Το 24ωρο μιας νοσηλεύτριας σε μονάδα COVID-19 στο Ασκληπιείο Βούλας

Ο κορονοϊός άλλαξε πολλά πράγματα στη ζωή μας. Ένα από αυτά είναι ότι μας έκανε να ξανακοιτάξουμε τους ανθρώπους που εργάζονται στον τομέα της υγείας και να θυμηθούμε πόσο σημαντικοί και πολύτιμοι είναι για όλους εμάς αλλά και τον καθένα ξεχωριστά.

Με κίνδυνο την υγεία τους και σε συνθήκες απόλυτης εξάντλησης μάχονται να σώσουν ζωές.

Γράφει η Μαργαρίτα Τζαγκαράκη/newsbeast.gr

Όλοι μας τους αποκαλούμε πλέον «ήρωες», τους χειροκροτούμε κι έχουν ανέβει στα μάτια μας επειδή θυσιάζονται και δίνουν αγώνα για την υγεία μας. Κι όμως είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που δουλεύουν με αυταπάρνηση όχι μόνο τώρα, την περίοδο της μάχης ενάντια στον κορονοϊό, αλλά ανέκαθεν. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που βάζουν πάντα στο επίκεντρο τον άνθρωπο, και παλεύουν με όσα μέσα έχουν για να τον βοηθήσουν κι άλλοτε να τον σώσουν για να επιστρέψει στο σπίτι του, στην οικογένειά του, στη ζωή.

Γιατροί και νοσηλευτές σε όλη την Ελλάδα μάχονται να ανταποκριθούν στη διπλή ανάγκη να στηρίξουν τους ασθενείς με κορονοϊό και ταυτόχρονα να προφυλάξουν τον εαυτό και τις οικογένειές τους.

Το νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας δίνει έναν εξαντλητικό αγώνα κόντρα στο πρωτοφανές, για τον σύγχρονο κόσμο, γεγονός κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει κανείς μας να ξεχάσει όταν το κακό φύγει…

Η Μαρία Παπαθανασίου, είναι νοσηλεύτρια στο Ασκληπιείο Βούλας και μητέρα δύο ανήλικων παιδιών. Τον τελευταίο 1,5 μήνα εργάζεται στην Μονάδα COVID-19 του νοσοκομείου, που αν και δεν είναι νοσοκομείο αναφοράς, φιλοξενεί ασθενείς με κορονοϊό. Εδώ ο φόβος και η ανησυχία, συναντιούνται με την ελπίδα, την αλληλεγγύη και την ενσυναίσθηση.

Ενάμιση μήνα τώρα δεν επιστρέφει στο σπίτι της μετά την δουλειά για να προστατεύσει τον σύζυγό της αλλά και τα δύο παιδιά της.

Είχε την τύχη να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός φίλου της, που ζει στην Αμερική. Ωράρια εξαντλητικά, βάρδιες ατελείωτες και μοναξιά.

Μιλήσαμε με βιντεοκλήση, ένα απόγευμα που ο χρόνος το επέτρεψε. «Έτσι πλέον μιλάω με όλους για να κρατάω επαφή» μου λέει.

«Μου λείπουν τα παιδιά μου, ο άντρας μου η οικογένειά μου. Έχω να τους δω 1,5 μήνα. Πού και πού περνάω κάτω από το σπίτι μου και τους βλέπω είτε από το μπαλκόνι είτε από μακριά. Ο άντρας μου μού φέρνει φαγητό και μου το αφήνει στο πεζοδρόμιο να το πάρω. Τα παιδιά την πρώτη βδομάδα ζορίστηκαν. Δεν έβλεπαν εμένα, δεν έβλεπαν τους φίλους μας. Το σπίτι μου είναι πάντα με κόσμο και ξαφνικά έχασαν τη μαμά τους, έχασαν τους φίλους τους, όλα. Μιλούσα με την κόρη μου στο τηλέφωνο και μου έλεγε “μαμά πότε θα έρθεις να με γαργαλήσεις;”. Ξέρεις, όλοι εσείς που μείνατε σπίτι, που δουλεύετε από το σπίτι, τουλάχιστον περνάτε περισσότερο χρόνο με τα παιδιά σας, βρεθήκατε όλοι μαζί, εμείς δεν έχουμε ούτε αυτό». (Δείτε τη συνέχεια του ρεπορτάζ στο: newsbeast.gr