Στην Πάτμο ντάλα Αύγουστο χωρίς να έχω κλείσει δωμάτιο
Λίγο πριν τον 15αυγουστο, χωρίζω από σχέση και λέω ξαφνικά στην μητέρα μου… ξέρεις αποφάσισα να φύγω για διακοπές. Για που;; με ρωτά.
Για Πάτμο, της λέω.
Καλά μου λέει μόνη σου; Δεν φοβάσαι … κτλ..
Εντάξει ήξερε ότι είχα “τον άφοβο”, αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί (μανούλα, ξέρεις..).
Όχι της λέω.. Το αποφάσισα για μεθαύριο. Έχει πλοίο.
Κατάλυμμα δεν είχα κλείσει. Όλα έγιναν γρήγορα.
Κι έρχεται εκείνη η μέρα μετά από “δε θυμάμαι πόσες ώρες ταξίδι”, που επιτέλους φτάνω στο νησί.
Παρκάρω τη μηχανή μου με τα μπαγκάζια και κάθομαι για καφέ στη Σκάλα (το λιμάνι του νησιού), σε μια σκιά μέχρι να δω τι θα γίνει με το κατάλυμμα.
Κάποιος σκέφτηκα θα περάσει και θα ξέρει, δεν μπορεί..
Μαζί μου κι ένας 2μετρος Αυστριακός, που είχαμε πιάσει κουβέντα πάνω στο πλοίο. Εκείνος είχε κλείσει στο camping, αλλά έκατσε να μου κάνει παρέα μέχρι να βρω δωμάτιο, να ταχτοποιηθώ.. κτλ.
By the way, δεν με έπαιρνε να μείνω και στο camping, γιατί δεν είχα κάνει ούτε τον κόπο να βρω τη σκηνή μου.
Θα ήμουν “άστεγη” για τις επόμενες 10 ώρες εκεί (εκείνη την ώρα δεν το ήξερα).
Το αναφέρω στο παιδί που σέρβιρε τους καφέδες, αν και δεν μου φάνηκε ντόπιος, μήπως γνώριζε για τίποτα δωμάτια κτλ ώστε να τακτοποιηθώ και να ξεκουραστώ μετά απ΄το κουραστικό και μεγάλο ταξίδι.
Ήταν στανταράκι η εποχή που ΟΛΑ μα ΟΛΑ είναι πιασμένα και δεν πέφτει ούτε καρφίτσα. Δεν ήξερε τίποτα..
Πέρναγαν οι ώρες, μεσημέριασε, πολύ ζέστη, το θυμάμαι καλά .. κι εαν δεν έχεις κοιμηθεί καθόλου στο ταξίδι όπως εγώ, αρχίζεις και να νιώθεις κάτι σαν ξοφλημένος ροφός ή παστή πεταμένη σαρδέλα.
Πέρναγαν διάφοροι που είχαν ενοικιαζόμενα αλλά .. τζίφος, τίποτα.
Τελικά αφού έψαξα κι εγώ λίγο μετά με τη μηχανή, δεν είχα και τα κουράγια για πολλά πολλά, επιστρέφω ξανά στην καφετέρια της Σκάλας, δίχως αποτέλεσμα.
Μλκ μου, αρχίζω να τα βάζω με τον εαυτό μου και να σκέφτομαι κι εσύ μεσ΄τον 15αυγουστο τι το ήθελες το ταξιδάκι .. κτλ.
Τελικά κατά τις 6 με 7 το απόγευμα κι εκεί που είχα απογοητευθεί πλήρως, περνάει μια ηλικιωμένη κυρία που την είχα συναντήσει στο δρόμο όταν έψαχνα και της είχα πει τα σχετικά και μου απαντά με το σωτήριο, “τώρα μόλις έφυγε ένα ζευγάρι εκτάκτως, καθαρίζω το δωμάτιο και .. έρχεσαι!!”
Εντάξει εκείνη τη στιγμή χαμογέλασα εγώ, τα αυτιά μου, η μύτη μου, όλο το είναι μου .. τα πάντα!!!
Τέτοια χαρά..
Σκεφτόμουν πως επιτέλους θα κοιμηθώ. 10 περίπου ώρες στη Σκάλα, και καμμιά 12αριά το ταξίδι. Το είχα βγάλει με το παραπάνω το μεροκάματο.
Ήμουν πλέον ένα ράκος, ένα κουρέλι. Αλλά ναι ρε φίλε, επιτέλους ΘΑ ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ.
Συμπερασματικά, αποφεύγουμε ντάλα αύγουστο να φεύγουμε γιατί έτσι μας την βάρεσε ή για κάποιο λόγο, σαν τον δικό μου ας πούμε .., τρομάρα μου που ήθελα και μακρινό νησί, εαν πρώτα δεν έχουμε κλείσει κατάλυμμα.
Το πως τα πέρασα στην Πάτμο σιγά μη σας το πω 
Εντάξει σούπερ ουάουυυ τα πέρασα, γι΄αυτό πήγα άλλωστε, αλλά εκείνο το πρώτο 24ωρο στη Σκάλα θα μου μείνει αξεχάστου 
Jamais παιδάκια μου έτσι χύμα τον 15αύγουστο. Ζαμέ !!
Υ.Γ. Αυτό το υπέροχο τετράχρονο κορίτσι που διακρίνεται πίσω και δεξιά της φωτο εαν είχε φωνή θα τσίριζε. Φτάνει πια μαρή, φτάνειιιιι !!
ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ !