Ο σκηνοθέτης Μπάμπης Μακρίδης στο Cine-ργείο της Ηλιούπολης (video)
“L, Εγώ Είμαι”του Μπάμπη Μακρίδη, 2012, 87′
ΠΕΜΠΤΗ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, 8:15 μμ
Πρωταγωνιστούν: Άρης Σερβετάλης, Μάκης Παπαδημητρίου, Ελευθέριος Ματθαίου, Νότα Τσερνιάφσκι, Σταύρος Ράπτης, κ.α.
Ένας άντρας ζει μέσα στο αυτοκίνητό του. Είναι 40 ετών και δεν έχει πολύ ελεύθερο χρόνο, αλλά όταν έχει, επιλέγει να τον περνά με την οικογένειά του. Συναντάει τη γυναίκα του και τα 2 παιδιά του συγκεκριμένες ώρες και ημέρες σε πάρκινγκ αυτοκινήτων.
ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Ο Μπάμπης Μακρίδης στο ελculture.gr
«Το L είναι μια ιστορία μάθησης και αφέλειας. Μην ξεχνάμε ότι η αφέλεια είναι η αδερφή της αθωότητας και η ξαδέρφη της ανοησίας…»
Κείμενο: Άννα Ρούτση (http://www.elculture.gr)
Στις 23 Φλεβάρη κυκλοφορεί στις αίθουσες το L, του Μπάμπη Μακρίδη. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του και ταυτόχρονα την πρώτη ελληνική ταινία που έχει συμμετάσχει στο Sundance. Πέρα απ’ αυτό, και κάποιες πληροφορίες για τον ήρωα που ερμηνεύει ο Άρης Σερβετάλης, ένα πέπλο μυστηρίου περιέβαλε την ταινία: Λίγες φωτογραφίες, καθόλου συνεντεύξεις και ένα εξίσου αινιγματικό δελτίο τύπου. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, που μίλησε στο ελculture λίγο πριν από την πρεμιέρα, η ταινία έχει να κάνει με τη μάθηση. Και σίγουρα διψάσαμε για λίγη παραπάνω γνώση…
Μ.Μ.: Είναι το κεφαλαίο γράμμα που βλέπεις έξω από τις σχολές οδήγησης. Προέρχεται από το αγγλικό Learners. Έχει να κάνει δηλαδή με την μάθηση.ελc: Μιλώντας για μάθηση, η εκφορά του λόγου μου θύμισε τα ποιήματα που λέγαμε στο σχολείο. Ο ήρωας μάλιστα έχει μάθει τις ατάκες της δουλειάς του σαν ποίημα.
Μ.Μ.: Η αφέλεια έχει μια παιδικότητα. Τα ποιήματα του σχολείου έχουν μια παιδικότητα άρα και αφέλεια. Οι ήρωες είναι αφελείς. Οι ατάκες τις δουλειάς είναι ένας κώδικας που πρέπει να λέγεται με αυτόν τον τρόπο στον λιγότερο χρόνο. Νομίζω ότι είναι και αστείο. Μην ξεχνάμε ότι η αφέλεια είναι η αδερφή της αθωότητας και η ξαδέρφη της ανοησίας, όπως λέει και το λεξικό μου.
ελc : Ποιά είναι η βασική ιδέα, ο άξονας στον οποίον βασίστηκε το σενάριο και η σκηνοθεσία σου;
Μ.Μ.: Κάποιος μαθαίνει να οδηγάει αυτοκίνητο, κάποιος μαθαίνει πιάνο, κάποιος μαθαίνει να οδηγεί μοτοσικλέτα, κάποιος μαθαίνει να περπατάει σαν αρκούδα, κάποιος μαθαίνει ποιά είναι τα κατάλληλα παπούτσια. Είναι μια ιστορία μάθησης και αφέλειας. Οι ήρωες είναι αφελείς, αυτά που λέγονται είναι αφέλειες, η κάμερα είναι αφελής. Αυτός ήταν ο άξονας για όλα. Για την υποκριτική και την κάμερα.
