Ο Δήμος Αλίμου πρωταγωνιστεί στα πολιτιστικά δρώμενα (EIKONEΣ)

Όπως είναι γνωστό με την επιμονή του δημάρχου και παρά τον βρώμικο πόλεμο κάποιων από την αντιπολίτευση, ο δήμος Αλίμου κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, επένδυσε στην τέχνη και κατάφερε να αποκτήσει με ιδιαίτερα χαμηλό κόστος, έργα πολύ σημαντικών Ελλήνων καλλιτεχνών, η αξία των οποίων έχει “εκτοξευθεί”! Το όραμα του Ανδρέα Κονδύλη για τη δημιουργία Δημοτικής Πινακοθήκης γίνεται σιγά σιγά πραγματικότητα!

Μάνος Στεφανίδης – καθηγητής του ΕΚΠΑ και κριτικός τέχνης: “Ευχαριστώ τον δήμαρχο Ανδρέα Κονδύλη που βρίσκεται δίπλα στον πολιτισμό. Η προσπάθειά του να διαδοθεί η τέχνη, γίνεται σιγά σιγά γνωστή σε όλη την Ελλάδα”

Πηγή φωτό: Foni Tou Alimou – Ηρακλής Λάμπρου

Με την εφαρμογή όλων των απαραίτητων μέτρων προστασίας, ο δήμος Αλίμου ξεκίνησε και πάλι τις πολιτιστικές του δραστηριότητες, φιλοξενώντας στο Πολιτιστικό Κέντρο της πόλης την έκθεση του σπουδαίου γλύπτη Θεόδωρου Παπαγιάννη «Όταν τα πρόσωπα κοιτούν κατάματα την ιστορία τους» (την ευθύνη της έκθεσης έχει η ακούραστη Αποστολία Σκλάβου).

“Eίμαι πολύ περήφανος για την έκθεση του κορυφαίου γλύπτη Θεόδωρου Παπαγιάννη, στην πόλη μας, ενός ανθρώπου, αναγκαίου για την αφύπνιση του κόσμου, ενός δημιουργού τόσων σημαντικών έργων που διακρίνεται για την σεμνότητα και την ταπεινότητά του” είπε ο δήμαρχος ξεκινώντας την παρουσίαση της έκθεσης η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 30 Νοεμβρίου 2021. Η έκθεση θα λειτουργεί από Δευτέρα έως Παρασκευή 18:00-20:00 και το Σαββατοκύριακο 11:00-13:00 και 18:00-20:00. Oι ξεναγήσεις στο Πολιτιστικό Κέντρο Αλίμου (Λ. Ιωνίας 96) θα γίνονται κάθε Τρίτη και Πέμπτη.

«Συνήθως δε μιλούν οι καλλιτέχνες. Πρέπει να μιλούν τα έργα τους. Αν δε μιλούν τα έργα τους ό,τι και να πούμε περίσσευμα είναι.» είπε ο μεγάλος και σεμνός Ηπειρώτης γλύπτης, ο οποίος αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια, στο χωριό. Βοσκούσε πρόβατα και έβγαζε από μέσα του το ταλέντο, σμιλεύοντας πέτρες. Όλο το χωριό άρχισε να μιλάει για αυτόν και η φήμη του έφτασε παντού. Δίνει εξετάσεις ως εξαιρετικό ταλέντο για την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με τη βοήθεια συγγενών και δασκάλων, και έρχεται πρώτος.

“Ο πατέρας μου με παρακαλούσε να μην αφήσω το σχολείο” λέει ο Παπαγιάννης “Δεν άλλαζα γνώμη, και μου αγόρασε 13 πρόβατα να τα βοσκάω για να καταλάβω τι είναι τα πρόβατα και τι είναι τα γράμματα.”

