Δημήτρης Λογαράς>Tι Δήμαρχο θέλουμε

(Του Δημήτρη Λογαρά – Υπ. δημ. συμβούλου Αγ. Δημητρίου με το “ΜΕΤΕΧΩ” )

Όπως οι πιο πολλοί μαντεύαμε ήδη από τον καιρό του “Καποδίστρια”, έτσι και με τον “Καλλικράτη” συνεχίζεται και εντείνεται η πολιτική αλλοτρίωση σε τοπικό επίπεδο με άλλα λόγια η απομάκρυνση και η αποξένωση των πολιτών από την εξουσία. Επιδιώκεται συστηματικά η δημιουργία Δήμων που δρουν διεκπεραιωτικά ως μακρύ χέρι του κρατικού μηχανισμού για την είσπραξη φόρων και για την υλοποίηση των “απαιτούμενων” ιδιωτικοποιήσεων.
Παρ’όλα αυτά όπως διαβάζω ακόμη και σήμερα, η Δημοτική αρχή βλέπει στον “Καλλικράτη” <<ένα νέο διοικητικό μοντέλο, μία μεταρρύθμιση με στόχο τον περιορισμό του κράτους στον επιτελικό του ρόλο, την ενίσχυση της αυτοδιοίκησης που θα παράγει και θα εφαρμόζει αναπτυξιακές πολιτικές βελτιώνοντας την αποδοτικότητά της και την συμμετοχή των πολιτών>>.
Απίστευτο και όμως αληθινό αν λάβει κανείς υπ’όψη του ότι η αποστράγγιση πόρων από τους ΟΤΑ, που συνεχίζεται και εντείνεται με το νέο μεσοπρόθεσμο που κατατίθεται αυτήν την εβδομάδα στη Βουλή, θα προκαλέσει ραγδαία αύξηση των ανταποδοτικών τελών μετατρέποντας έτσι τους Δήμους σε μικρές γραφειοκρατικές οντότητες ανίκανες να ανταποκριθούν στον κοινωνικό και τον εν γένει αυτοδιοικητικό τους ρόλο.
Γεννιέται λοιπόν το ερώτημα τι δυνατότητες έχει ένας Δήμαρχος να ασκήσει πολιτικές προς όφελος των δημοτών μέσα σε ένα τόσο ασφυκτικό πλαίσιο. Για μας η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Δεν έχει πάρα πολλές, αλλά έχει αρκετές και σημαντικές.
Ο Δήμαρχος οφείλει να αμφισβητίσει κυβερνητικές αποφάσεις και να συγκρουστεί ανοιχτά με αυτές. Οφείλει να τρέξει πιο γρήγορα για να αντικαταστήσει την απουσία κρατικών δομών με δομές αλληλεγγύης (όχι ελεημοσύνης) που θα ανακουφίσουν τους καθημαγμένους από την μνημονιακή βαρβαρότητα πολίτες.
Ο Δήμαρχος αντί να επικαλείται στα δύσκολα το “θεσμικό” του ρόλο (δημόσια συζήτηση για τον Ασύρματο 26-5-13), ρόλος που εξαντλείται σε μερικές επιστολές σε υπουργεία και οργανισμούς που συνήθως καταλήγουν στο καλάθι των αχρήστων, οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι σαν πρώτος πολίτης του Δήμου πρέπει να σταθεί μπροστάρης στις διεκδικήσεις των δημοτών. Οφείλει να συναντηθεί πρώτα απ’όλα με τα κινήματα και τις πρωτοβουλίες του τόπου του. Οφείλει να σταθει απέναντι ακόμα και στα ΜΑΤ ή τις
μπουλντόζες αν χρειαστεί, όπως έκαναν άλλοι (λίγοι είναι η αλήθεια) που κατέφυγαν ακόμα και στο ακραίο μέσο της απεργίας πείνας, αλλά στο τέλος νίκησαν, άνοιξαν δρόμους, έκοψαν συρματοπλέγματα και παρέδωσαν το Δημόσιο χώρο στους πολίτες. Ή όπως άλλοι (αρκετά περισσότεροι) που δεν ολιγώρησαν και ακολουθώντας άλλη οδό ενεργειών έσπευσαν να προασπίσουν τις θέσεος εργασίας μεταφέροντας τους εργαζόμενους από τα νομικά πρόσωπα στους Δήμους.
Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ο ίδιος ο Δήμαρχος να ανοίξει τις διαδικασίες της τοπικής διακυβέρνησης προς τη δημοκρατική κατεύθυνση. Να παίξει ο ίδιος ρόλο στη σταδιακή μετατροπή του δημότη-υπήκοου σε δήμοτη-πολίτη. Να συμβάλλει αποφασιστικά στο να καταστεί αδιανόητη, ακόμα και σε συναισθηματικό επίπεδο, η λήψη αποφάσεων για τα μείζονα ζητήματα του Δήμου συμπεριλαμβανομένης και της κατάρτισης του προϋπολογισμού, χωρίς την καθοριστική παρέμβαση των κατά τόπους συνελεύσεων
των πολιτών οι οποίες δεν θα έχουν διακοσμιτικό ή συμβουλευτικό ρόλο αλλά καθαρή δικαιοδοσία. Να “υπονομέυσει” εν τέλει ο ίδιος το “θεσμικό” ρόλο που του επιφυλάσσει το δημαρχοκεντικό-ολιγαρχικό σύστημα άσκησης της τοπικής εξουσίας.
Τέτοιο Δήμαρχο θέλουμε…