Την Τετάρτη το τελευταίο αντίο στον Δημήτρη Καρανικόλα

Την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου στις 12 το μεσημέρι, στο νέο κοιμητήριο Γλυφάδας, αποχαιρετούμε τον πολυαγαπημένο μας φίλο και συνάδελφο Δημήτρη Καρανικολα. Επιθυμία της οικογένειας είναι αντί στεφάνων να διατεθούν δωρεές στον Σύλλογο Φίλων Παιδιών με καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ». Υπενθυμίζεται ότι ισχύουν περιορισμοί Covid-19 κατά την διάρκεια της τελετής.

Ο Δημήτρης Καρανικόλας, μέλος της ΕΣΗΕΑ, ο οποίος εργαζόταν στην ΕΡΤ, ήταν γιος του συγγραφέα Γιώργου Καρανικόλα και είχε εκλεγεί στο παρελθόν δημοτικός σύμβουλος Αλίμου.

Η ανακοίνωση της EΣΗΕΑ

Η ελληνική δημοσιογραφία θρηνεί την απώλεια του συναδέλφου Δημήτρη Καρανικόλα ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή το Σάββατο, 19 Σεπτεμβρίου, μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο.

Ο Δημήτρης Καρανικόλας γεννήθηκε στο Καλαμάκι Αττικής το 1961. Η ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία ξεκίνησε αρχικά σε τοπικά έντυπα. Τον Οκτώβριο του 1978 ανέλαβε το Γραφείο Τύπου του Δημάρχου Αλίμου έως και το 1982. Στη συνέχεια εργάστηκε ως ελεύθερος ρεπόρτερ στην εφημερίδα «ΑΥΡΙΑΝΗ» και κάλυψε το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα «ΕΞΟΡΜΗΣΗ».

Το 1986 εργάστηκε στο «ΕΘΝΟΣ», καλύπτοντας το αστυνομικό ρεπορτάζ, έχοντας και μόνιμη συνεργασία με το «ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» και το περιοδικό «ΕΙΚΟΝΕΣ». Το 1995 προσελήφθη στην ΕΡΤ, όπου εργαζόταν μέχρι και τον θάνατό του, πάντοτε στην πρώτη γραμμή, καλύπτοντας στη μακρόχρονη επαγγελματική του πορεία πλήθος ρεπορτάζ και γεγονότων της επικαιρότητας. Μεταξύ των κορυφαίων στιγμών της δημοσιογραφικής του καριέρας ήταν η κάλυψη της νοσηλείας του Ανδρέα Παπανδρέου, στο «Ωνάσειο». Αυτή την μοναδική, όπως ο ίδιος χαρακτήριζε, δημοσιογραφική εμπειρία, κατέγραψε στις σελίδες του βιβλίου του «Το ημερολόγιο ενός δημοσιογράφου – 3000 ώρες αγωνίας» (εκδόσεις ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ).

Την ίδια περίοδο εργάζεται στη «ΒΡΑΔΥΝΗ» όπου διετέλεσε και εκπρόσωπος των δημοσιογράφων στο Μεικτό Συμβούλιο της Ένωσης.

Συνεργάστηκε επίσης με την «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», με τα περιοδικά «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ», «ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ», «Το παιδί μου κι εγώ» και «Salve», αλλά και στα ερτζιανά: «Δίαυλος 10», «Ράδιο Κύκλος» και στους Κρατικούς Σταθμούς Ιωαννίνων και Λάρισας.

 Υπήρξε ειδικός συνεργάτης και υπεύθυνος του γραφείου Τύπου του υπουργείου Υγείας & Πρόνοιας την περίοδο 2002 – 2004. Από το 2000 δίδασκε στα ιδιωτικά ΙΕΚ ΑΚΜΗ και ΔΟΜΗ, στο δημόσιο ΙΕΚ Ν. Σμύρνης και από τον Σεπτέμβριο του 2009 ήταν μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας του ΙΕΚ της Σιβιτανιδείου Σχολής. Είχε, επίσης, εκλεγεί πέντε φορές σύμβουλος (1994,1998, 2002, 2006 και 2010) στον Δήμο Αλίμου.