Εκείνος δε γνώριζε από πρόβατα και τα έσμιξε με ένα άλλο κοπάδι, και αντί να γυρίζει με τα πρόβατα σκάλιζε πέτρες. Όταν τα είχε μόνος του, καθώς ήταν απασχολημένος με τις πέτρες, τα πρόβατα έφευγαν και πήγαιναν σε άλλα χωράφια, με αποτέλεσμα ο πατέρας του να βρίσκει τον μπελά του και να προσπαθήσει να τον γράψει στο γυμνάσιο. Ξεκίνησε λοιπόν μετά από ένα χρόνο το γυμνάσιο, στο οποίο είχε καθηγητή τον Παύλο Βρέλλη, δημιουργό του Μουσείου Ελληνικής Ιστορίας, με κέρινα ομοιώματα, στο Μπιζάνι Ιωαννίνων. Ο Βρέλλης έχοντας ακούσει για τα σκαλίσματα του Παπαγιάννη, τον βοήθησε να οδεύσει προς την σχολή καλών τεχνών.

Ο Μάνος Στεφανίδης – καθηγητής του ΕΚΠΑ και κριτικός τέχνης, ευχαρίστησε τον δήμαρχο που βρίσκεται δίπλα στον πολιτισμό. “Η προσπάθειά του να διαδοθεί η τέχνη, γίνεται σιγά σιγά γνωστή σε όλη την Ελλάδα” είπε “Θεωρώ την γλυπτική μια τέχνη που δοκιμάζεται, καθώς οι δημόσιοι χώροι απειλούνται είτε από την ανώνυμη είτε από τη θεσμική βία”. Χαρακτήρισε τον Παπαγιάννη ως τον τελευταίο μεγάλο γλύπτη της χώρας.

“Θεωρώ τον Παπαγιάννη σπουδαίο γλύπτη, και την έκθεση πολύ ενδιαφέρουσα” είπε ο ιστορικός τέχνης, Χάρης Καμπουρίδης Τα έργα έχουν την ιδιαιτερότητα του γλύπτη: στενόμακρες μορφές φορτισμένες με πολιτισμικά σύμβολα. Έχουν το στοιχείο πολιτισμικής ανθρωπολογίας με όλο το στήσιμο της γλυπτικής, της φόρμας που στέκεται και θέλει να προστεθεί σε εμάς τους ανθρώπους σαν να έχει γεννηθεί από τη φύση.“

Σε ερώτηση σχετικά με το μουσείο, ο Παπαγιάννης είπε πως μια βδομάδα αφού τελείωσε την καριέρα του στη σχολή άνοιξε το μουσείο στο χωριό του, και πήγε εκεί πράγματα από τα βιώματά του και τις μνήμες του. Επέλεξε το σχολείο ως χώρο, καθώς όπως αναφέρει «λυπόταν το σπάνιο πετρόκτιστο κτήριο». Στην τεράστια αυλή του δημιουργήθηκε ένα πάρκο γλυπτικής, όπου λαμβάνουν χώρα τα συμπόσια γλυπτικής κάθε καλοκαίρι. Εκείνος μαζί με άλλους καλλιτέχνες, κατασκευάζουν γλυπτά χωρίς όφελος, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, τα οποία εκθέτουν σε διάφορες πόλεις.
Ερωτώμενος σχετικά με τη δημόσια γλυπτική, υποστήριξε πως αυτή είναι που δικαιώνει πιο πολύ την τέχνη και τον καλλιτέχνη. Εκτίθεται στο κοινό και υφίσταται μια κριτική, κάτι διαφορετικό με το να μπει στη συλλογή κάποιου συλλέκτη. Θεωρεί πως η τέχνη ασκεί παιδαγωγικό ρόλο και η δημόσια γλυπτική δημιουργεί στον κόσμο αισθητική, κάτι που συνέβαινε από αρχαιοτάτων χρόνων καθώς η τέχνη βρισκόταν σε δημόσιους χώρους. Από τη μεριά του εκείνος κάνει δημόσια τέχνη και φροντίζει τα μεγάλα του γλυπτά να αντέχουν στο δημόσιο χώρο από άποψη υλικού και χρόνου. Αυτό κάνει τα γλυπτά του ανθεκτικά, σε αντίθεση με ένα μεγάλο μέρος της σημερινής τέχνης στο οποίο είναι διαδεδομένο το εφήμερο, κάτι το οποίο δε βοηθά στη διατήρηση του πολιτισμού.

