Ρομαντικό ειδύλλιο στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου … αλλά το ζευγαράκι ήταν ματιασμένο!




Ο εύζωνος: Αγαπού ότι σινιλήφθης κατ’ ίμπροσθέν μου να κάν’ ς όργια! Πώς του φλείς ουρέ του θηλ’ κό; Ά; Τι του πλανέβ’ ς ουρέ του ζλαπάκι του κακόμ’ ρου; Κρίνε ουρέ; Ποιος σούδωκι ουρέ την εξουσία να βαδίζης μιτά γυναίκας κί να την πειράζης διαφουρουτρόπους; Ουρέ δεν υπολογίσις τν αστυνομία; Τούν εύζουνουν δεν τούν έλαβις υπό σιμείουσιν; Γιατί κάθουμι γώ ιδώ κι περιφέρουμι; Ποια η υστουλή μ; Ποίον το καθήκου, μ;

Μένουμε Νότια – έλα στο ελεύθερο και ανεξάρτητο group των Νοτίων Προαστίων για να μοιραστούμε ότι συμβαίνει δίπλα μας.
Ειδήσεις, σχόλια, εθελοντισμός, αγορά, έξοδος, καλή ζωή, νεολαία, διασκέδαση, πολιτισμός, περιβάλλον, αθλητισμός, ανθρώπινες ιστορίες.
( ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ- ΑΛΙΜΟΣ – ΒΑΡΗ – ΒΟΥΛΑ – ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ – ΕΛΛΗΝΙΚΟ – ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΓΛΥΦΑΔΑ -ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ – ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ – ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ)

Μια που όλοι συμμετέχουμε, λίγο-πολύ, στη γιορτή των ερωτευμένων, σκέφθηκα να σας μεταφέρω σήμερα στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου. Είμαστε στο 1921, έχει βραδιάσει και είναι πανσέληνος, ιδανικό σκηνικό για το ερωτευμένο ζευγαράκι μας …

«Εκείνος: Άχ!
Εκείνη: Άχ!
Εκείνος: (εν εκστάσει) Φεγγάρι!
Εκείνη: Βραδυά!
Εκείνος: (την βλέπει στα μάτια) Αιωνίως λοιπόν Μαρίκα μου;
Εκείνη (dolcissimo): Ναι!
Εκείνος (piano): Όσον κι’ εγώ;
Εκείνη (a tempo): Μά μήπως ξέρω πόσον …
Εκείνος: Πόσον σ’ αγαπώ; Άπιστη! (εκβάλλει στεναγμόν βάθους πέντε μέτρων)
Εκείνη: Γιώργο!
Εκείνος: Μαρία!
Εκείνη: Άχ!
Εκείνος: Άωαα … χ! (εξακολουθούν να περιπατούν εις την άμμον)
Εκείνη: Το φεγγάρι … Για ιδές το φεγγάρι…
Εκείνος: (μελοδραματικώς) Και το κύμα;
Εκείνη: Ναι και το κύμα

Εκείνος (τραγουδεί σιγά): Να μην έβγης απόψε σελήνη
Γιατί θάβγη και θάβγη εκείνη…

Εκείνη: Έλα Γιώργο
Εκείνος: Τι;
Εκείνη: Ξέρεις τι…
Εκείνος: Δεν ξέρω τίποτα
Εκείνη: Αυτό πού μου ζητάς πάντοτε
Εκείνος (γλείφων τα χείλη του): Φιλί;
Εκείνη: Ναι!
Εκείνος: Αγάπη μου… (ακούεται τρομερός ήχος φιλήματος. Το φίλημα εξακολουθεί υποδιαιρούμενον εις μικρότερα απαλώτερα και τρυφερώτερα φιλήματα. Εις ολίγον μέτρων απόστασιν διακρίνεται η σκιά ενός ευζώνου επί της άμμου. Οι ερωτευμένοι προχωρούν ανύποπτοι)

Ο εύζωνος (αναπηδών): Ουρέ;

Εκείνος και εκείνη ….

Ο εύζωνος: Ουρέ; Φλιέστι ουρέ παραθαλασσίους;
Εκείνη (μισολιποθυμούσα): Άαααχ…
Εκείνος (της κάνει αέρα με το καπέλο του): Προς τον εύζωνον: Μά κυ..κυ…
Εκείνη (συνέρχεται)

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)

Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com

Ο εύζωνος: Τι κύ..κύ… κί τουν κακόσ’ τουν κιρό! Σε συνέλαβουν αλληλουφιλιούμενουν μετά θηλέους!