 Ο Δημήτρης Καρανικόλας εργάστηκε σκληρά και αποδοτικά για δεκαετίες ως μάχιμος ρεπόρτερ αλλά και ως παρουσιαστής στο Δελτίο Ειδήσεων της ΕΡΤ. Τηρώντας πάντοτε τις Αρχές Δεοντολογίας του επαγγέλματος κάλυψε δημοσιογραφικά γεγονότα, τα οποία στιγμάτισαν την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Υπήρξε ένας συνάδελφος απόλυτα συνεργάσιμος, πρόσχαρος, ευγενής, ενθαρρυντικός, ο οποίος δεν έχανε την αίσθηση του χιούμορ ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές. Άριστος οικογενειάρχης, πιστός φίλος, «έφυγε» πολύ νωρίς, σκορπώντας θλίψη σε όλους όσους συνεργάστηκαν μαζί του και είχαν την χαρά και την τιμή να τον γνωρίσουν.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται θερμά την σύζυγό του Αμαλία Κοντορούση και τα αγαπημένα του παιδιά, Ελένη και Γιώργο και αποχαιρετά τον εξαίρετο συνάδελφο, ο οποίος τίμησε την ελληνική δημοσιογραφία με τη διαδρομή του.

Η κηδεία του Δημήτρη Καρανικόλα θα γίνει την Τετάρτη, 23 Σεπτεμβρίου 2020, σε στενό οικογενειακό κύκλο. Επιθυμία της οικογένειας είναι αντί στεφάνων να διατεθούν δωρεές στον Σύλλογο Φίλων Παιδιών με καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ». 

 Καλό ταξίδι Δημήτρη!

 Οι δημοσιογράφοι αποχαιρετούν τον Δημήτρη Καρανικόλα

George Marnellos

Ακριβέ μου φίλε , είναι περασμένες ώρες , σαν εκείνες που τα λέγαμε τις νυχτιές με τις άγριες βάρδιες και τα τίμια νιάτα . Τότε που κατηφόριζες από το Χαλάνδρι στην Κολοκοτρώνη για τις τρελές παρτίδες σκάκι με τα σκέτα Καμελ , μέχρι να ‘ρθουν οι καθαρίστριες να μας σαρώσουν . Τότε που για να βγάλουμε την θηριωδη ένταση των τερματοφυλάκων των ειδήσεων , ανηφορίζαμε στην Πάρνηθα , τρέχαμε στην Βάρκιζα , ακόμη και στο Ναύπλιο, κρατώντας τις εφημερίδες μας σαν τα ζεστά κουλούρια, πριν ανατείλει ο ήλιος .. Σου το λέω για να το ακούσουν όλοι πως τίμησες στο ακέραιο την ανθρώπινη υπόσταση, την δημοσιογραφική ιδιότητα , τον ρολο του οικογενειάρχη, του φίλου ,του συναδέλφου..Δημητρό μου ,ειναι μαύρη νυχτιά με αγέρα και παλιόκαιρο σαν εκείνη που όταν γυρίζαμε από ρεπορτάζ στην Πρέβεζα το 1990 με άφησες σύξυλο κάπου στο Μεσολόγγι ,για 10 λεπτά ,όταν σταματήσαμε για την ανάγκη μας ..Κι,οταν γυρισες ειπες πως το εκανες για το καλό μας γιατι επρεπε να νευριασω και να ξυπνησω για να οδηγησω το καινουργιο σου εσκορτ ως την αθηνα …Θα οδηγήσουμε πάλι Δημητρη μεσα στη μαυρη νυχτα.. Αμαλία , Ελενίτσα , Γιωργάκη να είστε καλα και δυνατοί για να θυμάστε αυτόν τον εξαίρετο άνθρωπο..

Konstantinos Tomaras

Δεν προλάβαμε φίλε να πιούμε εκείνο τον καφέ στην παραλία, που είχαμε πει τόσες φορές. Μας κατασπάραξε η καθημερινότητα. Και έτσι θα μείνει μια διαρκής εκκρεμότητα που θα με ακολουθεί. Ζήσαμε χρόνια σκληρά και όμορφα. Είπαμε μυστικά τις νύχτες που δουλεύαμε με ζόρι, αλλά και με κέφι και με γέλιο, όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Γελάσαμε και σπρώξαμε τα νιάτα μας γεμάτα. Ήσουν λεβέντης, διάφανος, και άνθρωπος καλός. Και δυνατός μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό θα μου λείψεις. Αντίο φίλε Μήτσο και καλή αντάμωση. (Έτσι θα σε θυμάμαι)…

