Η ήττα της Δημοκρατίας στο Μπραχάμι

(του Μιχάλη Κυριακίδη – imaginistes.com)

Η ιστορία έχει ως εξής. Ο Δήμος Αγίου Δημητρίου, μέσω του Πολιτιστικού Οργανισμού και με αφορμή την έκδοση του τελευταίου βιβλίου του Πέτρου Τατσόπουλου αποφάσισε να διοργανώσει στην Δημοτική βιβλιοθήκη, μία εκδήλωση προς τιμήν του γνωστού συγγραφέα και πρώην βουλευτή, τον οποίο θα παρουσίαζε ο δημοσιογράφος Μανώλης Αναγνωστάκης.

Το ΔΣ των εργαζομένων στο δήμο, έκρινε πως έχει δικαίωμα να ορίζει το ίδιο ποιος θα είναι ομιλητής, ακόμη και σε πολιτιστικές εκδηλώσεις. Έτσι, με ανακοίνωσή του επιτέθηκε με δριμύτητα κατά του δημοσιογράφου, χαρακτηρίζοντάς τον ανεπιθύμητο, επειδή δεν του άρεσε και δεν συμφωνούσε για κάτι που είπε σε εκπομπή του στο MEGA. Το αποτέλεσμα ήταν να μην παραβρεθεί ο δημοσιογράφος στη συγκεκριμένη εκδήλωση, άγνωστο εάν αυτό συνέβη με δική του πρωτοβουλία ή μετά από παραίνεση των διοργανωτών.

Η περίπτωση αυτή, είναι η ακτινογραφία της κοινωνία μας. Ο δείκτης τού κατά πόσον πετύχαμε αυτό που αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, πολλοί το λέγαμε «βάθεμα» της δημοκρατίας. Η δημοκρατία μας πάσχει. Ξεκίνησε από την κατάργηση του ασύλου, από ορισμένες μικρές δυναμικές ομάδες στα πανεπιστήμιά μας, όπου όσοι δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους προπηλακίζονται, υβρίζονται και λοιδορούνται και έφτασε πλέον στις γειτονιές μας, καθώς -όπως δείχνει και η παραπάνω ιστορία- κρίνονται ανεπιθύμητοι και αποκλείονται από τις δημόσιες εκδηλώσεις και τον δημόσιο διάλογο, άτομα που δεν είναι αρεστά σε κάποιους.

Ένας υφέρπων φασισμός απλώνεται επικίνδυνα σε ολόκληρη την κοινωνία μας, φορώντας μάσκες διαφόρων χρωμάτων, αλλά στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος, με τα ίδια χαρακτηριστικά: Μίσος στη διαφορετική άποψη και σε αυτόν που την εκφέρει…

Το χειρότερο όμως δεν είναι η αντίδραση του συγκεκριμένου συνδικαλιστικού φορέα. Το χειρότερο είναι πως κανείς δεν αντέδρασε. Ούτε ο φορέας πολιτισμού του δήμου που διοργάνωσε την εκδήλωση, αλλά ούτε η ίδια η δήμαρχος. Αντιθέτως, φαίνεται -ελπίζω να μην είναι αλήθεια- ότι συνεμορφώθησαν προς τα υποδείξεις.

Δεν θέλω να φανταστώ, το μέλλον μιας τέτοιας κοινωνίας, όπου όλοι σιγά – σιγά αποδεχόμαστε το θηρίο, με κίνδυνο στο τέλος να του μοιάσουμε…