Οι σπουδαίες εκθέσεις στη Δημοτική Πινακοθήκη Αλίμου ανοίγουν τον δρόμο του Ανδρέα Κονδύλη στην Ευρώπη

Οι 12 σπουδαίες εκθέσεις που έχουν γίνει στη Δημοτική Πινακοθήκη Αλίμου και η επίσκεψη των ευρωπαίων αυτοδιοικητικών, τον περασμένο Ιούνιο, oι οποίοι ενθουσιάστηκαν από το σημαντικό πολιτιστικό έργο του Δήμου, ανοίγουν τον δρόμο στον δήμαρχο Ανδρέα Κονδύλη για τη θέση του αντιπροέδρου της Επιτροπής Κοινωνικής Πολιτικής, Παιδείας, Απασχόλησης, Έρευνας & Πολιτισμού (SEDEC). Η πρότασή έγινε από τους συναδέλφους του στο #RenewEurope στην Επιτροπή των Περιφερειών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αν όλα πάνε καλά θα είναι η πρώτη φορά που θα αναδειχθεί Έλληνας στη συγκεκριμένη θέση. H ψηφοφορία θα γίνει τον Δεκέμβριο, στις Βρυξέλλες.

“Συζητιέστε σε όλη την Ελλάδα για τις εκθέσεις και τις εκδόσεις σας” είπε ο Μάνος Στεφανίδης Ιστορικός Τέχνης και Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, στα εγκαίνια της νέας έκθεσης – αφιέρωμα στον εξαιρετικό και πρόωρα χαμένο εικαστικό Κυριάκο Κατζουράκη, “Αριστερά της λύπης”. (Ο Μάνος Στεφανίδης είναι επιμελητής της έκθεσης)

“Κάθε φορά που στήνουμε μία έκθεση στον δήμο πιστεύω ότι θα είναι ορόσημο, θα είναι η καλύτερη, και κάθε φορά έρχεται η επόμενη και με διαψεύδει. Πολύ χαίρομαι που μόλις μπήκα στον χώρο άκουσα τα επιφωνήματα θαυμασμού και αυτό μας κάνει διπλά χαρούμενους και μας αποζημιώνει” είπε η Αποστολία Σκλάβου που έχει την ευθύνη για τις εκθέσεις στη Δημοτική Πινακοθήκη Αλίμου.

Συγκινημένη από την μεγάλη ανταπόκριση του φιλότεχνου κοινού, η σύντροφος του Κυριάκου Κατζουράκη, η καταξιωμένη ηθοποιός Κάτια Γέρου, αγκάλιασε τον Ανδρέα Κονδύλη και τον ευχαρίστησε τόσο για την έκθεση όσο και για την αναγγελία δημιουργίας του “σπιτιού του ζωγράφου”, όπως το οραματίζεται η ίδια, στο Μέγαρο Πολιτισμού που σχεδιάζει να αναγείρει ο Δήμος Αλίμου, μέσα στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού.

«Σήμερα θα πρέπει να τσακωθώ πολύ με το έργο» – «Αχ πρέπει να κατέβω για λίγο κάτω γιατί είναι μια πινελιά που με απασχολεί κι αν δεν το κάνω τώρα, θα μου φύγει!»