Nikos Kountouris 

Καλο ταξιδι φιλε μου αγαπημενε…
Πριν λιγες μερες μου ειπες οτι παλευεις σκληρα, οτι εχεις δυναμη και αντοχες και οτι θα βγεις νικητης αλλα μας την εκανες νωρις…
Δημητρη Καρανικολα θα
εισαι παντα στην καρδια μας. Τι να θυμηθω: τις ατελειωτες ωρες δουλειας στις Ειδησεις, τα ξενυχτια μας για το Πανεπιστημιο, το χιουμορ και τις πλακες σου…
Η Αμαλια, ο Γιωργος και η Ελενη ειναι περηφανοι για σενα . Δυναμη να εχουν τωρα, και αντοχες. Αυτο θα ηθελες και εσυ να μη λυγισουν. Α και δωσε χαιρετισμους στον πατερα μου εκει ψηλα που πας…

Nikos Kalokairinos 

……ΗΤΑΝ 1995 ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΑΔΑΜΑΝΤΑ ΣΤΗ ΜΗΛΟ ΓΥΡΙΖΑΜΕ ΑΘΗΝΑ …ΚΑΙ ΕΣΥ ΟΤΙ ΕΙΧΕΣ ΕΡΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΟΥ …ΓΝΩΡΙΖΟΜΑΣΤΑΝ ΑΠΟ ΕΡΤ …ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΣΑΜΕ ΓΙΝΑΜΕ ΦΙΛΟΙ….ΕΤΣΙ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ …ΟΧΙ ..ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟ ..ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΤΙΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ…ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΥΠΕΡΟΧΑ…ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ

Lefteris Miaoulis

Ο Δημήτρης Καρανικόλας ήταν ο φίλος μου, ο συνάδελφός μου. Εκείνος με το παπί κι εγώ με την βέσπα, καλύψαμε χιλιάδες ρεπορτάζ, απίστευτα χιλιόμετρα, μέρες και νύχτες.
Επεισόδια, τροχαία, δολοφονίες, τρομοκρατία, φωτιές, πλημμύρες και σεισμούς.
Ψύχραιμος και σοβαρός, δεν συμμετείχε πάντα στις χοντροκομμένες πλάκες που έκανα στα ΜΑΤ και στον χάρο.
Προστατεύαμε ο ένας τον άλλον στα δύσκολα, τον είχα στον νου μου πάντα μέσα σε σύννεφα δακρυγόνων και καθώς οι μπουνιές πέφτανε βροχή. Κι εκείνος εμένα. Πάντα.
Άλλοι μάθανε τη δουλειά σε σχολεία και τηλεοράσεις, άλλοι δε τη μάθανε ποτέ, εμείς τη μάθαμε μεταξύ μας.
Στους δρόμους γεμάτους θάνατο και αίμα, στα πολύ δύσκολα, ο άνθρωπός μου, η στήριξή μου, ήταν πάντοτε ο Καρανικόλας.
Τούτη τη φορά μου ξέφυγε.
Γεια σου αδελφέ.

Kostas Kyriakopoulos

Πριν από τριάντα χρόνια. Δουλεύαμε όταν ο κόσμος κοιμόταν. Νυχτερινό, αστυνομικό ρεπορτάζ. Εσύ στο «Έθνος», τότε. Εγώ στην «Ελευθεροτυπία». «Τι γίνεται, πώς πάει σήμερα;». «Καλά ρε Δημήτρη, για να δούμε πώς θα τη βγάλουμε τη νύχτα…». «Έγινε, τα λέμε…». Τότε τη βγάζαμε άνετα τη νύχτα, φίλε. Ακόμα αντηχεί στα αυτιά το βροντώδες γέλιο, βγαλμένο από τα σπήλαια της ζωής. Τότε όλα οσα είχαμε ήταν ανίκητα. Πουθενά δεν χωρούσε ο θάνατος. Καλό ταξίδι, Δημήτρη.

