Από τον Άλιμο στην κορυφή του Ολύμπου: Καρέ καρέ η μοναδική εμπειρία του Μάκη Θεοδώρου και της παρέας του (VIDEO&ΕΙΚΟΝΕΣ)




Λάτρης της περιπέτειας, αλλά και της τεχνολογίας, ο Μάκης Θεοδώρου, ιδιοκτήτης του “Γερμανού”, στην οδό Θουκυδίδου 50, στον Άλιμο, ανέβηκε με την παρέα του, στην κορυφή του Ολύμπου και μας περιγράφει την εμπειρία του, με ένα φανταστικό βίντεο και μια σειρά μοναδικών φωτογραφιών. Σε ευχαριστούμε Μάκη Θεοδώρου!!!

Ξεκινήσαμε μια παρέα 6 ατόμων από την Αθήνα και συγκεκριμένα από Άλιμο, Άγιο Δημήτριο και Σούνιο για να ανέβουμε στην κορυφή του Ολύμπου το Μύτικα 2918 μέτρα. Οι 5 ανέβαιναν για πρώτη φορά εκτός από εμένα που το επιχειρώ κάθε χρόνο τα τελευταία 6 χρόνια. Αυτό με κατέστησε αρχηγό της αποστολής. Ο λόγος που αποφάσισα να ανεβάσω τους φίλους μου στον Όλυμπο είναι αυτό το κάτι ξεχωριστό και μοναδικό που έχει το βουνό αυτό σε σχέση με τα υπόλοιπα (σπάνια ομορφιά κι επικινδυνότητα).

 

Ξεκινήσαμε λοιπόν από τα νότια προάστια της Αθήνας πολύ πρωί για να είμαστε στα Πριόνια Λιτόχωρου στις 7.30 γιατί νοικιάσαμε γαϊδουράκια από τη θέση Γκόρτζια (ξεκινάει το μονοπάτι για Οροπέδιο) απ όπου και θα ξεκινήσαμε για να μεταφέρουμε τα πράγματα για το Οροπέδιο των Μουσών στα 2650 μέτρα και στο καταφύγιο «Γιώσος Αποστολίδης» όπου και θα διανυκτερεύαμε. Η διαδρομή από την Γκόρτζια μέχρι το Οροπέδιο είναι 13500 μέτρα και η διάρκεια ανόδου είναι περίπου για κάποιον που έχει μέτρια φυσική κατάσταση 7-8 ώρες. Η διαδρομή είναι πανέμορφη, μέσα στο πράσινο με δέντρα οξιάς και έλατα  από τα 600 μέχρι τα 1400 περίπου μέτρα. Από εκεί μέχρι τα 2350 περίπου, εμφανίζεται το σπάνιο είδος πεύκου το ρόμπολο

 

 με τεράστιους κορμούς και είναι μεγάλης αντοχής στο κρύο. Πάνω από τα 2350 δεν υπάρχουν δέντρα αλλά μια ποικιλία αλπικών οικοσυστημάτων χαμηλής βλάστησης και αγριολούλουδα.  Σε πολλά σημεία ανεβαίνοντας έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε αεροπλάνο βλέποντας χαμηλά τα παράλια της Κατερίνης και του Λιτόχωρου.

Σε όλη τη διαδρομή στα δεξιά σου βλέπεις τα Πιέρια Όρη. Στα 1950 μέτρα συναντάς το καταφύγιο της Πετροστρουγγας

όπου και μπορείς να κάνεις μια στάση για ξεκούραση, φαγητό και να εφοδιαστείς νερό, γιατί στον Όλυμπο πάνω από τα 1000 μέτρα δεν βρίσκεις πουθενά νερό, μιας και το έδαφος είναι σαθρό και απορροφάει όλο το νερό για να βγει πιο χαμηλά σε διάφορες πηγές. Από κάτω η θέα φοβερή με τα Πιέρια παράλια και μπορείς να αντικρίσεις τη Θεσσαλονίκη. Μετά από στάση 45 λεπτών ξεκινήσαμε την άνοδο. Λίγο πριν την Πετροστρουγγα μας προσπέρασαν τα γαϊδουράκια

Λίγο πιο πάνω σε ένα ρόμπολο είδαμε ένα βλήμα καρφωμένο στον τεράστιο κορμό του δέντρου που είναι εκεί από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά από 5 λεπτά συναντάμε έναν τεράστιο ρόμπολο ξερό, εδώ και πολλά χρόνια, σήμα κατατεθέν του Ολύμπου