Kάτια Γέρου: “Ήταν από τους πιο γλυκούς τρυφερούς και εμπνευσμένους ανθρώπους και γενναιόδωρους που θα μπορούσε κανείς να συναντήσει στη ζωή του. Θα σας πω πρώτα για τη δουλειά του, αυτά τα ευλογημένα χρόνια που τον παρακολουθούσα. Δούλευε κατά μέσο όρο 10 ώρες τη μέρα, πολλές φορές και παραπάνω, είτε είχε να παραδώσει μία έκθεση, είτε είχε να παραδώσει μια παραγγελία, είτε δεν είχε τίποτα από όλα αυτά. Μου θύμιζε αυτό που λένε φίλοι μουσικοί, σολίστ ότι αν για 15 μέρες δεν αγγίξω το πιάνο αγκυλώνονται τα χέρια μου. Κάπως έτσι ήταν κι αυτός, ένας σολίστας, και τα χέρια του ήταν πάντα σε δράση στην πρώτη αγάπη του, τη ζωγραφική. Καμιά φορά ανέβαινε στο σπίτι του για να ξεκουραστεί, μετά από μισή μέρα εργασίας και έλεγε «Αχ πρέπει να κατέβω για λίγο κάτω γιατί είναι μια πινελιά που με απασχολεί κι αν δεν το κάνω τώρα, θα μου φύγει!», κατέβαινε κάτω, χανόταν μια ώρα με τη μία πινελιά. Ήταν κάποιες άλλες μέρες που έλεγε «Σήμερα θα πρέπει να τσακωθώ πολύ με το έργο» κι αυτό σήμαινε ότι επειδή δεν ήταν ευχαριστημένος, θα το έσβηνε όλο, μπορεί να χανόταν δουλειά δηλαδή 15 ημερών, και ωραία δουλειά, και θα το ξανάφτιαχνε. Εγώ τον θαύμαζα και τον καμάρωνα για αυτά και όσες φορές ήταν ευχαριστημένος έλεγε την εξής φράση: ‘Ίσως σήμερα κάτι αρχίζει να γίνεται με τον πίνακα’. Ποτέ δεν υπερηφανευόταν, ήξερε την αξία του, ήταν από τους πιο σεμνούς ανθρώπους που μπορεί κανείς να σκεφτεί. Και ποτέ δεν είπε τη φράση “Ξέρεις περνάω μια εποχή που έχω στερέψει”, που είναι μια φράση που οι περισσότεροι καλλιτέχνες τη λένε. Και είναι και φυσικό. Ήταν σαν ένα μεγάλο παιδί, σαν ένα μεγάλο γενναιόδωρο παιδί. Γιατί η δε γενναιοδωρία του, πέρα από το ότι δεν υπήρχε περίπτωση να του ζητήσει κανείς να φτιάξει μια αφίσα, να γράψει ένα κείμενο, να βάλει την υπογραφή του κάτω από κάτι που θεωρούσε σωστό και δίκαιο, να δεχτεί νέους ανθρώπους στο εργαστήριό του που θέλαν να του δείξουν τη δουλειά τους και να του ζητήσουν συμβουλές, ήταν τρομερός ακτιβιστής. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους που τον τιμάτε απόψε, να είστε καλά.”

 Ανδρέας Κονδύλης: Είναι μια πολύ ξεχωριστή στιγμή για εμάς αυτή εδώ η έκθεση, γιατί φιλοξενούμε έργα του υπέροχου, του μοναδικού ζωγράφου Κυριάκου Κατζουράκη, που έφυγε από τη ζωή τέτοιες μέρες πριν από περίπου ένα χρόνο. Σπάνιος ζωγράφος, σπάνιος άνθρωπος, ένας από τους πιο συνεπείς, τους πιο ουσιαστικούς, τους πιο αφοσιωμένους στις ιδέες και στις αρχές τους. Υπερδραστήριος, όπως ξέρετε και υπερδημιουργικός. Ζωγράφος, σκηνογράφος, ενδυματολόγος. Από τους ελάχιστους Έλληνες εικαστικούς με συγγραφικό έργο για την τέχνη. Και ακόμα, σκηνοθέτης του κινηματογράφου και του θεάτρου και ταυτόχρονα ασυμβίβαστος και ενεργός πολίτης. Να συνδυάζει πάντα την ποιητικότητα με την πολιτική στράτευση στο βαθιά ανθρώπινο έργο του. Γράφω και στο σημείωμα στον πολύ όμορφο κατάλογο που φτιάξαμε για αυτή την έκθεση, ότι όταν ξεκινούσαμε τη δημοτική μας πινακοθήκη και τις εικαστικές μας εκθέσεις, είχαμε τη βαθιά πίστη ότι η τέχνη δεν μπορεί να είναι μόνο για τους λίγους, και ότι παρά τα πολλά εμπόδια που δυστυχώς είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε ακόμα, συνεχίσαμε ώστε οι Αλιμιώτες να απολαμβάνουν το δικαίωμά τους στην τέχνη, και να μετέχουν στη συγκίνηση που αυτή δημιουργεί.

