Η Αναστασία Ραβάνη μιλά για την παράσταση “Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα”

“Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα” – Κάθε Παρασκευή στις 21:15 στον Τεχνοχώρο Εργοτάξιον (Διογένους 1, Αγ. Δημήτριος)

 Το έργο επικεντρώνεται στα ζητήματα της καταπίεσης, του συμβιβασμού και του πάθους και την επιρροή των ανδρών στις γυναίκες. Η τυραννία της Μπερνάρντα απέναντι στις κόρες της προμηνύει τη φύση του φασιστικού καθεστώτος του Φράνκο στην Ισπανία, λίγο αφού τελειώσει το έργο του ο Λόρκα. Η Αναστασία Ραβάνη (Αμέλια), μίλησε στο Notia.gr, για την παράσταση:

1. Ποιοι είναι οι λόγοι που η παράσταση καταφέρνει να γεμίζει εδώ και 5 χρόνια;

Βοηθάει και το έργο που είναι κλασικό και όλοι οι θεατρόφιλοι κάποια στιγμή θα ήθελαν να το δουν. Ωστόσο δε θα είχε επιτυχία και διαχρονικότητα και η δική μας παράσταση αν δεν ήταν καλή και είναι πραγματικά καλή, πολύ καλή! Γιατί σε καθηλώνει, σε βάζει να σκεφτείς, σε εντάσσει στο τότε, στην Ανδαλουσία του 1939 όπου τα ζητήματα της καταπίεσης και του συμβιβασμού σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία είναι η καθημερινότητα των γυναικών, σε βάζει να σκεφτείς κατά πόσο τέτοια ζητήματα τα έχουμε ξεπεράσει ακόμα και σήμερα.

Είναι μία παράσταση που έχει δουλευτεί αρκετά και αυτό φαίνεται να το αναγνωρίζει το κοινό. Η σύνδεση των ηθοποιών μεταξύ τους και κατ’ επέκταση οι ερμηνείες είναι καθηλωτικές. Η μουσική και οι ήχοι του έργου είναι τόσο αρμονικά συνδεδεμένοι με αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή που εντάσσουν και τον ίδιο τον θεατή στο έργο, σα να υποφέρει και αυτός μαζί μας, πολλές φορές το νιώθουμε αυτό. Το σκηνικό, το σπίτι μας, είναι διαμορφωμένο ώστε να δίνει την αίσθηση του εγκλεισμού, μία ακόμη έξυπνη δόμηση στο στήσιμο του έργου, υπάρχει η κουζίνα μας, το σαλόνι μας ο κήπος μας όλα αυτά για εμάς είναι η πραγματικότητα μας, είναι το σπίτι που ζούμε και για τους θεατές είναι η απόλυτη μεταφορά στο δικό μας σπίτι.      

2. Το κοινό στα προάστιά μας έχει επιλογές για να δει θέατρο;

Έχουμε συνηθίσει η τέχνη να βρίσκεται στο κέντρο, είμαστε εξοικειωμένη με αυτό. Για μουσείο, για θέατρο για ένα καλό φαγητό πάντα θα καταλήγαμε στο κέντρο της πόλης. Χρειάζεται όμως όλο αυτό να απλωθεί στις γειτονιές, να δώσουμε πιο εύκολη πρόσβαση σε ένα θέατρο, σε ένα χώρο τέχνης νεολαίας, σε βιβλιοθήκες κ.α.

Έτσι και στα δικά μας τα προάστια δεν υπάρχουν επιλογές να δεις θέατρο και μάλιστα όταν λέω σε φίλους ότι το θέατρο που παίζω είναι στον Άγιο Δημήτριο, διακρίνω μία απαξίωση, σα να είναι σίγουρο ότι η παράσταση δε θα είναι καλή. Η τέχνη μορφώνει δε πρέπει να τη στερούνται οι κάτοικοι των προαστίων και της επαρχίας μας. Αναρωτιέμαι, τι ωραία που θα ήταν αν το έφηβο παιδί μας, μας έλεγε: «Μαμά, μην ανησυχείς θα είμαι δίπλα στο θέατρο, σε δυο ώρες θα γυρίσω».