Εκείνος (Έξαλλος.): Να σού πώ…
Ο εύζωνος: Τι να μ’ πής ουρέ; Εξουσία ειμί.. Μί γλέπ’ ς για δε μί γλέπ’ ς; Για του σπαθί! Για κι’ η κουρώνα! Προύς τ’ ν ιξουσίαν απουτίνισι!
Εκείνος (έξω φρενών): Τι αγαπάς κύριε;

Ο εύζωνος: Αγαπού ότι σινιλήφθης κατ’ ίμπροσθέν μου να κάν’ ς όργια! Πώς του φλείς ουρέ του θηλ’ κό; Ά; Τι του πλανέβ’ ς ουρέ του ζλαπάκι του κακόμ’ ρου; Κρίνε ουρέ; Ποιος σούδωκι ουρέ την εξουσία να βαδίζης μιτά γυναίκας κί να την πειράζης διαφουρουτρόπους; Ουρέ δεν υπολογίσις τν αστυνομία; Τούν εύζουνουν δεν τούν έλαβις υπό σιμείουσιν; Γιατί κάθουμι γώ ιδώ κι περιφέρουμι; Ποια η υστουλή μ; Ποίον το καθήκου, μ;

Ιστορίες από την Παλιά Αθήνα
Ρομαντικό ειδύλλιο στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου … αλλά το ζευγαράκι ήταν ματιασμένο!
13/02/201613:23
Εκτύπωση
Ρομαντικό ειδύλλιο στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου … αλλά το ζευγαράκι ήταν ματιασμένο!
0
SHARES
FacebookTwitterGoogle+LinkedIn
Ο εύζωνος: Αγαπού ότι σινιλήφθης κατ’ ίμπροσθέν μου να κάν’ ς όργια! Πώς του φλείς ουρέ του θηλ’ κό; Ά; Τι του πλανέβ’ ς ουρέ του ζλαπάκι του κακόμ’ ρου; Κρίνε ουρέ; Ποιος σούδωκι ουρέ την εξουσία να βαδίζης μιτά γυναίκας κί να την πειράζης διαφουρουτρόπους; Ουρέ δεν υπολογίσις τν αστυνομία; Τούν εύζουνουν δεν τούν έλαβις υπό σιμείουσιν; Γιατί κάθουμι γώ ιδώ κι περιφέρουμι; Ποια η υστουλή μ; Ποίον το καθήκου, μ;

Μια που όλοι συμμετέχουμε, λίγο-πολύ, στη γιορτή των ερωτευμένων, σκέφθηκα να σας μεταφέρω σήμερα στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου. Είμαστε στο 1921, έχει βραδιάσει και είναι πανσέληνος, ιδανικό σκηνικό για το ερωτευμένο ζευγαράκι μας …

«Εκείνος: Άχ!
Εκείνη: Άχ!
Εκείνος: (εν εκστάσει) Φεγγάρι!
Εκείνη: Βραδυά!
Εκείνος: (την βλέπει στα μάτια) Αιωνίως λοιπόν Μαρίκα μου;
Εκείνη (dolcissimo): Ναι!
Εκείνος (piano): Όσον κι’ εγώ;
Εκείνη (a tempo): Μά μήπως ξέρω πόσον …
Εκείνος: Πόσον σ’ αγαπώ; Άπιστη! (εκβάλλει στεναγμόν βάθους πέντε μέτρων)
Εκείνη: Γιώργο!
Εκείνος: Μαρία!
Εκείνη: Άχ!
Εκείνος: Άωαα … χ! (εξακολουθούν να περιπατούν εις την άμμον)
Εκείνη: Το φεγγάρι … Για ιδές το φεγγάρι…
Εκείνος: (μελοδραματικώς) Και το κύμα;
Εκείνη: Ναι και το κύμα

Εκείνος (τραγουδεί σιγά): Να μην έβγης απόψε σελήνη
Γιατί θάβγη και θάβγη εκείνη…

Εκείνη: Έλα Γιώργο
Εκείνος: Τι;
Εκείνη: Ξέρεις τι…
Εκείνος: Δεν ξέρω τίποτα
Εκείνη: Αυτό πού μου ζητάς πάντοτε
Εκείνος (γλείφων τα χείλη του): Φιλί;
Εκείνη: Ναι!
Εκείνος: Αγάπη μου… (ακούεται τρομερός ήχος φιλήματος. Το φίλημα εξακολουθεί υποδιαιρούμενον εις μικρότερα απαλώτερα και τρυφερώτερα φιλήματα. Εις ολίγον μέτρων απόστασιν διακρίνεται η σκιά ενός ευζώνου επί της άμμου. Οι ερωτευμένοι προχωρούν ανύποπτοι)

Ο εύζωνος (αναπηδών): Ουρέ;

Εκείνος και εκείνη ….