Μάνος Τσαγκαράκης

Τι ήταν αυτό που μας έκανες, ρε Δημητράκη; Γιατί βιάστηκες να μας αφήσεις; Πότε ήταν που βρεθήκαμε στον ΕΔΟΕΑΠ και μου είπες ότι όλα πάνε καλά; Και τώρα έφυγες, έτσι στα ξαφνικά; Έχε γεια, καλέ μου φίλε… Ήσουν ένα από τα σπάνια διαμάντια στον χώρο μας. Θα λείψεις πολύ σε όλους όσοι σε ξέραμε, μα πιο πολύ πολύ θα λείψεις από την δημοσιογραφία που τόσο πιστά και έντιμα υπηρέτησες. Καλό σου ταξίδι…Στην εικοσιπεντεατή, και πλέον, παρουσία του στη δημοσιογραφία είχε καλύψει γεγονότα-σταθμούς στην Ελλάδα και τον κόσμο

Kostas Ntelezos

Δημητράκη πάλι μας την έσκασες…
Δεν φτάνει που δεν ήρθες ποτέ να με αντικαταστήσεις στα μέτωπα της μεγάλης φωτιάς στο Λουτράκι το 1987, όπως είχε πει ο Φιλιππόπουλος (!), τώρα την …κοπάνησες βιαστικά για να συναντήσεις τον Ζερβονικολάκη, τον Γεραμάνη, την Εξάρχου, την Πόπη Χριστοδουλίδου κι άλλους συναδέλφους του μεταδικτατορικού ΕΘΝΟΥΣ που βρίσκονται ήδη στη γειτονιά των Αγγέλων…
Σε θυμάμαι στο γραφείο του Αστυνομικού ρεπορτάζ με Σόμπολο, Γκιώνη, Τερζή, Φρίμη και αργότερα με Τομαρά και Κουντούρη. Ο Λεβεντογιάννης όταν έψαχνε κάποιον να στείλει γρήγορα σε κάποιο θέμα, έλεγε πρώτο το όνομά σου… Ό,τι ώρα κι αν ήταν, γιατί ήξερε ότι τη δουλειά την αγαπούσες…
Δεν προλάβαμε να οργανώσουμε εκείνο το “τσιμπούσι” που λέγαμε με τον “καπετάνιο” (Πηγαδά) και τους άλλους “παλιούς” του φιλιπποπουλικού ΕΘΝΟΥΣ… Κρίμα…
Θα μας λείπεις ρε φίλε…
Χαιρετισμούς στο “θείο” Αλέκο, στο Νίκο, τον Πάνο, την Ντίνα, την Πόπη, τη Στέλλα την τηλεφωνήτρια και τον Παναγιώτη το διορθωτή…

Θερμά συλλυπητήρια σε όλους τους δικούς σου…

Δημήτρης Καπράνος

ΑΠΩΛΕΙΕΣ

Δημητρης Καρανικόλας

Κριμα, ρε φιλαράκο, κρίμα!
Και τωρα εχω τυψεις που δεν πίεζα τον Σεφτελή να σε βάζει πιο συχνά σεντερ μπακ στην ομαδάρα μας στο ΕΘΝΟΣ και σ’ άφηνε ολοκληρο ημιχρονο στον πάγκο! ΤΙ να πω ρε φιλαράκο! Φευγουνε τα καλά παιδιά και δεν μας λένε τίποτα!

Stratos Seftelis 

Αντίο δημοσιογράφε.
Καλό ταξίδι φίλε!
Θα σε αναζητώ για καιρό στου Αλιμου τα στέκια….

Κώστας Τσιτούνας

Ο Δημήτρης ήταν γκραντ ρεπόρτερ, με ήθος… με κότσια. Ήταν πρώτα απ’ολα καλός άνθρωπος. Τον γνωρισα Ωνασειο στην τέντα… τότε που “πεταγε” δημοσιογραφικά. Σήμερα θλίψη. Γεια φίλε… #καρανικολας #ερτ

Αριάδνη Άρια Αγάτσα 

Είναι πολύ δύσκολο να αποχαιρετάς ένα συνάδελφο και μάλιστα μόνο 59 ετών,ένα συνάδελφο που πάντα όπου κι αν τον συναντούσες στην ΕΡΤ είχε κάτι εύστοχο να πει…Το Δημήτρη Καρανικόλα…Δραστήριο και μαχητή μέχρι τέλους…Καπετάνιος ,όπως στη θάλασσα αντιμετώπιζε τα κύματα και την κακοκαιρία με θάρρος… Με αγωνία για τα κοινά…Αλλωστε εκλεγόταν πολλές φορές δημοτικός σύμβουλος…Σε αυτή τη δεινή κατάσταση ,η πανδημία δεν ξέρεις αν σου δίνει τη δυνατότητα να αποχαιρετησεις έναν άνθρωπο όπως θα ήθελες και όπως του αξίζει…Η θλίψη μας είναι μεγάλη για αυτή την αναπάντεχη απώλεια…Στο καλό καπετάνιε..