Ο Άρης ήταν ο άνθρωπος μιας άλλης εποχής…

…………………………………………………………………………………………………………
10.Απο τις πρωτες κριτικες της δουλειας του απο τον μεγαλο ποιητη Τασο Λειβαδιτη.
Εφ. ΑΥΓΗ: (Κυρ. 13 Απρ. 1980)
{…μεστός και ανανεωμένος παρουσιάζεται ο Α.Τ. με το τέταρτο βιβλίο του…
Φυσικά την πορεία του την είχε χαράξει από την πρώτη κι όλας συλλογή του με πυξίδα που να δείχνει πάντα τη μεγάλη και σκληρή εποχή μας.
Τους μακρόχρονους αγώνες του λαού μας για ελευθερία, το μόχθο των ταπεινών, τα δάκρια των καταφρονεμένων, αλλά συγχρόνως και την ελπίδα στη ζωή και το μέλλον, που σ’ αυτό το βιβλίο του παίρνουν πλατύτερες διαστάσεις:
<<…σ’ εμάς,
τους απλούς κι ασήμαντους πες,
που ανταμώνουμε κάθε πρωί
στη στάση του λεωφορείου,
έλαχε το χρέος,
να φυλάξουμε ζεστό ένα χαμόγελο…>>.

<<…το χαμόγελο πνίγηκε στο βάραθρο της καθημερινότητας,
παιδιά με κίτρινα δόντια παίζουν στα λασπόνερα,
κάτω από τον φθισικό ήλιο ανασαίνουν
γκάζι και σκόνη…
Το γραμμόφωνο μονότονα τραγουδά
τη δίψα μιας άλλης ζωής…>>.

<<…οι φίλοι μου που άφησαν τα μαθητικά τους μολύβια
κι άρπαξαν τα ντουφέκια
να διώξουν την πικρή καταχνιά…>>.

Ο «ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ» του Ταστάνη, δεν είναι μόνον οι απόμερες γωνιές της Αθήνας, αλλά όλου του κόσμου.
Κι οι άνθρωποι, στην πιο ακραία τους καθημερινότητα, αλλά και στο πιο λαμπρό μεγαλείο τους συνωστίζονται μες στις σελίδες του: εργάτες, λαϊκοί αγωνιστές, άτομα δυστυχισμένα, αποκλεισμένα, όμως με αξιοπρέπεια και περηφάνια παλεύουν για το δικό τους αύριο!

<<…χωρίσανε κάτω από χαμηλές μαρκίζες,
οι δρόμοι ξυπνούσαν,
κίτρινα φώτα χαράκωναν την πάχνη,
βιαστικές σκιές τρέχουν να προλάβουν
το θλιμμένο χαμόγελο της μέρας.
Η αυλαία της νύχτας τον έκρυψε.
Συνηθισμένα τα νέα στο πρωινό δελτίο…>>.

Ο «ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ» του ποιητή διαθέτει ότι καλύτερο έχει το ανθρώπινο στοιχείο: ειλικρίνεια, ευψυχία, δύναμη, ευαισθησία, ιδανικά.
Όλα αυτά που συναντάει κανείς λίγο μακρύτερα απ’ τις ολόφωτες και άψυχες βιτρίνες των μεγαλουπόλεων.
Ακόμα κι ο πόνος είναι γεμάτος καρτερία:

<<…τώρα κάθεσαι και περιμένεις την απόφαση

της μοίρας…
Φτωχικός θάλαμος νοσοκομείου,
τρίτη θέση, κρεβάτι εννιά.
Τα γαρίφαλα στο κομοδίνο μυρίζουν χλωροφόρμιο.
Βιαστικές νοσοκόμες καλύπτουν το ωράριο τους.
Χλωμά πρόσωπα σκύβουν πάνω σου με κατάνυξη.
Τι θέλουν να μοιραστούν μαζί σου; >>.