ελc: Γιατί επιλέχτηκε η Σονάτα υπό το σεληνόφως για υπόκρουση και με αυτό τον τρόπο;
Μ.Μ.: Η συγκεκριμένη σονάτα είναι ένα ποπ κλασικό έργο. Θα μπορούσε να την ακούει ο συγκεκριμένος ήρωας. Θα μπορούσε να είναι αυτός που σε μικρή ηλικία μάθαινε πιάνο. Απλώς ούτε ο πιανίστας δεν τα καταφέρνει. Είναι ένας αμαθής μουσικός.
ελc: Πώς ένιωσες με την επιλογή της ταινίας στο Sundance και τη συμμετοχή σε φεστιβάλ του εξωτερικού; Ποιά η ανταπόκριση του κοινού των φεστιβάλ στις ελληνικές ταινίες από την εμπειρία σου;
Μ.Μ.: Το σινεμά μας είναι καυτό αυτήν την στιγμή γιατί καυτή είναι η χώρα. Οι διαδηλώσεις στους δρόμους στρέφουν τα βλέμματα του πλανήτη πάνω μας. Δίπλα στο καμένο κτίριο μπορεί κάποιος και να βρει μια ταινία. Να του αρέσει και να ψάξει να βρει σε αυτήν μια ομοιότητα με το καμένο κτίριο. Είμαστε της μόδας, αυτό είναι αλήθεια. Πρέπει να συνεχίσουμε και να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε μια μπόρα. Τα λέω όλα αυτά γιατί κατά τις προβολές μας και στο Sundance και στο Rotterdam το κοινό έψαχνε να βρει αυτά τα στοιχεία στην ταινία μας. Κάποιοι κατάφεραν και τα βρήκαν. Εμείς πάντως δεν είχαμε τέτοια πρόθεση. Μια ταινία θέλαμε να κάνουμε και να πούμε μια απλή ιστορία για έναν άνθρωπο. Οι περισσότεροι θεατές ευτυχώς διάβασαν την ταινία όπως εμείς επιθυμούμε και απλώς απορούσαν πώς κάνουμε ταινίες μέσα σε τέτοιες συνθήκες.
ελc: Πιστεύεις ότι ο ελληνικός κινηματογράφος αλλά και το κοινό του έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια και σε τι κυρίως;
Μ.Μ.: Ο ελληνικός κινηματογράφος ανθεί. ‘Έχει πολλές καινούριες γλώσσες. Έχει διαφορετικότητα και γκάμα. Αυτό νομίζω είναι η μεγάλη αλλαγή του, την οποία το κοινό πολλές φορές την αγκαλιάζει. Όχι πάντα βέβαια.
ελc: Η κλασική πια ερώτηση για την κρίση – αν και ο ελληνικός κινηματογράφος πάντα «σε κρίση» ήταν: Πώς λοιπόν επηρεάζει εσένα και τη δουλειά σου;
Μ.Μ.: Νομίζω ότι κινηματογραφικά μας επηρέασε θετικά γιατί πλέον το σινεμά γίνεται από ομάδες. Κανείς δεν περιμένει χρήματα από κανέναν γιατί δεν υπάρχουν. Τα σενάρια δεν μένουν στα ράφια. Ομάδες ανθρώπων τα κάνουν εικόνες. Είναι αντάρτικο σινεμά που όμως δεν ξέρω αν μπορεί να συνεχιστεί, γιατί ο αντάρτης θέλει κάποια στιγμή και μια ζεστή σούπα και μια ζεστή κουβέρτα.
Ο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Ηλιούπολης Συνεργείο αποτελεί
πρόταση για την δημιουργία ενός Δημόσιου, Κοινωνικού τόπου
συνάντησης για ανθρώπους που θέλουν να διαμορφώσουν και
να συμμετάσχουν σε εναλλακτικές, ελεύθερες μορφές κοινωνικής
ζωής και πολιτικής δράσης. Στο Συνεργείο φιλοδοξούμε να
«στεγάσουμε» ένα κίνημα πολιτικής αντίστασης αλλά και έναν χώρο
δημιουργίας και θετικής διαμόρφωσης διαφορετικών όρων της
καθημερινής ζωής στην πόλη μας.