3. Για ποιον λόγο θα προτείνατε σε κάποιον να δει την παράσταση στην οποία συμμετέχετε;

Γιατί σίγουρα θα δει θέατρο, θα δει ερμηνείες, θα δει ηθοποιούς να τα δίνουν όλα πάνω στη σκηνή, γιατί είναι σαν κάθε Παρασκευή βράδυ να μπαίνει ο κόσμος στο σπίτι μας, σαν να κρυφοκοιτάζει και να βλέπει αυτό που μας συμβαίνει και εμείς νιώθουμε σαν να θέλουμε να του τα πούμε όλα, όλα όσα τραβούσαν οι γυναίκες τότε και δυστυχώς συνεχίζουν ακόμα να τραβάνε. Γιατί η σύνδεση που έχουμε μεταξύ μας φαίνεται, είναι ξεκάθαρη. Την δίνουμε απλόχερα την αγάπη μας για το θέατρο, την αγάπη μας για την ερμηνεία.

4. Ποιον ρόλο υποδύεστε και ποια η θέση του μέσα στην οικογένεια αυτή;

Εγώ υποδύομαι την Αμέλια, τη δεύτερη μικρότερη αδερφή της οικογένειας. Είμαι η πιο ήσυχη αδερφή, η πιο καλή αυτή που έχει εξοικειωθεί περισσότερο με αυτό που τους συμβαίνει, σαν να αποδέχομαι ότι η καταπίεση της κοινωνίας, η καταπίεση από την ίδια μου την οικογένεια και στη προκειμένη περίπτωση την ίδια μου την μάνα, είναι φυσιολογική. Είμαι αυτή που θα φροντίσω την άρρωστη αδερφή μου από αγάπη ή είμαι αυτή που η μητέρα αποφάσισε να φροντίζει την άρρωστη του σπιτιού.

5.Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε στο ανέβασμα της παράστασης;

Οι δυσκολίες τις περισσότερες φορές είναι οικονομικές……..

6. Ποια είναι η θεατρική ομάδα Mariposa και ποιοι οι στόχοι της;

Η θεατρική ομάδα Mariposa δημιούργημα της σκηνοθέτιδας Έφης Μεράβογλου που ξεκίνησε εδώ και περίπου πέντε χρόνια, είναι μία ομάδα ανθρώπων κυρίως αποφοίτων της σχολής θεάτρου 92 Art School που έχουμε κοινό παρανομαστή την αγάπη μας για το θέατρο. Λειτουργούμε ως ένας ζωντανός οργανισμός, σαν ένα άτομο που φροντίζει όλα του τα μέλη να είναι καλά. Η γνώση, η συνεχής εκπαίδευση η πρόθεσή μας στην έρευνα του χαρακτήρα σε βάθος, στην έρευνα για την ιστορία, την εποχή, την μουσική που μπορεί ένα έργο να έχει. Θέλουμε μέσα από τη μεταξύ μας σύνδεση αλλά και τη μελέτη των ρόλων να ενταχθούμε μέσα στην κάθε ιστορία που έχει να σου πει ένα έργο. Επιλέξαμε να δώσουμε στο κοινό την αλήθεια, το συναίσθημα και το ταξίδι στη ζωή κάποιου άλλου. Αυτό που έμαθα εγώ σ’ αυτήν την ομάδα είναι ότι όλοι οι ρόλοι, όλοι οι χαρακτήρες που έχεις να υποδυθείς έχουν πάρα πολλά να σου πουν, ότι μπορείς να δημιουργήσεις έναν ακόμα άνθρωπο, να του δώσεις ζωή έστω για λίγες ώρες. Στόχος της ομάδας είναι να μην ησυχάζει, να συνεχίζει να δημιουργεί παραστάσεις από το κλασικό και όχι ρεπερτόριο, αλλά πάντα από τη ματιά της σκηνοθέτιδάς μας που η ευφυΐα της και η φαντασία της δεν κοιμούνται ποτέ.