O Θεόδωρος Παπαγιάννης γεννήθηκε στο Ελληνικό Ιωαννίνων το 1942. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών ως υπότροφος από το 1961 ως το 1966, μπήκε πρώτος και αποφοίτησε πρώτος, με δάσκαλο τον Γιάννη Παππά.
Το 1967, μετά τη στρατιωτική του θητεία, με διετή υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ) μελέτησε την Αρχαία Ελληνική Τέχνη της Ελλάδας και της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου, πραγματοποιώντας μια σειρά από ταξίδια στην Αίγυπτο, την Μικρά Ασία, την Κύπρο, την Κάτω Ιταλία, τη Σικελία όπως και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Το 1970 διορίστηκε βοηθός Καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας δίπλα στο δάσκαλό του Γιάννη Παππά.
Το 1974 συνδημιουργεί με 24 συναδέλφους του, το Κέντρο Εικαστικών Τεχνών (Κ.Ε.Τ).
Το 1981-1982 μετεκπαιδεύτηκε στην Ecole Nationale des Arts Appliques et des Metiers d’ Art στο Παρίσι, στα νεότερα υλικά της γλυπτικής και τις τεχνικές της.
Το 1996-1997, με εκπαιδευτική άδεια έξι μηνών, επισκέφθηκε την Αμερική για να μελετήσει εκπαιδευτικά προγράμματα και οργάνωση εργαστηρίων γλυπτικής των Σχολών Τέχνης της Νέας Υόρκης.
Στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών ανταλλαγών του Προγράμματος Erasmus, συνδιοργανώνει τακτικά Workshops με την Σχολή του Βερολίνου, της Brera και της Bolognia.
Εδώ και μία εικοσαετία πρωτοστατεί στη διοργάνωση Συμποσίων Γλυπτικής σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και της Κύπρου, αφήνοντας μεγάλου μεγέθους γλυπτά, σε δημόσιους χώρους. Τα γλυπτά δημιουργούνται επιτόπου.
Έχει πραγματοποιήσει 45 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πάρα πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μνημειακά γλυπτά του βρίσκονται τοποθετημένα σε ιδιωτικούς χώρους, σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει φιλοτεχνήσει πολλές προτομές και ανδριάντες σημαντικών προσωπικοτήτων, καθώς και πολλά μετάλλια, νομίσματα και μεγάλες γλυπτικές συνθέσεις, τοποθετημένες σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους.
Δίδαξε 39 χρόνια και συνταξιοδοτήθηκε το 2009. Είναι σήμερα ομότιμος καθηγητής γλυπτικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών.
Το 2009 δημιούργησε το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης “Θεόδωρος Παπαγιάννης”.
Το 2010 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων στο τμήμα Πλαστικών Τεχνών.
Το 2015 τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος.
Το 2017 το 10ο Γυμνάσιο Ιωαννίνων τίμησε τον Θεόδωρο Παπαγιάννη δίνοντας το όνομά του στο σχολείο.
Το 2019 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, με το Αργυρό Μετάλλιο (Ανώτατη Διάκριση του Ιδρύματος) στην Τάξη των Γραμμάτων και των Καλών Τεχνών.
Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία σε διάφορους διαγωνισμούς που συμμετείχε, με τελευταίο το πρώτο βραβείο στο διεθνή διαγωνισμό για ένα γλυπτό στο Αεροδρόμιο του Σικάγο (2011). Με το έργο του έχουν ασχοληθεί επανειλημμένα ο ημερήσιος και ο περιοδικός τύπος καθώς και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα