Εύλογα ερωτήματα, για τα ύψη των κτιρίων
(του Αριστείδη Ν. Καραμπασιάδη – Δικηγόρου, παρ’ Αρείω Πάγω)
Ο Νόμος 4067/2012, γνωστός ως Ν.Ο.Κ. (Νέος Οικοδομικός Κανονισμός), δίνει σε κάθε κατασκευαστή, μπόνους συντελεστή δόμησης και ύψους, επιτρέποντάς του να κάνει ψηλότερη την κάθε πολυκατοικία, κερδίζοντας έναν, ή και περισσότερους ορόφους. Το αντάλλαγμα είναι να κάνει ένα φυτεμένο δώμα, κοινώς ταρατσόκηπο, ή να κατασκευάσει κτίριο ελάχιστης ενεργειακής κατανάλωσης. Δεδομένου ότι η τιμή των νεόδμητων διαμερισμάτων, ειδικά στα νότια προάστια της Αττικής, πλέον υπερβαίνει τα 5.000,00€ ανά τετραγωνικό μέτρο, συνάγεται ότι το περαιτέρω κέρδος κάθε κατασκευαστή, από κάθε οικοδομή, μπορεί να υπερβαίνει έτσι, το εκατομμύριο ευρώ ….
Ανακύπτει λοιπόν το εύλογο ερώτημα μέχρι που μπορεί να φτάσει το ύψος των κτιρίων στην Αθήνα, όταν έχουμε μία από τις πλέον πυκνοκατοικημένες και πυκνοδομημένες πόλεις της Ευρώπης;
Γιατί να επιτρέπουμε την έτι περαιτέρω αστικοποίηση, και τον συνωστισμό των γειτονιών μας, δίνοντας σε κατασκευαστικές μπόνους εκατοντάδων επιπλέον τετραγωνικών δόμησης και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ υπερκέρδος, με «άλλοθι» έναν ταρατσόκηπο;
Γιατί πρέπει τα παιδιά μας, να ζήσουν σε πόλεις που το απέναντι οκταώροφο κτίριο, θα τους κρύβει το φως του ήλιου, μετά από έναν ατέρμονο οικοδομικό ανταγωνισμό, χωρίς όρια;
Γιατί σε μία πόλη με ελάχιστο πράσινο και ανύπαρκτους κοινόχρηστους χώρους, οι πράσινες στέγες να μην είναι υποχρεωτικές για όλα τα νέα κτίρια; Είναι αλήθεια ωφέλιμο, να χρησιμοποιούμε την μείωση κάλυψης ενός οικοπέδου, ως πρόσχημα για να χαριστούν υπερκέρδη σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και της ανθρώπινης διάστασης του αστικού βιώματος;
Γιατί ενόσω ζούμε σε πόλεις ασφυκτικής πυκνότητας, με στενότητα δρόμων, με απουσία δημοσίων κοινόχρηστων χώρων και γενικότερα πρασίνου περιβάλλοντος, θα πρέπει να συνωστίσουμε ακόμα περισσότερα διαμερίσματα, ακόμα περισσότερους κατοίκους, ακόμα περισσότερο μπετό, ακόμα περισσότερα αυτοκίνητα, σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο;
Δεν είναι αυτονόητο, πως όταν σε μία γειτονιά, ρίξουμε περισσότερο μπετό, και εγκαταστήσουμε ανέλεγκτα περισσότερους κατοίκους, αυτό θα επιφέρει επιδείνωση της ποιότητας ζωής, μείωση του αερισμού και ηλιασμού, κυκλοφοριακή ασφυξία, υπερβάλλουσα ρύπανση και επιβάρυνση των δικτύων κοινής ωφελείας; Όλα τα ανωτέρω είναι σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο 25 του Συντάγματος, το οποίο επιτάσσει ότι οποιαδήποτε νομοθεσία θα πρέπει να βελτιώνει το φυσικό περιβάλλον και όχι να το επιδεινώνει.
Δεν καταστρατηγείται de facto το σχέδιο πόλεως, σε κάθε περιοχή, εκθέτοντας τους κατοίκους στο κίνδυνο να ζήσουμε νέα «Μάνδρα» και νέο «Μάτι»; Το Σχέδιο Πόλεως είναι ο σχεδιασμός της κάθε πόλεως, που γίνεται σε αντιστοιχία, και με βάση τον αριθμό και τις ανάγκες των κατοίκων που θα μείνουν στην κάθε πόλη – περιοχή, καθορίζοντας κάθε κοινωφελή-κοινόχρηστο χώρο, την ρυμοτομία, το οδικό δίκτυο, τις πλατείες, τα σχολεία. Η ανέγερση επιπλέον ορόφων σε κάθε νέο κτίριο, συνεπάγεται επιπλέον διαμερίσματα, ήτοι περισσότερες οικογένειες, ήτοι περισσότερους κατοίκους, σε σχέδια πόλεως που έχουν σχεδιαστεί για λιγότερους. Η αναντιστοιχία κατοίκων και κοινωφελών χώρων, πλατειών, οδικού δικτύου, δικτύων κοινής ωφελείας, δημιουργεί άναρχα δομημένες πόλεις.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας, έκρινε ορθά, το αυτονόητο. Είναι η σειρά της Πολιτείας να αποφασίσει σχετικά.