Τεράστια θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο: Πέθανε η δημοσιογράφος και συγγραφέας, Σοφία Αδαμίδου

Η Σοφία Αδαμίδου, ένα διαμάντι της ζωής, της δημοσιογραφίας, του θεάτρου και των κοινωνικών αγώνων έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα, ύστερα από μάχη που έδωσε στη ΜΕΘ του Σωτηρία.

«Άνθρωποι και Ποντίκια«, «Άρης«, «Σωτηρία με Λένε«, «Τζένη και Μαρξ», «Πού είναι η μάνα σου μωρή», «Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του», «Οδός Αβύσσου Αριθμός 0» είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους των θεατρικών που είτε είχε γράψει είτε είχε επιμεληθεί τις θεατρικές τους διασκευές.

Γεννήθηκε στην Χαραυγή Κοζάνης. Ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Αθήνας, πτυχιούχος του Τμήματος Διοίκησης και Οικονομίας (ΚΑΤΕΕ) Αθήνας και του Κολεγίου Δημοσιογραφικών Σπουδών. Είχε άδεια δικηγόρου, αλλά δεν είχε ασκήσει το επάγγελμα. Ήταν τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ.
Εργάστηκε, ως δημοσιογράφος του πολιτιστικού τμήματος του «Ριζοσπάστη», στο θεατρικό ρεπορτάζ, στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, τον ΑΝΤ1 και τον 902 TV.

Βιβλία
Είχε εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές «Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει» και «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη», τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου με τίτλο «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες».
Εργα για το θέατρο
«Σωτηρία με λένε» -βασισμένο στη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου το οποίο ανέβηκε (2007- 2008 και 2008-2009, θέατρο «Στοά», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, με την Λήδα Πρωτοψάλτη), από «Σατυρικόν» θέατρο της Κύπρου (2010). Για τρεις σαιζόν 2011-2012, 2012-2013 (Θέατρο «Κάππα») και 2013-2014 (Θέατρο ΗΒΗ), σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιανοπούλου με την Ντίνα Κώνστα. Σκηνικά Μανόλη Παντελιδάκη. Ενώ, το 2015 -2016 – 2017, από το ΚΘΒΕ, με την Εφη Σταμούλη, σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου. Η παράσταση με την Εφη Σταμούλη επαναλήφθηκε (2018-2019) στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
«Πέρασα με κόκκινο» εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο της Κατερίνας Γώγου (θέατρο «Τζένη Καρέζη»), σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη και μουσική Διονύση Τσακνή. Με τους: Τζένη Κόλλια, Μελίνα Βαμβακά, Στέλιο
Γεράνη και Κατερίνα Φωτιάδη.
«Ήλιος στην πέτρα» -βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ, Ελένης Τραγγανίδα – Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού» (θέατρο «Σημείο» 2013-2014), σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη και σκηνικά – κοστούμια Γιάννη Μετζικώφ. Με την Ελένη Γερασιμίδου και την Καλλιόπη Βέττα.
Έκανε επίσης τη θεατρική διασκευή του «Κατάδικου» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, που παρουσιάστηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας και το Οικείο Θέατρο, σε σκηνοθεσία Μίλτου Δημουλή. Με τους: Στέλιο Γεράνη, Ανδρομάχη Δαυλού, Τάσο Σωτηράκη, κ.ά.
Διασκεύασε το έργο «Πού είναι η μάνα σου μωρή» της Δήμητρας Πέτρουλα, (2015-2016, θέατρο «Σημείο» και 2016-2017 Vault), σε σκηνοθεσία Ενκε Φεζολάρι. Με την Βέρα Κρούσκα.
«Αρης» (βασισμένο στη ζωή και τους αγώνες του Αρη Βελουχιώτη), που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία (2017-2018, και 2018-2019), στον Τεχνοχώρο Cartel, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, με τον Τάσο Σωτηράκη. Για τον «Αρη» της απονεμήθηκε το βραβείο «Αλέκος Σακελλάριος» από τα Κορφιάτικα βραβεία.
Διασκεύασε για το θέατρο το έργο του Μενέλαου Λουντέμη «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0», που παρουιάστηκε την περίοδο 2017-2018 και 2018-2019, στο θέατρο «Ολβιο», σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη, με τους Χριστόδουλο Στυλιανού, Χάρη Μαυρουδή, Δημήτρη Μαύρο, Στέλιο Γεράνη, Νότη Παρασκευόπουλο. Μουσική Νότη Μαυρουδή.

Έκανε τη μετάφραση – απόδοση του έργου «Ανθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ, που παρουσιάζεται στο θέατρο Cartel σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη.
Το έργο της «Αφήστε μου την Άνοιξη» παρουσιάστηκε (2018-2019) στο θέατρο «Αλκμήνη» σε σκηνοθεσία Μανώλη Ιωνά και μουσική Ερωφίλης. Με τις: Αννα Παντζέλη και Ιζαμπέλα Φούλοπ.
Διασκεύασε το έργο «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» από το βιβλίο του Ντάλτον Τράμπο, που παρουσιάστηκε στο Altera Pars (2019), με τον Τάσο Ιορδανίδη, σε σκηνοθεσία Θέλειας Ματίκα.

Για το θεατρικό έργο της «Ο πόνος είναι άντρας» (βασισμένο στη ζωή του μεγάλου Έλληνα γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά), βραβεύτηκε στον διαγωνισμό Κρατικών Βραβείων θεάτρου του Υπουργείου Πολιτισμού (2010).
Επίσης έγραψε τα θεατρικά: «Εγκλημα χωρίς τιμωρία» (Υπόθεση Πολκ), «Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν» (για το ολοκαύτωμα), «Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν» η ζωή του Μαγιακόφσκι μέσα από το έργο του.
Συνεργασίες
Με τον Μυρώδη Αδαμίδη συνεργάστηκε στη συγγραφή των έργων: «Καρλ, της καρδιάς μου καρδιά» (επιστολές της Τζένης και του Καρλ Μαρξ) που ανέβηκε στο «Ολβιο», σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη. «Ας πρόσεχες» (2019-2020), «Εκεί που σμίγει η αγάπη», έργο για παιδιά εμπνευσμένο από τα ποιητικά έργα του Γιάννη Ρίτσου «Πρωινό άστρο» και «Ονειρο καλοκαιρινού μεσημεριού».

 Δείτε πως την αποχαιρετά η συνάδελφός της, δημοσιογράφος του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ, Ελένη Σπανοπούλου:

ΝΤΟΡΤΙΑ!ΑΝΤΙΟ ΣΟΦΑΚΙ ΜΟΥ ΣΟΦΙΑ ΑΔΑΜΙΔΟΥ Ένα διαμάντι της ζωής, της δημοσιογραφίας, του θεάτρου και των κοινωνικών αγώνων έφυγε…Χαραυγή τέλειωσε ο πόλεμος για Σενα Σοφία μου!4.50 ξημερώματα ήρθε το άγγελμα του θανάτου.Η λιονταρίνα μας πάλεψε ολομόναχη στη ΜΕΘ του Σωτηρία μετά από χειρουργείο στο ΝΤΥΝΑΝ στις 26 Απριλίου. Δεν αντέχεται τέτοια θλίψη για μια γενναία γυναίκα που αγωνίστηκε σε όλη της τη ζωή στις γραμμές του ΚΚΕ για δίκαιη κοινωνία, έντιμη δημοσιογραφία και Θέατρο Αλήθειας.Αφήνω εδώ τα δικά της λόγια και κλαίω για το Άδικο Ξεκουράσου Σοφία μουότι πολύ πάλεψες σε Ζωή και Θάνατο «Όσα δεν μπορώ ν’ αλλάξω στην πραγματική ζωή, μπορώ να τ΄αλλάξω γράφοντας. Ουτοπία; Ναι, γιατί είμαι ρεαλίστρια. Αγαπημένη μου φράση του Τσε: «Είμαστε ρεαλιστές παλεύουμε για το αδύνατο». Μεγάλες κουβέντες; Μπορεί. Αλλά μεγάλη αλήθεια. Η περιπέτεια της γραφής όπως σωστά την αποκαλείτε, μπορεί μεν να είναι προσωπική, αλλά ξεκινάει από την ανάγκη του Εμείς. Το Εγώ δεν υπάρχει, γιατί γράφοντας δεν είμαι εγώ… Είμαι η Αρης, ο Λένι, ο Τζωρτζ, ο Τζόνι, η Τζένη, ο Αγιάννης, η Σωτηρία, ο Βασίλης, η Κατερίνα, ο Χαλεπάς, ο Γιώργης, ο Παναγής, η Μυρτιά, η Ελένη, ο Πολκ, ο Κέισι, η Φαντίνα, ο Γαβριάς, η μάνα, ο πατέρας ο γιος, η κόρη. Έχω ζήσει στην Τρίερ, στην Οκλαχόμα, στο επαναστατημένο Παρίσι, στο Βουνό, στη Μακρόνησο και το Τρίκερι, στη Θεσσαλονίκη του 1947, στην Καλιφόρνια, στη Συρία, στο Βιετνάμ, τη Γιουγκοσλαβία, στο στρατόπεδο της Τερεζίν. Εχω γεννηθεί, πεθάνει, αυτοκτονήσει, έχω ζήσει. Είμαστε όλοι, οι ήρωες μιας εποχής, πολλών εποχών, μιας ιστορίας, πολλών ιστοριών, που πονάμε, ελπίζουμε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε, ονειρευόμαστε, απελπιζόμαστε, υποφέρουμε, αγωνιζόμαστε, γελάμε ή κλαίμε. Είμαστε μια φωνή που θέλει ν’ ακουστεί μέσα στον θόρυβο της εκμετάλλευσης, της απομόνωσης και της σιωπής. Είναι μια ελπίδα συνάντησης και συνομιλίας «σκηνής» και «πλατείας», ψυχής και συναισθήματος, αλήθειας και φόβου.