“Μούρα Βαρκίζης”…

Στην κλασική εποχή όταν η προσκόλληση στην έννοια του πολιτειακού κοινού συμφέροντος ήταν πολύ αναπτυγμένη σε όλους τους κοινούς τόπους (δημόσιοι χώροι λέγονται σήμερα) φύτευαν καρποφόρα δέντρα και όλοι οι πολίτες μπορούσαν να επωφεληθούν. Σε πολλούς Δήμους της σημερινής Ελλάδας αυτή η κλασική πρακτική επεκτείνεται. Και στα πεδία ΒΒΒ είχε γίνει λόγος πριν μερικά χρόνια. Δεν θα αναπτύξω την σημασία αυτού του ζητήματος και ίσως επανέλθω. Εδώ μερικές φωτογραφίες από εξαίσια μούρα σε δημόσια πεδία της Βάρκιζας. Ήταν μεγάλη ευχαρίστηση να δεις μερικούς να κόβουν αλλά και πάρα πολλούς να κοιτούν με … περιέργεια. Η αστικοποίηση, βλέπετε, απομάκρυνε από την φύση, την γνώση του πλούτου της και της έννοιας του «κοινού συμφέροντος».

Αφού ευχηθούμε ότι τα πολλά και μεγάλα δέντρα του ρέματος από την Ευελπίδων μέχρι την θάλασσα δεν θα δολοφονηθούν*, αναφέρονται μερικά όσον αφορά ιδιότητες των μούρων τα οποία αντλούνται από σχετικά αρχεία μας: Αντιοξειδωτικά, βελτιώνουν το σάκχαρο είναι πάμπλουτα σε φυτικές ίνες και βιταμίνες ειδικά C, μέταλλα και μαγγάνιο, μερικοί υποστηρίζουν ότι επενεργούν θετικά στις καρδιακές παθήσεις και μειώνουν τα επίπεδα κακής χοληστερόλης.

*Μια μηλιά ή μια συκιά ή λεμονιά 30 ή 50 ετών που κάνει δεκάδες κιλά πολύτιμους καρπούς δολοφονείται κυριολεκτικά εάν αντί, τουλάχιστον, να μεταφυτευτεί αντί να σαρωθεί με μπουλτόζες, πχ, όταν ανακαινίζεται ένα πάρκο. Το είδα πρόσφατα και ανατρίχιασα. Ξένοι εργάτες, κυρίως, που φαίνεται δεν πρόλαβε κάποιος αρμόδιος να τους αποτρέψει. Στο ρέμα Ευελπίδων – Θάλασσα πάντως στην Βάρη εκτός του ότι τα πανύψηλα καρποφόρα δέντρα που εκατοντάδες δημότες επωφελούνται πρέπει να προστατευτούν, κατά μήκος του πεζόδρομου που όπως άκουσα θα δημιουργηθεί –ίσως και ποδηλατόδρομου– μπορούν να φυτευτούν χιλιάδες καρποφόρα δέντρα. Το ίδιο και στην μεγάλη ζώνη από τον Ναυτικό Όμιλο μέχρι τα βράχια όπου θα μπορούσαν να τοποθετηθούν και δεκάδες πάγκοι. Τέλος, σε κάποιο Δήμο, άκουσα, παραπονέθηκαν ότι φρούτα (πορτοκάλια) πέφτουν στον δρόμο και το λερώνουν. Να το πούμε διαφορετικά, ερωτώντας: Μήπως κάποιοι προτιμούν τα ψεκασμένα πορτοκάλια αντί να απλώσουν το χέρι τους από το παράθυρο και να κόψουν μερικά; Εάν ναι κάτι δεν πάει καλά γιατί εν τέλει, ακόμη και στην Εσπερία, αυτά είναι αυτονόητα πλέον και στα αστικά κέντρα οι άνθρωποι αγωνίζονται να ζουν φυσικά, φυσιολογικά και υγιεινά. “Όσο μπορούν” θα έλεγε και ο Αλεξανδρινός ποιητής μας … (Πηγή: Ήφαιστος, Βάρη Βάρκιζα Βούλα Βουλιαγμένη, πολιτισμός περιβάλλον φύση ψάρεμα)