Γιάννης Σμαραγδής: “Υπόκλιση σεβασμού στον φιλότεχνο δήμαρχο Αλίμου”

Με ένα συγκλονιστικό κείμενο, ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής, παίρνει θέση στον πόλεμο που δέχεται ο δήμαρχος Αλίμου, Ανδρέας Κονδύλης, στην προσπάθειά του να δημιουργήσει δημοτική πινακοθήκη, στην πόλη.

“Φτάσαμε στο σημείο η λέξη φιλότεχνος, να έχει απαξιωτικό χαρακτήρα αντί να είναι τίτλος τιμής για τον οποιοδήποτε άνθρωπο εδώ στη χώρα μας, μήτρα του πολιτισμού. Τι ντροπή! Αυτό κι αν είναι παρακμή και κατάπτωση” αναφέρει μεταξύ των άλλων ο σκηνοθέτης.

Τον ευγνωμονεί για την στήριξη και τη βοήθεια του για να γίνει ο “Καζαντζάκης” και για τις καλοκαιρινές προβολές στο θερινό κινηματογράφο “που πλημμύρισε από κόσμο γεμίζοντας δύναμη τις ψυχές τους”.

ΥΠΟΚΛΙΣΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟΤΕΧΝΟ ΔΗΜΑΡΧΟ ΑΛΙΜΟΥ

Αλήθεια τι θα ήταν η ζωή χωρίς την τέχνη; Χωρίς μουσική, ποίηση, μυθιστόρημα θέατρο, ζωγραφική, χωρίς την μεγάλη λαϊκή τέχνη των καιρών μας τον κινηματογράφο; Ο άνθρωπος διαχωρίστηκε από το ζώο όταν άρχισε να παράγει πολιτισμό…

Εμείς οι Έλληνες στην μεγάλη μας διαδρομή στο χρόνο, δημιουργήσαμε τρεις πολιτισμούς: τον Μινωικό, της Αρχαίας Ελλάδας και τον Βυζαντινό πολιτισμό και έτσι η Ελλάδα ως μήτρα είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τον σύγχρονο Δυτικό πολιτισμό αφού ορίσαμε άπαξ τι είναι ομορφιά και προσδιορίσαμε σε απόλυτο βαθμό πώς η ομορφιά είναι μέρος της συμπαντικής αρμονίας.

Και είμαστε η μοναδική φυλή του κόσμου με τριπλό πολιτισμό… Ακολουθούν οι Κινέζοι με διπλό…

Στους κλασικούς χρόνους της Αρχαίας Πατρίδας είχε πλήρως αποσαφηνιστεί η σημασία του πολιτισμού και της τέχνης και η Αθήνα υποχρέωνε όλους όσοι είχαν ευχέρεια ή εξουσία να κτίζουν τείχη ή να χορηγούν έργα τέχνης.

Δηλαδή, άμυνα για τις έξωθεν απειλές και καλλιέργεια μέσω της τέχνης του πολιτισμού και της παιδείας προς τα μέσα…και μεγαλουργήσαμε.
Στους καιρούς μας περνάμε μια κρίση, η κορυφή της οποίας είναι η οικονομική κρίση…όμως η πραγματική κρίση είναι κρίση πολιτισμού και παιδείας.

Πώς, λοιπόν, στους σκοτεινούς καιρούς που ζούμε πετροβολούν αυτούς, οι οποίοι προσπαθούν να μας επανασυνδέσουν με ό,τι μας έκανε μεγάλους; Πως πετροβολάνε αυτόν που εν πλήρη συναίσθηση λόγω βαθιάς καλλιέργειας και παιδείας έχει ενεργοποιήσει αυτές τις δυνάμεις στο Δήμο του, τον Ανδρέα Κονδύλη; Αντί να θεωρείται Δήμαρχος πρότυπο (που είναι), κάποιοι τον λοιδορούν και τον κατακρίνουν.

Φτάσαμε στο σημείο η λέξη φιλότεχνος, να έχει απαξιωτικό χαρακτήρα αντί να είναι τίτλος τιμής για τον οποιοδήποτε άνθρωπο εδώ στη χώρα μας, μήτρα του πολιτισμού. Τι ντροπή! Αυτό κι αν είναι παρακμή και κατάπτωση.
Και όπως όλοι οι άξιοι άνθρωποι αυτού του τόπου έτσι και ο Δήμαρχος βρέθηκε στοχοποιημένος, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια Δημοτική Πινακοθήκη! Από συμπεριφορές σαν κι αυτή γίνεται φανερό ποια είναι η πραγματική κρίση στη χώρα μας.

Αντί να επαινούν αυτούς «που πράττουν το καλό», όπως το πράττει εμπνευσμένα ο εξαίρετος Δήμαρχος Αλίμου, κύριος Ανδρέας Κονδύλης, τον πετροβολούν.

Προσωπικά τον ευγνωμονώ, τόσο για την στήριξη και τη βοήθεια του για να γίνει η ταινία ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ, όσο και για την τιμητική παρουσία του σε μια σκηνή της ταινίας όπου εμφανίζομαι κι εγώ δίπλα του, για να τον τιμήσω…!!!

Ο Δήμαρχος Αλίμου ήταν μαζί μας και στην αποθέωση της ταινίας ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ στην UNESCO στο Παρίσι και με την παρουσία του εκεί, ως εκλεγμένος πρώτος πολίτης προσέδωσε μεγάλο κύρος στον Δήμο Αλίμου, βάζοντάς τον στο κέντρο της πολιτισμικής μνήμης του κόσμου…

Τον ευγνωμονώ επίσης για την ανοικτή αγκαλιά στις καλοκαιρινές προβολές στο θερινό κινηματογράφου που πλημμύρισε από κόσμο γεμίζοντας δύναμη τις ψυχές τους.

Τον ευγνωμονώ, επίσης, γιατί είναι Δήμαρχος-πρότυπο γιατί έχει πλήρη συναίσθηση πως μόνο μέσω του πολιτισμού θα βρούμε το δρόμο να συνομιλήσουμε με τον ανώτερο εαυτό μας, γιατί μόνο τότε θα εξέλθουμε από το βάθος αυτής της κρίσης, η οποία είναι πρωτίστως βαθύτατα πολιτισμική…

Και μόνο γι’ αυτό θα πρέπει οι κάτοικοι του Δήμου Αλίμου να τον ευγνωμονούν.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω τα λόγια που έγραψε ο αξιαγάπητος Δήμαρχος για την ταινία ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ, περιγράφοντας με ιδιοφυή τρόπο την ουσία της λειτουργίας της τέχνης που λειτουργεί ως ψυχικός πολιτισμός:

«Αυτό που ζήσαμε στην ΟΥΝΕΣΚΟ στο Παρίσι, αλλά και στις προβολές του θερινού κινηματογράφου του Δήμου Αλίμου, θυμίζει περισσότερο μυσταγωγία και γιορτή, δεν ήταν απλή ψυχαγωγία. Όλο αυτό, μας έχει δώσει μια ανεξήγητη χαρά και δύναμη, που δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα με λέξεις…

Είναι κάτι σαν αυτό που αισθανόμαστε το βράδυ μετά την Ανάσταση, όταν περπατάμε από την εκκλησία για το σπίτι».

Άνθρωπος που «νοεί» και αισθάνεται μ´ αυτό το εσώτερο προσωπικό πολιτισμό τη τέχνη, πως να μην έχει τον βαθύ-βαθύτατο σεβασμό μου;
Γιάννης Σμαραγδής
Σκηνοθέτης