Χάρης Πασβαντίδης: «Ουδέν κακό, αμιγές καλού» – Η ευκαιρία της κρίσης

Η κρίση της πανδημίας είναι ένα κακό σε πολλά επίπεδα της ζωής μας. Ένα πνευματικό, ψυχολογικό, σωματικό και οικονομικό κακό.

Οι αρχαίοι σοφοί μας, που σε κάθε κρίση έβλεπαν και μια ευκαιρία, είχαν καταλήξει στην  διαπίστωση πως «ουδέν κακόν , αμιγές καλού».

Το καλό για την χώρα μας είναι ότι μέσα από το κακό της κρίσης αποδείξαμε και στους εαυτούς μας αλλά και στους άλλους, ότι δεν είμαστε ένας λαός που αξίζει την χλεύη, την περιφρόνηση, μέχρι και το μίσος, που βιώσαμε τα προηγούμενα χρόνια λόγω της οικονομικής χρεοκοπίας μας.Ότι ως λαός έχουμε ικανότητες και  αρετές, υποδειγματικές και αξιοζήλευτες.

 Η Ιστορία μας διδάσκει ότι οι αρετές μας εκδηλώθηκαν σε δύο περιπτώσεις. Όταν κινδύνευε η Ελευθερία μας , ή όταν είχαμε μια φωτισμένη  ηγεσία, ικανή να ενώσει, να εμπνεύσει, να καθοδηγήσει.

Με τον κορωνοϊό ανάμεσα μας, η ελευθερία μας παρά τους πρόσκαιρους περιορισμούς της δεν κινδυνεύει με την έννοια της Εθνικής μας Ακεραιότητας. Έχουμε όμως μια ηγεσία την οποία εμπιστεύεται η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Ηγεσία και λαός πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία και να αλλάξουμε ολοκληρωτικά την πορεία της πατρίδας μας. Δεν θα μας δοθεί άλλη ευκαιρία τις επόμενες δεκαετίες.

Η αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου, η απεξάρτηση μας σε τόσο μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό, ο ψηφιακός μετασχηματισμός όχι μόνο του κράτους αλλά όλου του μηχανισμού της αγοράς, η λειτουργία ενός αξιόπιστου συστήματος υγείας, και η δημιουργία και διατήρηση ενός κλίματος εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος και τους θεσμούς του, είναι τα μεγάλα ζητούμενα της νέας εποχής που θα ανατείλει μετά την πανδημία.

Διακατέχομαι από αισθήματα και αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας. Αισιοδοξίας γιατί θεωρώ την σημερινή πολιτική ηγεσία ικανή να μας οδηγήσει στη νέα εποχή. Απαισιοδοξίας διότι το παρελθόν μας δείχνει ότι όταν ξεπερνάμε τα δύσκολα επανερχόμαστε με διαστημική ταχύτητα στις προαιώνιες αδυναμίες της φυλής. Απειθαρχία, ατομικισμός, ωχαδερφισμός, απαξίωση των πάντων και κυρίως βύθιση στον καιάδα της δολερής και καταστροφικής  διχόνοιας που υποσκάπτει διαχρονικά κάθε προσπάθεια προόδουμας.

Όλη αυτή η ιστορία του φορτηγού της Πρωτοψάλτη για την οποία  δεν θα έπρεπε ούτε καν να ψιθυρίζουμε, αντί να κραυγάζουμε όπως διαπιστώνω , δείχνει το τι θα γίνει σε σοβαρότερα πράγματα που έρχονται.

Δεν απελπίζομαι. Με διακατέχει η απαισιοδοξία της γνώσης του παρελθόντος μας, αλλά και η αισιοδοξία της θέλησης για ένα καλύτερο μέλλον. Νομίζω και πολλούς ακόμη.