7. Τι σας αρέσει περισσότερο σε αυτή την ομάδα;

Μάθαμε να λειτουργούμε ομαδικά. Σπάνια στις δουλειές μας λειτουργούμε ομαδικά, σαν ένα, πάντα κάτι υποβόσκει. Στην δική μας ομάδα δεν υπάρχει κάτω κείμενο, δεν υποβόσκει τίποτα, λειτουργούμε και είμαστε σαν ένα, σαν να μεγαλώσαμε μαζί με κοινές αρχές και αξίες. Μάθαμε πως όταν μελετάς τον χαρακτήρα του ρόλου και θέλεις να τον αποδόσεις όσο καλύτερα γίνεται στον θεατή, δε μπορεί να σε αφορά ο εαυτός σου. Αν μπορέσεις να συνδεθείς με τους συναδέλφους σου επί σκηνής, μπορείς να αποδόσεις και τον ρόλο και το έργο στο σύνολο και γι’ αυτό υπάρχουν τεχνικές, που εκπαιδευτήκαμε να χρησιμοποιούμε.

8. Ποια είναι τα μελλοντικά καλλιτεχνικά σας σχέδια;

Έχουμε φουλ πρόγραμμα και σχέδια με την ομάδα, οπότε δε μου δίνεται και πολύ περιθώριο να βάζω προσωπικούς στόχους. Ή μάλλον προσωπικός μου στόχος είναι να καταφέρνω να είμαι στα έργα που ανεβάζει η ομάδα, λόγω και περιορισμένου χρόνου.  Από 26 Νοεμβρίου ξεκινάμε και το «ΙΡΑΚ – 9 τόποι επιθυμίας», ένα επίσης καθηλωτικό και πάντα επίκαιρο έργο, στον ίδιο χώρο και ξεκινήσαμε τις πρόβες για ένα ακόμα έργο με το σύνολο της ομάδας Mariposa. Θα ήθελα επίσης κάποια στιγμή στη ζωή μου να συμμετέχω και σε κάποια ταινία ή σειρά για την εμπειρία της κινηματογράφησης. Για να το ζήσω και αυτό, αλλά δεν έχω καταστρώσει κανένα σχέδιο ακόμα.  

Παίζουν:

Μυγδαλιά Ανδρέου (Μπερνάρντα), Κωνσταντίνα Βάρδα (Μαρτίριο), Αριστέα Ανύση (Δούλα), Χριστίνα Μούζη (Μαγκνταλένα), Σωτηρία Χρυσικοπούλου (Ανγκούστιας), Έφη Μεράβογλου (Πόνθια), Σόνια Πούλη (Μαρία Χοσέφα), Αναστασία Ραβάνη (Αμέλια), Ανδριάνα Σταυριδοπούλου (Αδέλα).

Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια : Έφη Μεράβογλου

Κοστούμια- σκηνικά : Η ομάδα

Φωτογράφιση : Γιάννης Βλασερός

Παραγωγή: 92 Artschool

Προσαρμογή σχεδίου αφίσας – γραφιστικά: Art and Media Zone

Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιάννης Καραλιάς

Χειρισμός ήχων & φωτισμών: Στεφανία Μακριαλέα

Trailer: Μαίρη Γρηγορούλη

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:

Οι παραστάσεις συνεχίζονται από 15/9/2023 και κάθε Παρασκευή στις 21:15 (λήξη: 22/12/2023)

Εισιτήρια: 13 ευρώ (κανονικό), 9 ευρώ (μειωμένο & ομαδικό για γκρουπ άνω των 8 ατόμων).

Προπώληση εισιτηρίων:  https://www.viva.gr/tickets/theater/to-spiti-tis-bernarnta-almpa/

Τεχνοχώρος Εργοτάξιον

Διογένους 1, Άγιος Δημήτριος (δίπλα στο μετρό της Δάφνης)

τηλ. 6983930220