Ο εύζωνος: Ουρέ; Φλιέστι ουρέ παραθαλασσίους;
Εκείνη (μισολιποθυμούσα): Άαααχ…
Εκείνος (της κάνει αέρα με το καπέλο του): Προς τον εύζωνον: Μά κυ..κυ…
Εκείνη (συνέρχεται)

Ο εύζωνος: Τι κύ..κύ… κί τουν κακόσ’ τουν κιρό! Σε συνέλαβουν αλληλουφιλιούμενουν μετά θηλέους!

Εκείνος (Έξαλλος.): Να σού πώ…
Ο εύζωνος: Τι να μ’ πής ουρέ; Εξουσία ειμί.. Μί γλέπ’ ς για δε μί γλέπ’ ς; Για του σπαθί! Για κι’ η κουρώνα! Προύς τ’ ν ιξουσίαν απουτίνισι!
Εκείνος (έξω φρενών): Τι αγαπάς κύριε;

Ο εύζωνος: Αγαπού ότι σινιλήφθης κατ’ ίμπροσθέν μου να κάν’ ς όργια! Πώς του φλείς ουρέ του θηλ’ κό; Ά; Τι του πλανέβ’ ς ουρέ του ζλαπάκι του κακόμ’ ρου; Κρίνε ουρέ; Ποιος σούδωκι ουρέ την εξουσία να βαδίζης μιτά γυναίκας κί να την πειράζης διαφουρουτρόπους; Ουρέ δεν υπολογίσις τν αστυνομία; Τούν εύζουνουν δεν τούν έλαβις υπό σιμείουσιν; Γιατί κάθουμι γώ ιδώ κι περιφέρουμι; Ποια η υστουλή μ; Ποίον το καθήκου, μ;

(προς εκείνην): Ισί ουρέ ζλάπ, τ’ διάολ’ ιέμαθες κι τούν έρουτα νιά πράμα; Πού σί πααιν’ ιτουτους ού χαμένους μουρή; Γυρβολιά σί φέρν; Πού ειν’ η μάννα σ’ ουρέ θηλκό; Πούν του σπιτ’ ς; Πού πλανιέσι ουρέ κ’ι τι χαζ’ β’ ς ιδώ στν ερημίαν; Έτς φλιόντ ού κόσμους; Μάτς μούτς κουρίτς πράμμα; Κρίνι ουρέ διαουλόσπιρμα τ’ διαόλ! (απλώνει το χέρι του) Κόπιασ’ μέσα…
Εκείνη: Άχ (αποπειράται να λιποθυμήση).
Εκείνος: (Παρακλητικώς). Άφησε μας… Να χαρής ότι αγαπάς…
Ο εύζωνος: Στάκα. Μην επιμβαίν’ ς στού καθήκουν μ’ !
Εκείνος: Μά για όνομα Θεού.
Ο εύζωνος: Ουρέ στάκα. Ανήθικι τα’ διαόλ ! Ιρουτάκια!
Εκείνη: Άχ Θεέ μου… (κλαίει)
Ο εύζωνος: Κλιαίς ά; Κλιαίς κατσίκα τα’ διαόλ. Αννουφελώς κλιαίς. Για τήρα φσταν. Για τήρα καπέλλου με φτιρά… Μί δαύτα σί ξιγέλασι ου ιρουτάκιας; Μί δαύτα ά!
Εκείνη: Έλεος… Έλεος…

Ο εύζωνος: Να σας κάψου κί τσί δύο παληουζάγαρα, Παένετε και μί σας ξανιδώ να φλιέστι παραθαλασσίους κι υπό τα όμματα τσ’ εξουσίγιας. Ουρίστε…. ».
(«Πειρασμός» 1921)

Μένουμε Νότια – έλα στο ελεύθερο και ανεξάρτητο group των Νοτίων Προαστίων για να μοιραστούμε ότι συμβαίνει δίπλα μας.
Ειδήσεις, σχόλια, εθελοντισμός, αγορά, έξοδος, καλή ζωή, νεολαία, διασκέδαση, πολιτισμός, περιβάλλον, αθλητισμός, ανθρώπινες ιστορίες.
( ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ- ΑΛΙΜΟΣ – ΒΑΡΗ – ΒΟΥΛΑ – ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ – ΕΛΛΗΝΙΚΟ – ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΓΛΥΦΑΔΑ -ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ – ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ – ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ)

Διαβάστε Επίσης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.