Ρέμα Πικροδάφνης : Δεν είναι για τα μπάζα!
(Χριστίνα Φίλιππα – globalview.gr)
Ο κύριος Κ. και η φύση..
Όταν ρωτήθηκε για τη σχέση του με τη φύση.. ο κύριος Κ. είπε:
Θα μου άρεσε να βλέπω κανα δυο δέντρα βγαίνοντας από το σπίτι μου.
Κυρίως γιατί αλλάζουν όψη κάθε μέρα
και κάθε εποχή.. και φτάνουν έτσι σε κάποιον εντελώς ξεχωριστό βαθμό πραγματικότητας.
και κάθε εποχή.. και φτάνουν έτσι σε κάποιον εντελώς ξεχωριστό βαθμό πραγματικότητας.
Στις πόλεις.. χάνουμε
την αίσθηση του χρόνου.. γιατί βλέπουμε πάντοτε αντικείμενα χρηστικά.. τα σπίτια.. που θα ήταν άδεια αν δεν τα
κατοικούσε κανείς.. και τους δρόμους.. που θα ήταν άχρηστοι αν κανένας δεν τους χρησιμοποιούσε.
Η ιδιόμορφη τάξη που επικρατεί στην κοινωνία μας.. μάς επιτρέπει να συναριθμούμε και τους ανθρώπους σ αυτά
τα χρηστικά αντικείμενα.. κι έτσι τα δέντρα.. τουλάχιστον για μένα.. που δεν είμαι ξυλουργός.. έχουν μια
καθησυχαστική αυθυπαρξία.. εντελώς ανεξάρτητη απο τον εαυτό μου.. αλλά ελπίζω πως και για τον ξυλουργό
έχουν κάτι που αντιστέκεται στην αξιοποίηση.Κι αφού θέλετε να βλέπετε δέντρα.. γιατί δεν πηγαίνετε καμιά φορά στην εξοχή? τον ρώτησαν.Ο κύριος Κ. απάντησε ξαφνιασμένος:
Εγώ είπα ότι θέλω να τα βλέπω όταν βγαίνω από το σπίτι μουΤο Ρέμα της Πικροδάφνης ήταν η αιτία να σκεφτώ την αξία της φύσης μέσα σε αστικό ιστό καθώς πριν από λίγες μέρες κατατέθηκε από την Περιφέρεια Αττικής η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων των έργων διευθέτησης της κοίτης του ρέματος αυτού. Έτσι σκέφτηκα τον «Κύριο Κ.» του Μπρεχτ, ένα από τα σοφά κείμενα που αποτυπώνουν πυκνά την κοινωνική κριτική του.
την αίσθηση του χρόνου.. γιατί βλέπουμε πάντοτε αντικείμενα χρηστικά.. τα σπίτια.. που θα ήταν άδεια αν δεν τα
κατοικούσε κανείς.. και τους δρόμους.. που θα ήταν άχρηστοι αν κανένας δεν τους χρησιμοποιούσε.
Η ιδιόμορφη τάξη που επικρατεί στην κοινωνία μας.. μάς επιτρέπει να συναριθμούμε και τους ανθρώπους σ αυτά
τα χρηστικά αντικείμενα.. κι έτσι τα δέντρα.. τουλάχιστον για μένα.. που δεν είμαι ξυλουργός.. έχουν μια
καθησυχαστική αυθυπαρξία.. εντελώς ανεξάρτητη απο τον εαυτό μου.. αλλά ελπίζω πως και για τον ξυλουργό
έχουν κάτι που αντιστέκεται στην αξιοποίηση.Κι αφού θέλετε να βλέπετε δέντρα.. γιατί δεν πηγαίνετε καμιά φορά στην εξοχή? τον ρώτησαν.Ο κύριος Κ. απάντησε ξαφνιασμένος:
Εγώ είπα ότι θέλω να τα βλέπω όταν βγαίνω από το σπίτι μουΤο Ρέμα της Πικροδάφνης ήταν η αιτία να σκεφτώ την αξία της φύσης μέσα σε αστικό ιστό καθώς πριν από λίγες μέρες κατατέθηκε από την Περιφέρεια Αττικής η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων των έργων διευθέτησης της κοίτης του ρέματος αυτού. Έτσι σκέφτηκα τον «Κύριο Κ.» του Μπρεχτ, ένα από τα σοφά κείμενα που αποτυπώνουν πυκνά την κοινωνική κριτική του.
Η Πικροδάφνη είναι ένα από τα τελευταία ρέματα στον αστικό ιστό του Λεκανοπεδίου που έχει παραμείνει σε σχετικά φυσική κατάσταση και έχει χαρακτηριστεί ως ρέμα ιδιαιτέρου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος, από τις Υπουργικές Αποφάσεις 9173/1642/23-3-93 (ΦΕΚ 281Δ/23-3-93) και 5881/1007 (ΦΕΚ 99Δ/27-2-95) το οποίο παρά την υποβάθμιση που έχει υποστεί στο παρελθόν, αποτελεί μια πραγματική όαση ζωής για τη φύση μέσα στην πόλη. Είναι ένα πλήρες ποτάμιο σύστημα, που ρέει στο μεγαλύτερο μέρος του επιφανειακά, από τις πηγές του ως τον Σαρωνικό. Στο πέρασμά του, δίνει ζωή σε ένα πλήθος ειδών της χλωρίδας και της πανίδας.
