει δυναμική, το πιο χαρακτηριστικό είναι πως το κυβερνών κόμμα εμφανίζει ραγδαία υποχώρηση. Ενώ ο Τσίπρας, που η δική του εικόνα σκέπαζε τα πάντα, έχει πάψει να δίνει «ενέργεια» και «ζωή» στο τοπίο. Η δική του φθορά συμπαρασύρει το όλο πολιτικό πλαίσιο. Το «πολιτικό κενό» καταπίνει όλα τα κόμματα. Περισσότερο ή λιγότερο.
Το κλίμα στην κοινή γνώμη έχει βαρύνει δραματικά. Οι τακτικισμοί του Τσίπρα μοιάζουν εξαντλημένοι. Δεν ωφελούν τον ίδιο και, πολύ περισσότερο, δεν ωφελούν τη χώρα. Άρα οι συγκυρίες προκαλούν τον Τσίπρα να μετακινηθεί σε ένα άλλο επίπεδο πολιτικής. Καλείται να αφήσει στην άκρη τους τακτικισμούς και να αφυπνισθεί, κάνοντας στρατηγικές επιλογές. Οφείλει να αναλάβει δράσεις που συγκρούονται με τον κομματικό του μικρόκοσμο και υπηρετούν την κοινωνία.
Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, ο Τσίπρας επικράτησε ως το «μη χείρον». Τα τραύματά του ήταν πλέον σοβαρά. Στο διάστημα που ανοίγεται μπροστά του δεν είναι διόλου σίγουρο ότι θα ξανακερδίσει μια μάχη του «μη χείρονος». Το βέβαιο είναι φυσικά πως ένα αποκαρδιωμένο εκλογικό σώμα θα διαλέξει στην επόμενη μάχη μεταξύ του «μικρότερου κακού» χωρίς ιδιαίτερες προτιμήσεις και με πολλές ταλαντεύσεις. Αν ο Τσίπρας δεν περάσει από τη φάση των τακτικισμών σε εκείνη της στρατηγικής ουσίας, δηλαδή στο πώς κυβερνά και με ποιο αφήγημα εξηγεί τις επιλογές του, τότε εύκολα μπορεί να καταστεί «το χείρον».
Το «πολιτικό κενό» καθιστά άλλωστε τους ψηφοφόρους λιγότερο δεδομένους παρά ποτέ. Κανένας πολιτικός δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής για τη μοίρα του.
– Γιατί η ΝΔ δεν μπορούσε να ανταγωνισθεί τον Τσίπρα, παρά τα λάθη του, και πώς ο τελευταίος κέρδισε καθαρά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου;
– Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Τσίπρα αποδείχτηκε καταστροφική με τον μοιραίο Βαρουφάκη στο τιμόνι.
– Αποκορύφωμα ήταν η επιπόλαιη και τυχοδιωκτική κίνηση του δημοψηφίσματος. Αυτό το «υψηλό δράμα» εξαϋλώθηκε και αντικαταστάθηκε με μια απότομη προσ-γείωση στη μιζέρια μιας ακόμη πιο βαθιάς κρίσης. Τούτο εξηγεί τη χιονοστιβάδα επιδείνωσης της εικόνας Τσίπρα.
(Από την imerisia.gr)