Μετά τα 2100 αρχίζει να αραιώνει το δάσος και μπαίνουμε σιγά σιγά σε αλπικό τοπίο, με το κρύο πλέον αν και είμαστε περί τα τέλη Ιουνίου να γίνεται αισθητό. Εκεί συναντάμε τα πρώτα αγριοκάτσικα να βόσκουν

Μετά από μια δύσκολη ανάβαση φτάσαμε στη Σκούρτα στα 2450 μέτρα από όπου για πρώτη φορά θα αντικρύζαμε το οροπέδιο και της παρυφές. Μια στάση για φωτο και λίγη ξεκούραση ήταν απαραίτητη. Η θέα ήταν φοβερή

Στη συνέχεια μαζέψαμε δυνάμεις για να περάσουμε το τελευταίο δύσκολο σημείο το λαιμό και τα καγκέλια με απότομα ανεβάσματα μέσα από μονοπάτια δίπλα σε γκρεμούς

Με το που φτάσαμε οροπέδιο ακολουθήσαμε το δεξί μονοπάτι για το καταφύγιο Αποστολίδης, το αριστερό πήγαινε στο Κακκαλος. Αμέσως μετά φτάσαμε σε ένα μεγάλο παγετώνα στην αρχή του οροπεδίου όπου κάναμε στάση για φωτο, οι στιγμές μοναδικές να είσαι κατακαλόκαιρο στην Ελλάδα σε παγετώνα, πράγματι μοναδικό που μας έκανε να τρέχουμε πάνω σε αυτόν σαν μικρά παιδιά

Μετά από περπάτημα 20 λεπτών πάνω στο Οροπέδιο φτάσαμε στο Καταφύγιο “Ρώσος Αποστολίδης”

όπου και διανυκτερεύσαμε το πρώτο βράδυ για να πάρουμε δυνάμεις και να συνεχίσουμε το πρωί για την κορυφή. Το καταφύγιο διαθέτει 80 κλίνες και είναι κάθε μέρα γεμάτο, για να μείνεις θα πρέπει πολύ πριν να κάνεις κράτηση. Εκεί έχει φαγητό και ζεστασιά αφού φανταστείτε ότι το τζάκι δουλεύει και το καλοκαίρι. Την επόμενη μέρα σηκωθήκαμε πολύ πρωί για να δούμε την ανατολή που ήταν μοναδική στα 2760 μέτρα στο Καταφύγιο

Μετά αφού πήραμε πρωινό ξεκινήσαμε για τον Μύτικα φορώντας κράνη γιατί είναι κατακόρυφη η ανάβαση από το λούκι και υπάρχει περίπτωση να πέσουν πέτρες. Πρώτα ανεβαίνοντας περάσαμε μέσα από το Στεφάνι (θρόνο του Δία)

όπου είναι ένα μονοπάτι πραγματικά μέσα στο γκρεμό και μάλιστα περάσαμε μέσα από χιονούρα. Στη συνέχεια φτάσαμε κάτω από το λούκι όπου μας περίμεναν 200 μέτρα απότομης ανάβασης για τον Μύτικα, όπου πρέπει να έχεις όλες τις αισθήσεις σου σε εγρήγορση για να μην γλιστρήσεις και πέσεις στον γκρεμό 1500 μέτρων

Έπειτα από επίπονη προσπάθεια πραγματικής αναρρίχησης 1 ώρας φτάσαμε στην κορυφή και στέγη της Ελλάδας στα 2918 μέτρα. Τα συναισθήματα ικανοποίηση, χαρά και συγκίνηση που καταφέραμε να βγάλουμε εις πέρας το στόχο που είχαμε θέσει οι 3 από τους 6, καθώς οι μισοί δεν κατάφεραν να ανέβουν και γύρισαν στην βάση. Να πούμε ότι στην κορυφή έχουμε λιγότερο οξυγόνο κατά 32% και έχει σαν αποτέλεσμα αν δεν είσαι συνηθισμένος να ζαλίζεσαι και να είναι επικίνδυνο να πέσεις στο γκρεμό. Για το λόγο αυτό οι 3 δεν τα κατάφεραν και για λόγους ασφαλείας εγκατέλειψαν. Το νόημα αυτής της ανάβασης είναι ότι τα πάντα στη ζωή είναι στόχοι και ότι αν προσπαθήσεις μπορείς να τα καταφέρεις και να τους πετύχεις με πολλή πίστη στον εαυτό σου και σεβασμό προς τους άλλου και το περιβάλλον.

Είμαστε μια παρέα

Διαβάστε Επίσης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.