Ακριβώς όμως επειδή ο νεαρός ποιητής παρουσιάζει μια τέτοια αναμφισβήτητη εξέλιξη , πρέπει και η κριτική να επισημάνει κάποιες αδυναμίες του, όπως η περιττολογία κι η εύκολη αισθηματικότητα καμιά φορά.
Αν ο Ταστάνης πυκνώσει το λόγο του και του αφαιρέσει κάθε περιττό, είναι βέβαιο ότι θα δώσει ποίηση υψηλής στάθμης.
Γιατί κι εδώ , όπου κατορθώνει ν’ αποδεσμεύεται απ’ το περιττό, μας χαρίζει μικρά κείμενα υποδειγματικά:

<<…δε φταίξαμε γιατί πολύ αγαπήσαμε
μια ζωή συνηθισμένη.
Δε φταίξαμε γιατί πολύ πιστέψαμε
στα όνειρα.
Εμείς δέντρα χαμηλά μέσα στη βουή της πόλης.
Ο ήλιος κουράστηκε να μας αναζητεί.
Μας τριγυρίζει ο θάνατος…>>.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (Ποιητής)
……………………………………………………………………………………………………………..

Η ΑΥΓΗ 20-9-2014

Για τον ΑΡΗ ΤΑΣΤΑΝΗ.

΄Εφερε το αποτύπωμα των αξιών της Αριστεράς

Καθώς τις μέρες αυτές κλείνει ένας χρόνος από τον ξαφνικό θάνατο του Άρη Ταστάνη, σκέφτομαι ότι υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να θυμόμαστε συχνά τον Άρη.
Ένας προφανής λόγος είναι το πείσμα του. Χτυπημένος από μια σκληρότατη μοίρα, ο Άρης έζησε παρ’όλα αυτά προσηλωμένος με πείσμα στην τέχνη, τη δημιουργία και τον αγώνα. Η τέχνη και η δημιουργία για τον Άρη ήταν ένα ολόκληρο σύμπαν μέσα στο οποίο κινούταν με γνώση και με πάθος. Διαβάσματα, βιβλία, ιστορίες και λεπτομέρειες, και η συνεχής άσκηση της γραφής. Νομίζω ότι ο Άρης – παρ’όλο που είχε πλήρη συνείδηση του άνισου αγώνα που έδινε – είχε αποφασίσει να μην παραιτηθεί, να φτιάξει ένα δικό του κόσμο δημιουργίας και επικοινωνίας. Και τον έφτιαξε. Όχι με την αγωνία της υστεροφημίας, αλλά με την ανάγκη να νοηματοδοτήσει μια ζωή που ήταν αρκετά νωρίς φανερό ότι θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη.
Σκέφτομαι επίσης τον Άρη σα σύντροφο. Ο Άρης ήταν ένας από τους συντρόφους (και τις συντρόφισσες, φυσικά) που ήταν πάντα εκεί και που ξέρεις ότι θα είναι πάντα εκεί. Τους συντρόφους που δε στελεχώνουν τις κεντρικές επιτροπές ή τα κομματικά όργανα, που δεν είναι επαγγελματικά στελέχη, αλλά είναι σταθεροί στις επιλογές τους, παρόντες στις καλές και τις κακές στιγμές του κινήματος. Που οι ανάγκες τους ξεπερνούν την τρέχουσα ανάλυση της καθοδήγησης. Που κουράζονται και αδιαφορούν για την ατελείωτη εσωκομματική ίντριγκα. Τους συντρόφους δηλαδή που αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά του ιστορικού ρεύματος της ελληνικής Αριστεράς.
Για τον Άρη η ένταξη στην Αριστερά ήταν μια βαθιά ανθρωπιστική επιλογή. Η βασική πηγή της έμπνευσής του – τόσο στην ποίηση όσο και στην κοινωνική του δράση – ήταν οι αγώνες των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Η αγωνία του για το κίνημα της κοινωνικής απελευθέρωσης αποτυπωνόταν στα διαβάσματά του και τη βαθιά γνώση της ιστορίας των κοινωνικών αγώνων όπου γης.
Ήταν τύχη αγαθή που τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ζώντας στα νότια προάστια, ο Άρης συνδέθηκε με τον αγώνα της υπεράσπισης του Ελληνικού και της πρόσβασης στην παραλία του, ένα υποδειγματικό αγώνα που συμπύκνωνε τις αξίες και τα νοήματα που ενέπνευσαν και τον Άρη σε όλη του ζωή. Οι “ανυπότακτοι γαλάτες” του Ελληνικού αποτέλεσαν για τον Άρη μια νέα πολιτική οικογένεια. Και με πολύ μεγάλη ικανοποίηση συχνά ανέφερε ότι με τον αγώνα αυτό μπορούσε και ο ίδιος πλέον να κάνει μπάνιο στην απελευθερωμένη παραλία χάρη στην ειδική πρόβλεψη που υπήρχε για τους ανθρώπους με αναπηρία. Μια φαινομενικά μικρή, αλλά εξαιρετικά σημαντική (συμβολικά και πραγματικά) νίκη.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Άρης ήταν ο άνθρωπος μιας άλλης εποχής, που έφερε το αποτύπωμα των αξιών της Αριστεράς των αγώνων της δεκαετίας του ’60, του αντιδικτατορικού αγώνα, του ενθουσιασμού της μεταπολίτευσης. Ελπίζω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ελπίζω ότι ο Άρης είναι ο άνθρωπος μιας ενδιαφέρουσας εποχής που έρχεται, ένας άνθρωπος της εποχής “των σεισμών που μέλλονται για να’ρθουν”.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ

……………………………………………………………………………………………………………… ========================

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ του ΑΡΗ ΤΑΣΤΑΝΗ
Ο Άρης Ταστάνης γεννήθηκε στα Παράκοιλα Λέσβου, το 1953.
Η αντιστασιακή δράση του πατέρα του, οι διώξεις στον εμφύλιο, καθώς και οι πρώτες ενδείξεις της σκληρής ασθένειας στο παιδικό του σώμα, υποχρεώνουν την οικογένεια του να εγκαταλείψει το νησί και να μεταναστεύσουν στην Αθήνα.

Από το 1966 κατοικούσε στην Τερψιθέα – Γλυφάδας.
Είναι δεσμώτης μιας ανίατης ασθένειας, (μυϊκή δυστροφία των άκρων) καθηλωμένος από 20 ετών, σε αναπηρικό καρότσι.
Από παιδί γνώρισε καλά, όλες τις αρνητικές πτυχές του νοσηλευτικού συστήματος και της κοινωνικής επανένταξης.
Μεγάλωσε σ’ εποχές γκρίζες κι άγονες για τ’ άτομα με αναπηρία. Σε δύσκολες συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού. Τότε που ήταν «στίγμα» για το άτομο και την οικογένεια του η «αναπηρία» κι όνειρο η πρόσβαση στην πόλη και τη ζωή, στη μέριμνα της πολιτείας, στη μόρφωση και την αποκατάσταση…
Μέσα σε αυτές οι συνιστώσες, μαζί με το προσωπικό πρόβλημα, και την ανάγκη να δραπετεύσει από τα ψηλά τείχη του αποκλεισμού,
αρχίζει να γράφει ποιήματα και να μελετά λογοτεχνικά κείμενα.
Από τότε θα σημαδέψουν βαθύτατα όλη την ποιητική του διαδρομή, τα πάθη και οι αγώνες των καθημερινών ανθρώπων. Τα όνειρα και οι αγωνίες στις υποβαθμισμένες γειτονιές της μεγαλούπολης.
Μαζί πάντα ο νόστος και θύμηση της Αιολίδας, (τόπος, χρόνος, ιστορία, άνθρωποι, αγώνες, θυσίες, οράματα).

Είναι μέλος της «ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ» (ΕΕΛ) 1980.
Της «ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ».
«ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ» 1981.
Ιδρυτικό μέλος του σωμ. «ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ».
Μέλος της «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ».

Το 1983 εκδίδει το λαογραφικό περ. «ΤΑ ΠΑΡΑΚΟΙΛΙΩΤΙΚΑ».
Το 2002 εκδίδει το πολιτιστικό περ. «ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΝΩ ΚΑΤΩ».
Συνεργάζεται και αρθρογραφεί σε περ. και εφημ. στις συνοικίες και στην περιφέρεια
για ποίηση, λογοτεχνία, άρθρα για τον κοινωνικό αποκλεισμό, ιστορία – λαογραφία Λέσβου, κοινωνικά θέματα.
Στην καθημερινή εφ. της Μυτιλήνης «ΕΜΠΡΟΣ» γράφει τη στήλη: «Της Καθημερινής Ζωής μας».

Το πρώτο ποίημα του που εκδόθηκε : «ΜΠΟΡΕΙΣ», (αφιερωμένο στους ζωγράφους με το στόμα και το πόδι) θα κυκλοφορήσει μεταφρασμένο σε 14 γλώσσες στο ημερο-
λόγιο της «Διεθνής Ένωσης Αναπήρων Καλλιτεχνών» (1976).

Το 1981 από την TV: ΕΡΤ 2 η δημοσιογράφος Άννα Παναγιωταρέα, παρουσιάζει ημίωρο ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του. Μιλάνε για τον Α.Τ. οι συγγραφείς Ασημάκης Πανσέληνος και Τατιάνα Γκρίτσι Μιλιέξ.

Το 1981 λαμβάνει μέρος στην εκπομπή της ΕΡΤ 1 του Ν. Δήμου «ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ – ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ» με θέμα : ‘’Αναπηρία και Κοινωνικός Ρατσισμός’’ είναι η πρώτη
απόπειρα που γίνεται από τα Μ.Μ.Ε. να δείξουν το πρόβλημα ρεαλιστικά…

Το 1983 α΄ έτος παγκόσμια αφιερωμένο από τον ΟΗΕ για τ’ Α.Μ.Ε.Α. επιμελείται και παρουσιάζει μια σειρά από 15 εβδομαδιαίες εκπομπές στο ραδιόφωνο ΕΡΤ 2, με θέμα: ‘’Ανάπηρος πολίτης και Κοινωνία’’.

1983 – 84 από τον ραδιοφωνικό σταθμό «GERONIMO GRUVI» επιμελείται και παρουσιάζει την εκπομπή: ‘’Νυχτερινές Στάσεις στην Ποίηση και τη Μουσική’’.

Τα βιβλία του:
1. ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΓΥΑΛΙΝΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ : ΑΘΗΝΑ 1976
2. ΑΙΟΛΙΚΑ : Εκδ. ΙΩΛΚΟΣ 1977
3. 14 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΩΤΗ ΑΓΓΟΥΛΕ: Εκδ. ΔΙΟΓΕΝΗΣ 1979
4. ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ : Εκδ. ΔΙΟΓΕΝΗΣ 1979
5. ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ: Εκδ. ΚΕΔΡΟΣ 1982 (σχ.εξ. Β. Κατράκη)
6. ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ: Εκδ.ΔΙΟΓΕΝΗΣ 1985 (σχ. εξ. Β. Κατράκη.)
7. ΑΙΟΛΙΚΑ Ι Ι : Εκδ. ΚΑΛΑΜΑΣ 1992
8. ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ: Εκδ. ΚΑΛΑΜΑΣ 1992 (σχ.εξ. Β. Κατράκη)
9. ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΆ ΤΩΝ ΟΔΟΙΠΟΡΩΝ: Εκδ. ΗΡΑ 1999 (σχ.εξ.Τζέλη Χατζηδημητρίου)
10. ΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ: Εκδ. ΗΡΑ 2003
11. TAΞΙΔΙΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΛΙΣΑΧΝΗΣ: Εκδ. ΑΣΤΕΡΙΑΣ 2005
12. ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ Εκδ. Κ.Ψ.Μ 2007

13. ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΟΥ Εκδ.ΚΨΜ 2011