“Το Μουσείο των Ραγισμένων Σχέσεων” – Το συναρπαστικό μυθιστόρημα της Ιωάννας Γκανέτσα, από τις εκδόσεις «ΝΙΚΑΣ»
Η Ιωάννα Γκανέτσα είναι αστυνομικός και συγγραφέας που ζει και εργάζεται στη Λάρισα. Το πρώτο βιβλίο της «Ο έρωτας δε θέλει τίτλο» κυκλοφόρησε το 2014. Έχει παρακολουθήσει παιδαγωγικά μαθήματα στο Βρετανικό Συμβούλιο και είναι κάτοχος πτυχίου του Πανεπιστημίου Cambridge, ως καθηγήτρια αγγλικής γλώσσας. Γνωρίζει επίσης γαλλικά και ισπανικά. Είναι ιδρυτικό μέλος της Δράσης Αστυνομικών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Η Ιωάννα Γκανέτσα στο τρίτο της βιβλίο “Το μουσείο των ραγισμένων σχέσεων” μας βάζει να σκεφτούμε “Πού πηγαίνουν, άραγε, οι έρωτες όταν παλιώνουν, όταν τελειώνουν, όταν πεθαίνουν; Υπάρχει κάποια γωνιά που μπορούν να αφεθούν στη λήθη; Γιατί κάθε κεφάλαιο στον έρωτα που κλείνει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αφήνει και τα χνάρια του, υλικά και άυλα. Κι αυτά είναι τόσα, που αρκούν να γεμίσουν ένα μουσείο, το Μουσείο των Ραγισμένων Σχέσεων…
Το “Museum of Broken Relationships” στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας οδηγεί τον επισκέπτη σε ένα συναισθηματικό ταξίδι σε όλο τον κόσμο. Είναι ο τόπος όπου ζουν οι αναμνήσεις, ο χώρος όπου φυλάσσονται οι πολύτιμες στιγμές, το παράθυρο στην ψυχή εκείνων που ερωτεύτηκαν, αγάπησαν, πόνεσαν και προχώρησαν παρακάτω, χωρίς να ξεχνούν όσα έζησαν. Είναι ένα μουσείο για σένα, για εμάς, για τον τρόπο που κερδίζουμε και χάνουμε στον έρωτα, για τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τις νίκες και τις ήττες μας στις ανθρώπινες σχέσεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Η Ιωάννα Γκανέτσα ταξίδεψε στο Μουσείο των ραγισμένων σχέσεων και ενσωμάτωσε τις πληροφορίες στην ιστορία του Στέφανου και της Μάρα.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου -Παπαθανασίου/maxmag.gr
Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς, κυρία Γκανέτσα, και ποια ανάγκη σας ικανοποιεί;
Η συγγραφή είναι ένα σύνολο διεργασιών που απαιτούνται προκειμένου το αποτέλεσμα –δηλαδή το έργο- να φτάσει στον τελικό αποδέκτη του, τον αναγνώστη. Είναι το βάθος της σκέψης που παίρνει τη μορφή λέξεων. Aυτό είναι και ένα από τα μεγάλα στοιχήματα της συγγραφής: να επιτύχεις να δείξεις το βάθος στην ευθεία. Τις κάθετες γραμμές του νου στις οριζόντιες ενός βιβλίου. Μου είναι αδύνατο να ζήσω χωρίς την τέχνη της συγγραφής, την όποια δική μου τέχνη, ό,τι και όσο κατέχω από αυτή. Αυτό δε σημαίνει, βεβαίως, ότι τη βάζω πάνω από όλα. Μου είναι απαραίτητη για να ικανοποιώ τη μεγαλύτερη ανάγκη από όλες, αυτή της ζωής όχι υπό όρους αλλά με επιθυμίες. Η συγγραφή είναι ο δικός μου τρόπος να πηγαινέρχομαι από το εγώ στους άλλους, και να μην ξεχνώ ότι όσο μοναδικός κι αν είναι ο καθένας μας, υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες εκεί έξω που αξίζει να ειπωθούν, καθεμιά για τους δικούς της λόγους.
Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις «ΝΙΚΑΣ» το νέο βιβλίο σας με τίτλο «Το Μουσείο των Ραγισμένων Σχέσεων». Πώς επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο;
Το «Museum of Broken Relationships» είναι μουσείο πραγματικό και βρίσκεται στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας. Ταξίδεψα ως εκεί, κατέγραψα τα αντικείμενα που εκτίθενται και τις ιστορίες που τα συνοδεύουν και στη συνέχεια ενσωμάτωσα τις πληροφορίες στην ιστορία του Στέφανου και της Μάρα. Δε θα μπορούσα, λοιπόν, να βρω ιδανικότερο τίτλο, από τον ίδιο τον τόπο όπου φυλάσσονται οι αναμνήσεις και οι πολύτιμες στιγμές άλλων, μα την ίδια στιγμή του ίδιου μας του εαυτού. Γιατί όλοι έχουμε αγαπήσει, έχουμε ερωτευτεί, έχουμε πονέσει, έχουμε προχωρήσει, χωρίς να ξεχνάμε όσα έχουμε ζήσει. Το μουσείο είναι ένα συναισθηματικό ταξίδι σε όλο τον κόσμο και το βιβλίο ένα –ακόμη- ταξίδι στον έρωτα.
Ποιες δυσκολίες συναντήσατε κατά τη συγγραφή του και πώς τις ξεπεράσατε;
Μόνη ουσιαστική δυσκολία υπήρξε πάντοτε ο χρόνος. Ο δημιουργός θέλει να τελειώνει με τον βασανισμό: τον δικό του, των ηρώων του, του εκδότη –ενδεχομένως- που περιμένει το επόμενο βιβλίο! Βέβαια, είναι κοινό μυστικό ότι μόλις ένα βιβλίο τελειώνει, αρχίζει αμέσως το επόμενο. Στην αρχή ως σύλληψη, ως ιδέα και στη συνέχεια σε σημειώσεις, πρώτη ύλη, σχεδιαγράμματα. Μιλάμε, λοιπόν, για ένα αέναο κυνήγι χρόνου και λέξεων. Υπάρχει κάτι πιο δύσκολο και ταυτόχρονα περιπετειώδες σε ό,τι αφορά τη συγγραφή από αυτό;
Ένας έρωτας, αδυναμίες, δυσκολίες. Πόσο εύκολο είναι να σταθεί όρθιος κάποιος απέναντι σε όλα αυτά;
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι οτιδήποτε σε κάνει να νιώθεις πραγματικά ζωντανός, ότι ζεις με την ουσιαστική σημασία της λέξης, είναι εύκολο. Όμως, αυτή είναι και η γοητεία του έρωτα, του παιχνιδιού, της ίδιας της ζωής.
Πόσο δύσκολο είναι να διατηρήσετε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία του σελίδα, κυρία Γκανέτσα;
Οι δυσκολίες είναι μέρος της συγγραφής, της τέχνης, της κάθε μορφής επικοινωνίας. Είναι στοιχήματα που ο συγγραφέας πρέπει να κερδίζει σε κάθε βιβλίο από την αρχή. Τελικός κριτής είναι πάντα ο αναγνώστης. Αν διαβάζοντας ένα βιβλίο σου, τον «πείσεις» να διαβάσει και ένα επόμενο, σημαίνει ότι είσαι σε καλό δρόμο. Είμαι σε καλό δρόμο, ευτυχώς!
Τι επιθυμείτε να αποκομίσουν οι αναγνώστες σας, όταν διαβάσουν και την τελευταία σελίδα του βιβλίου σας κυρία Ιωάννα Γκανέτσα;
Καθένας παίρνει από την ανάγνωση κάθε βιβλίου αυτό που έχει ανάγκη. Είμαι υπέρ της κάθαρσης με όποια μορφή κι αν έρχεται, είτε είναι ανακούφιση, κλάμα, προβληματισμός ή απλώς η όψη ενός νομίσματος που ο αναγνώστης δεν είχε δει ως τότε. «Το Μουσείο των Ραγισμένων Σχέσεων είναι μια υπενθύμιση: να αφήνεις και να αφήνεσαι.