Και φαίνεται ότι σε αυτό το σημείο συναντηθήκαμε με τις αρχές του Κατζουράκη, που ήθελε να φτάνει η τέχνη του στην κοινωνία, και όχι μόνο μέσα σε έναν στενό κύκλο ανθρώπων ομοϊδεατών και ειδικών, και γι’ αυτό πουλούσε τα έργα του φθηνά, για να μπαίνουν σε πολλά σπίτια, και όχι μόνο σε σπίτια ευκατάστατων ανθρώπων. Ο Κατζουράκης, πάντα μέσα σε μία διαρκή αμφισβήτηση, ήξερε ότι στην εποχή μας είναι δύσκολο να παλεύεις για όσα πιστεύεις. Οι μεγάλες δυσκολίες, έγραφε, είναι η αδράνεια, η ολιγωρία, η ευκολία, η δυσκαμψία του νου, η ημιμάθεια, η παθητικότητα μπροστά στα προσωπικά αδιέξοδα, ο πανικός της φτώχειας, οι απειλές πολέμου, η αβεβαιότητα για το μέλλον, ο ευτελισμός της καθημερινής ζωής. Ποιο ήταν λοιπόν το αντίδοτο σε όλα αυτά κατά τη γνώμη του: η επαφή με την τέχνη. Έχουμε ανάγκη την επαφή με τα έργα τέχνης. Είναι μια καλή τροφή έλεγε για τον εσωτερικό μας πλούτο. Για να πάψουμε να βλέπουμε μονοδιάστατα την πραγματικότητα και να φροντίσουμε την κρυμμένη ποιητική μας πλευρά, που όταν την φροντίζουμε μας φροντίζει και αυτή. Σήμερα, μαζί με τα εγκαίνια της έκθεσης του Κυριάκου Κατζουράκη, δίνουμε την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε την προσπάθεια που έχει ξεκινήσει για τη διάσωση και τη διάδοση στις επόμενες γενιές, των έργων του μέσω μιας μόνιμης στέγης.

Να ξέρετε, ότι στον χώρο που πρόσφατα ο Δήμος μας απέκτησε, πάνω στη λεωφόρο Ποσειδώνος, μέσα στο χώρο του μητροπολιτικού πόλου Ελληνικού- Αγίου Κοσμά, πρόκειται να αναγείρουμε μία μεγάλη πινακοθήκη, ένα σύγχρονο μουσεί, έκτασης πάνω από 3.000 τμ, σημείο αναφοράς πιστεύουμε για τη Νότια Αθήνα και για τα εικαστικά του τόπου μας, και εκεί θα έχει ιδιαίτερη αναφορά, ιδιαίτερο χώρο, ιδιαίτερη στέγη, θα έχει το σπίτι του ζωγράφου, όπως το οραματίζεται η Κάτια η Γέρου, την οποία θέλω να ευχαριστήσω με όλη μου την καρδιά και όλη μου την αγάπη. Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον επιμελητή της έκθεσης και ομότιμο καθηγητή της Ιστορίας της Τέχνης, τον αγαπημένο μας Μάνο Στεφανίδη, τις εκδόσεις «Μίλητος» με τον εκδότη τους, τον Νίκο Χαϊδεμένο, που μαζί φτιάξαμε τον υπέροχο κατάλογο, τον ζωγράφο Γιάννη Παπαρέζο, τον ζωγράφο Χρήστο Αντωναρόπουλο που βοήθησε στο στήσιμο της έκθεσης, αναρτώντας και ο ίδιος μαζί με τον κύριο Στεφανίδη έργα τέχνης, τον καλό μου φίλο και συλλέκτη τον Γιώργο τον Αγγελόπουλο, και βέβαια την ψυχή των εικαστικών μας διοργανώσεων, τη Λία τη Σκλάβου.”

Γιώργος Αγγελόπουλος – συλλέκτης: Αυτό που θέλω να σας πω εγώ είναι το εξής. Ο Κυριάκος ο Κατζουράκης είχε μία ιδιαίτερη σχέση μαζί μου, ήμασταν και πολύ φίλοι και συνεργάτες. Τα περισσότερα έργα που βλέπετε εδώ πέρα, το 90%, ανήκουν στη δική μου συλλογή. Με τον Κυριάκο δημιουργήσαμε πάρα πολλά έργα μαζί.

Δείτε ολόκληρη την εκδήλωση:

Δείτε πλούσιο φωτογραφικό υλικό: