Την εγκατέλειψαν το 1957 έξω από ένα σπίτι στον Άλιμο – H συγκινητική ιστορία της Πάμελα

Δείτε τη συγκλονιστική ιστορία της Pamela Wolf που την εγκατέλειψαν στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1957, έξω από ένα σπίτι στην οδό Αριστοφάνους 12, στον Άλιμο. Ένα χρόνο αργότερα την υιοθέτησε ένα ζευγάρι στο Τέξας. Η Πάμελα τα τελευταία 17 χρόνια ψάχνει τους πραγματικούς της γονείς και ζητά βοήθεια από όσους γνωρίζουν κάτι:
“Γεννήθηκα στα τέλη Σεπτεμβρίου 1957. Τα επίσημα ελληνικά έγγραφά μου αναφέρουν ότι ήμουν ένα εγκαταλελειμμένο, μη αναγνωρισμένο βρέφος, που αφέθηκε σε ένα σπίτι στην Αθήνα στην περιοχή Καλαμάκι, Άλιμος, οδός Αριστοφάνους 12.
Έμεινα σε αυτό το σπίτι για λίγες μέρες. Στη συνέχεια, στις 30 Σεπτεμβρίου 1957, δύο μέλη της Χωροφυλακής με πήγαν στο αστυνομικό τμήμα της Αργυρούπολης. Η αστυνομία αυτού του σταθμού, έδωσε εντολή στους δύο άνδρες να με μεταφέρουν στο Βρεφικό Άσυλο Αθηνών.
Κατάλαβα ότι ετοιμαζόμουν αμέσως για υιοθεσία.
Η υιοθεσία μου γινόταν διαχείριση και οριστικοποίηση με πληρεξούσιο, μέσω γνωστού δικηγόρου Αθηνών. Ένα παιδί του οποίου η ταυτότητα θα μπορούσε να «σκουπιστεί» ήταν τέλειο για μια εύκολη, γρήγορη υιοθεσία και απομάκρυνση από την Ελλάδα.
Στεγάστηκα στο Βρεφικό Άσυλο Αθηνών μέχρι να οριστικοποιηθεί η υιοθεσία μου τον Ιούλιο του 1958. Έφτασα στο Τέξας στις 10 Ιουλίου 1958. Μου έδωσαν μια νέα ταυτότητα και ξεκίνησα τη νέα μου ζωή, μακριά από το σπίτι μου. Έχω στείλει το DNA μου σε τέσσερις μεγάλες βάσεις δεδομένων των ΗΠΑ και επιπλέον, το DNA μου μεταφορτώθηκε σε μια πέμπτη βάση δεδομένων. Οι δοκιμές μέσω αυτών των βάσεων δεδομένων DNA στις Η.Π.Α. με έχουν ταιριάξει με πολλούς ανθρώπους στην Ελλάδα. Επιβεβαιώθηκε, πατρογονική μου κατοικία είναι η Νότια Πελοπόννησος. Το μεγαλύτερο μέρος του DNA μου ταιριάζει με ανθρώπους από την Καλαμάτα, τη Σπάρτη και τα ορεινά χωριά αυτής της περιοχής. Αυτή η περιοχή είναι το σπίτι της οικογένειας και των προγονικών μου ριζών. Αυτό το τεστ DNA και η αντιστοίχιση, με έχει τοποθετήσει απευθείας σε μια συγκεκριμένη οικογένεια. Μαζί με το DNA, η ανάπτυξη εκτεταμένων γενεαλογικών δέντρων έχει παράσχει ισχυρές αποδείξεις ότι αυτός είναι ο σωστός κλάδος της άμεσης οικογένειάς μου. Ένας υιοθετημένος μπορεί να πιστεύει ότι με αυτά τα στοιχεία είναι σχεδόν εκεί, αλλά αυτό είναι το πιο κομβικό μέρος στην αναζήτηση ενός υιοθετημένου και το δύσκολο έργο ξεκινά.
Γίνονται οι πιο δύσκολες ερωτήσεις:
Πώς μπορώ να εντοπίσω αυτούς τους ανθρώπους; Τι λέω και πώς μπορώ να τους μιλήσω; Ίσως μιλούν μόνο ελληνικά. Κι αν δεν με πιστέψουν; Κι αν δεν θέλουν να κάνουν τίποτα μαζί μου; Κάποιοι στην Ελλάδα αλλά όχι αρκετά, έχουν ακούσει για αυτήν την περίοδο της ελληνικής ιστορίας, την υιοθεσία παιδιών μεταξύ των ετών 1950 – 1962. Κάποιες υιοθεσίες ήταν νόμιμες. Όμως τα σενάρια πίσω από πολλά άλλα ήταν κρυμμένα. Πολλές σύγχρονες ελληνικές οικογένειες στην Ελλάδα σήμερα, δεν έχουν ιδέα ότι υπήρχε παιδί που απελάθηκε μέσω υιοθεσίας που ανήκει στην οικογένειά τους.
Όλοι οι υιοθετημένοι που αναζητούν τις οικογένειές τους στην Ελλάδα, ελπίζουν στην αποδοχή, αλλά συνήθως δεν είναι αυτό το αποτέλεσμα.
Έχω περάσει σχεδόν 17 χρόνια αναζητώντας την οικογένειά μου. Πώς ένα βρέφος με σαφείς προγονικές διασυνδέσεις με τη Νότια Πελοπόννησο, κατέληξε σε ένα «τυχαίο» κατώφλι στην Αθήνα; Πώς έφτασα στην Αθήνα και γιατί ήμουν εκεί; Υπάρχουν περισσότερα σε αυτή την ιστορία, πολλά περισσότερα. Ζητώ από τον κόσμο από αυτή την περιοχή της Νότιας Πελοποννήσου να σκεφτεί πολύ και καλά. Παρακαλώ κοιτάξτε το παρελθόν της οικογένειάς σας. Υπήρχε ένα δίδυμο που σας είπαν ότι πέθανε; Υπήρχε κάποια κοπέλα το έτος 1957 που μπορεί να ήταν έγκυος και να την έστειλαν στην Αθήνα για να δουλέψουν και να ζήσουν για αρκετούς μήνες; Οποιαδήποτε βοήθεια μπορείτε να μου δώσετε ή σε οποιονδήποτε υιοθετημένο θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε την ιστορία μου.” Pam Wolf