Η παρούσα κρίση της «κοινωνίας των Αγορών» και η επαπειλούμενη
κατάρρευση των κρατικών μορφών κοινωνικοποίησης (παιδεία, υγεία,
πολιτισμός, τοπική αυτοδιοίκηση) και κοινωνικής οργάνωσης (πολιτική
εκπροσώπηση, συνδικαλισμός), επαναφέρουν δραματικά στο
προσκήνιο τους διαχρονικούς πυρήνες της κοινωνικής ζωής, τις
τοπικές Κοινότητες των ελεύθερων και ενεργών πολιτών.
Η πρόταση μας για την δημιουργία ενός Ελεύθερου Κοινωνικού
Χώρου στην Ηλιούπολη, αποσκοπεί στην ύπαρξη ενός τοπικού
φορέα αυτενέργειας όλων αυτών που έχουν αποφασίσει να
αντισταθούν στην συντελούμενη «ερημοποίηση» της κοινωνικής και
οικονομικής ζωής και στην κατάλυση της όποιας πολιτικής και
πολιτιστικής αυτονομίας της ελληνικής κοινωνίας.
Στην Ελλάδα των μνημονίων, η αποκλειστική εκχώρηση στις Αγορές
και στο Κράτος κάθε οικονομικής και πολιτικής δραστηριότητας,
όλων των βασικών λειτουργιών της καθημερινής ζωής, του
πολιτισμού και τελικά του ίδιου του νοήματος και του κώδικα αξιών
που διέπουν την κοινωνία μας, οδηγεί, μέρα με την μέρα, σε
ολοένα και μεγαλύτερα αδιέξοδα. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη της
ίδιας μας της ζωής και θέλοντας να υπερβούμε την μοιρολατρική
αναμονή «καλύτερων ημερών», αναζητούμε, σήμερα κιόλας, τους
τρόπους εκείνους κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής και οικονομικής
οργάνωσης και δραστηριοποίησης που θα μας επιτρέψουν να
διαμορφώσουμε τους δικούς μας όρους, την δική μας ελεύθερη
κοινωνία.
Η πρότασή μας αποσκοπεί στην δημιουργία και λειτουργία
μιας «στέγης» που:
Θα λειτουργεί με βάση τις αρχές της Άμεσης Δημοκρατίας και
της Αυτοοργάνωσης.
Θα υπόκειται σε Ανοιχτό Πλαίσιο με κυρίαρχο όργανο την Ανοιχτή
Συνέλευση, αποτελούμενη από όλους όσοι επιθυμούν την συμμετοχή
τους σε αυτήν, χωρίς ιδεολογικά ή άλλα προαπαιτούμενα.
Δεν θα αποκλείει κανέναν παρά μόνον αυτούς που θέτουν ως
ιδεολογική προϋπόθεση τον αποκλεισμό των άλλων (ρατσιστές,
φασίστες, σεξιστές, θρησκευτικοί φονταμενταλιστές κλπ).
Θα παράγει κριτική και πολιτική δράση, θα αποτελεί δηλαδή μια
Πολιτική συλλογικότητα με στόχο την ελεύθερη έκφραση πολιτών,
πέρα από τις κατεστημένες θεσμικές μορφές πολιτικής
συμμετοχής.
Θα αποτελεί αυτόνομη, ανεξάρτητη και αποκλειστική πολιτική
παρουσία, χωρίς την οποιαδήποτε, άμεση ή έμμεση, σύνδεση του
“Συνεργείου” και της Ανοικτής Συνέλευσής του με κομματικούς
μηχανισμούς, κρατικούς φορείς και επιχειρηματικά συμφέροντα.
Θα υποστηρίζει έμπρακτα την ανάπτυξη μορφών κοινωνικής
αλληλεγγύης.
Θα προωθεί και θα υποστηρίζει πρακτικές κοινωνικής οικονομίας,
αλληλέγγυου εμπορίου, συνεργατισμού, ελεύθερης ανταλλαγής
χρόνου εργασίας.
Θα στηρίζει την ελεύθερη ομαδοποίηση ατόμων με αντικείμενο
κάθε πτυχή της καθημερινής κοινωνικής ζωής και του πολιτισμού.