Οι imaginistes…της Υπαπαντής και του Ρεμούτσικου

 

(imaginistes.com)

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014 – Της Υπαπαντής – Μια μικρή αληθινή ιστορία.

8 Χρόνια τους σερβίριζα, σχεδόν από έφηβος. Μιλάμε για κοντά πριν τριάντα χρόνια. Τότε βέβαια το Ρεμούτσικο δεν ήταν όπως τώρα. Πολλά έχουν αλλάξει μέσα σε αυτό το διάστημα. Αυτή λοιπόν η παρέα ήταν κάτι περίεργοι τύποι, που φλυαρούσαν ακατάσχετα, και ανέβαζαν τους τόνους, όταν διαφωνούσαν για τον τρόπο που θα περάσουμε στην αταξική κοινωνία. Όλοι τους ανήκαν στην ευρύτερη αριστερά. Δεν ήταν σαν τους άλλους αυτοί, τους δογματικούς, που είχανε έτοιμη τη λύση από τη Μόσχα. Όχι αυτοί θέλανε να βρούνε μόνοι τους τη λύση, για το πώς θα φτάσουμε στο σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, πράγμα καθόλου εύκολο. Μιλάμε για εποχή, Κύρκου, Γλέζου και Μπανιά. Με λίγα λόγια εσωτερικάκηδες και ανένταχτη σοσιαλθολούρα.

Σήμερα δεν ξέρω που ανήκουν. Για συριζαίους όμως δεν τους κόβω. Ομηρικοί λοιπόν καυγάδες, περί ιστορικού συμβιβασμού, ευρωκομμουνισμού, αναθεωρητισμού, ο Μαρξ να διαβαστεί αλλιώς, άλλα εννοούσε όταν έγραφε το Κεφάλαιο, κλπ, κλπ. Ήταν όντως ανήσυχα πνεύματα, και γινόντουσαν ακόμα πιο ανήσυχα μετά από κάμποσα κρασιά. Μόνιμοι πελάτες του μαγαζιού , σχεδόν θαμώνες. Τρώγανε λίγο, πίνανε πολύ. Κι όλο έκαναν παράπονα για το κρασί.
– Ρε, Μιχάλη πως το σερβίρεις αυτό το πράμα, τέλος πάντων, φέρε και καμιά σόδα να το σπάσουμε λιγάκι.
Ερχόντουσαν στην αρχή δυο άτομα και μπορεί να καταλήγανε οχτώ και δέκα. Τρέχα για συμπληρώματα, σερβίτσιων, ποτηριών, και μεζέδων. Είχαν το κακό συνήθειο να φεύγουν τελευταίοι. Τουμπάραμε καρέκλες, σβήναμε φώτα, ρίχναμε νερά. Το τελευταίο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.

Χαμπάρι αυτοί, τίποτα, αρειμάνιοι, ένα τσιγάρο να κάνουμε και φεύγουμε, η μόνιμη επωδός. Από τότε αγαπούσαν το ξενύχτι. Παλιοί γνώριμοι λοιπόν, οι συμπαθείς αυτοί τύποι, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, αφού δεν μπόρεσαν να αλλάξουνε τον κόσμο ή έστω την Ελλάδα, αποφάσισαν να αλλάξουν το ταπεινό Μπραχάμι. Δεν ξέρω, μήπως συμβαίνει και το αντίθετο, μήπως δηλαδή αλλάζει αυτούς το Μπραχάμι. Όπως όμως και να έχει αποτελούν αναπαλλοτρίωτο κομμάτι της ιστορίας του, όπως και η ταβέρνα που ανεχόταν και ανέχεται ακόμα την φωνακλάδικη παρουσία τους. Πρόκειται λοιπόν για την παρέα των αιώνιων εφήβων, που σήμερα φέρουν το κωδικό όνομα imaginistes.
Πιπίνης, Καρδάσης, Θεοδωρόπουλος, Αποστολοπούλου, Γκουγκουλής, όσους μπορώ να θυμηθώ ονομαστικά. Όσους δεν θυμάμαι και οι νεώτεροι, ας με συγχωρέσουν. Τους συναντώ, όλους αυτούς μετά από χρόνια, μέσα από τις επισκέψεις μου στην ιστοσελίδα τους, το Μπραχάμι αλλιώς, ονειρεύομαι την πόλη μου. Αποτέλεσμα αυτής της Υπαπαντής, η παραπάνω μικρή αληθινή ιστορία.

Δήμας Μιχάλης
Ευχαριστούμε θερμά τον αγαπητό μας παλιόφιλο Μιχάλη Δήμα για το ζεστό κείμενο που μας έστειλε. Δίνουμε ραντεβού την Δευτέρα 10 Μάρτη στο Ρεμούτσικο για την παρουσίαση της ποιητικής του συλλογής, Εκεί θα θα επαναφέρουμε μνήμες και συναισθήματα. Ελπίζουμε το κρασί που θα μα ποτίσει ο αδελφός του να μην είναι για “να πλύνουμε τα πόδια μας”.