Έχετε γράψει μέχρι σήμερα τρία βιβλία, πώς αισθάνεται ένας συγγραφέας, όταν κρατά στα χέρια του το νέο βιβλίο του; Μετά τη συγγραφή κάθε βιβλίου αισθάνεστε μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στο αναγνωστικό σας κοινό;
Νομίζω ότι με κάθε επόμενο βιβλίο μειώνεται η ανυπομονησία και η έξαψη της έκδοσης και αυξάνεται το άγχος από τη μία να μην απογοητεύσεις το κοινό που σε ακολουθεί και από την άλλη να δημιουργήσεις καινούργιο κοινό, χωρίς να επαναλαμβάνεσαι. Νιώθω ευγνωμοσύνη για το ταξίδι της συγγραφής και ευθύνη για όσους αναγνώστες-ταξιδιώτες παίρνω μαζί μου σε κάθε ένα ταξίδι.
Έχετε δεχτεί επιρροές από άλλους συγγραφείς, Έλληνες ή ξένους; Τι συνετέλεσε στη διαμόρφωση της δική σας συγγραφικής ταυτότητας;
Επηρεαζόμαστε μόνο από ό,τι μας ταιριάζει. Δύσκολα κάνουμε κάτι έξω από εμάς. Κι αν κάποια στιγμή υιοθετήσουμε κάτι ξένο, δεν το κρατάμε για πολύ, το αποβάλλει η ιδιοσυγκρασία μας. Με αυτή τη λογική σίγουρα κάποια στιγμή έχω ταυτιστεί με ιδέες ή τεχνικές γραφής. Ωστόσο, πιστεύω ότι παρόλο που η ταυτότητα –ίσως- χτίζεται με την εμπειρία και την τριβή με τις λέξεις, κάθε συγγραφέας έχει ένα μοναδικό αποτύπωμα ή αυτό θα έπρεπε να εύχεται. Είναι ο μόνος τρόπος να αντέξει στο χρόνο. Κυρίως στον χρόνο που θα υπάρχει μετά από εκείνον.
Κατά τη γνώμη σας, κυρία Γκανέτσα, κάθε βιβλίο αποτελεί κι ένα μικρό λιθαράκι στο μεγάλο οικοδόμημα της γνώσης;
Όχι απαραίτητα. Δεν διαβάζουν όλοι για τους ίδιους λόγους. Ούτε μπορούν τα βιβλία να είναι λίγο από όλα. Υπάρχουν βιβλία για όλους, για όλα, χωρίς να σημαίνει ότι κάθε βιβλίο αφορά όλους. Η μόνη γνώση που μπορεί με κάποιο τρόπο να ανακαλύψει ο αναγνώστης σε ότι βιβλίο τύχει να διαβάσει, είναι η γνώση του εαυτού του.
Στην εποχή της ηλεκτρονικής πληροφόρησης και επικοινωνίας, θεωρείτε ότι το βιβλίο μπορεί να αντέξει;
Πρόσφατα συναντήθηκα με μια αναγνώστρια προκειμένου να της υπογράψω δυο βιβλία. Ένα για εκείνη και ένα για δώρο. Όσο έγραφα την αφιέρωση στο δεύτερο, την είδα να πιάνει το βιβλίο που προοριζόταν για εκείνη, να γυρίζει με τα δάχτυλα της τις σελίδες προς πίσω γρήγορα, να πλησιάζει τη μύτη της σε αυτές και να παίρνει βαθιές ανάσες, αφήνοντας τη μυρωδιά του χαρτιού να ποτίσει τα ρουθούνια της. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν έξαψη από αυτή την αίσθηση κι όσο δωρίζουν ακόμη βιβλία στους εαυτούς τους και στους άλλους, το βιβλίο θα αντέχει.
Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Ιωάννα Γκανέτσα για το φωτογραφικό υλικό. Βρείτε την Ιωάννα Γκανέτσα στο Facebook εδώ.