Από τις πλαγιές του Υμηττού μέχρι τα νερά των εκβολών και την μίξη τους με τη θάλασσα, δημιουργούνται πολλά ενδιαιτήματα, τα οποία φιλοξενούν μια πλούσια βιοποικιλότητα που ίσως πολλοί από μας δεν γνωρίζουμε και διατηρούν μία ισορροπία ανεκτίμητη για τη ζωή μας. Και ενώ τρέχουμε σε βουνά και λαγκάδια για να την απολαύσουμε, την απαξιώνουμε ή δεν την αναγνωρίζουμε όταν την έχουμε δίπλα στο σπίτι μας.
Η συγκεκριμένη μελέτη που κατατέθηκε από την Περιφέρεια Αττικής εκτός του ότι είναι γεμάτη ελλείψεις και λάθη, προτείνει 150 έργα με τσιμεντένιους τοίχους (ως 5 μέτρα ύψος) και με συρματοκιβώτια (σαραζανέτ), σε ένα μήκος κοίτης 4,8 χιλιομέτρων. Δηλαδή, κατά μέσον όρο, ένα έργο ανά 32 μέτρα ! Μια απίστευτου μεγέθους καταστροφή δηλαδή. Καταστροφή στο οικοσύστημα μέρος του οποίου, μη ξεχνάμε, είναι και ο άνθρωπος . Η αξία των ποταμών και ρεμάτων μέσα στις πόλεις είναι ιδιαιτέρως σημαντικά γιατί εκτός από την αισθητική αξία τους, χρησιμεύουν ως φυσικοί αεραγωγοί διευκολύνοντας στην ανανέωση του αέρα, η βλάστησή τους συμβάλλει στην μείωση πολλών αερίων ρύπων , στη μείωση θορύβων και γενικότερα στη βελτίωση του αστικού περιβάλλοντος.
Και ενώ σε όλο τον κόσμο τα ήδη εγκυβωτισμένα και κλειστά, πλέον αποκαλύπτονται και αξιοποιούνται από την μακρινή μας Κορέα μέχρι και στην γειτονική μας Τουρκία στο Εσκη Σεχιρ, εδώ συνεχίζουμε να αυθαιρετούμε, κλείνοντας τα μάτια ή το ένα μάτι πονηρά στις παντός είδους αυθαιρεσίες και τα καταστρέφουμε, εκδικούμενοι εμείς τη φύση και όχι εκείνη εμάς .
Η προστασία του περιβάλλοντος είναι θέμα πολιτισμού. Το περιβάλλον φυσικό και δομημένο και ο πολιτισμός αποτελούν ένα αχώριστο δίπολο αλλά και ένα αλληλεπιδρών ζεύγος. Ο ανθρώπινος πολιτισμός (ο εκάστοτε ανθρώπινος πολιτισμός) αντικατοπτρίζεται στην εικόνα του περιβάλλοντος μιας χώρας ή μιας εποχής. Κι αυτό συμβαίνει διότι είναι ακριβώς αυτό το πολιτιστικό επίπεδο που είναι υπεύθυνο για την κατάσταση και την ποιότητα του περιβάλλοντος.
Ισχύει όμως και το αντίστροφο καθώς δεν το συνειδητοποιούμε πάντα: Το περιβάλλον συντελεί σε μεγάλο βαθμό στη διαμόρφωση του πολιτισμού που αναπτύσσεται μέσα σε αυτό.
Υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που εξέδωσε ο Δήμος Αγίου Δημητρίου, επί δημαρχίας Μαρίας Ανδρούτσου που είναι και η σημερινή δήμαρχος του δήμου, μαζί με την Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης , στην προσπάθεια να αναδειχθεί το ρέμα αυτό. Το βιβλίο έχει συγγράψει ο βιολόγος-περιβαλλοντολόγος Μαρτίνος Γκαίτλιχ και έχει τίτλο: βιβλίο «Ανακαλύπτοντας τη Πικροδάφνη, Μια περιήγηση στη φύση του ρέματος της Πικροδάφνης».
Επίσης ο δήμος Φιλοθέης- Ψυχικού έχει εκδώσει πέρσι το βιβλίο «Εκ φύσεως, η πόλη μας, ανακαλύπτοντας τη φύση στο δήμο Φιλοθέης-Ψυχικού» του ιδίου συγγραφέα και μπορείτε και στα δύο να ανακαλύψετε τι θησαυρός βρίσκεται δίπλα στο σπίτι μας και στις πόλεις μας , τι μας προσφέρει και ίσως αναλογιστούμε τι κακό κάνουμε στους εαυτούς μας και κυρίως στα παιδιά μας με την αδιαφορία μας .
Μην καταλήξουμε σαν τον μυθολογικό Ερυσίχθονα που εξ αιτίας της αδηφαγίας του κατάντησε αφού φάει ακόμα και την ίδια του την κόρη, να φάει τις σάρκες του και να πεθάνει αχόρταγος.
http://www.globalview.gr/