Oι “Ιππείς” του Φασιανού στον Άλιμο (VIDEO&ΕΙΚΟΝΕΣ)

Ένα από τα μεγαλύτερα έργα του Αλέκου Φασιανού, τους “Ιππείς” θα έχουν τη  ευκαιρία να δουν από κοντά όσοι επισκεφθούν την έκθεση εικαστικών του δήμου Αλίμου «Τα μυστικά των εικόνων – η γενιά του ’60», που εγκαινιάστηκε την Παρασκευή το βράδυ, στο Πολιτιστικό Κέντρο (Ιωνίας 96).

Η έκθεση που επιμελήθηκε ο Μάνος Στεφανίδης θα λειτουργεί έως τις 21 Μαρτίου και θα είναι ανοικτή για το κοινό από τις 10 το πρωί έως της 9 το βράδυ. Ο δήμαρχος Ανδρέας Κονδύλης, επανέλαβε για μια ακόμη φορά ότι έχει ανοίξει ο δρόμος για την πραγματοποίηση του οράματος να αποκτήσει ο Άλιμος τη δική του Δημοτική Πινακοθήκη με μόνιμη συλλογή και κτήριο που θα καλύπτει τις ανάγκες μιας μοντέρνας πινακοθήκης.

Ανδρέας Κονδύλης-δήμαρχος Αλίμου

“Eγκαινιάσαμε με πάρα πολύ μεγάλη χαρά την 4η πια έκθεση εικαστικών του δήμου μας και τη 2η με θέμα «Τα μυστικά των εικόνων – η γενιά του ’60», με την επιμέλεια του Μάνου Στεφανίδη που ήταν για 20 χρόνια επιμελητής στην Εθνική Πινακοθήκη. Ένα σημαντικό στοιχείο αυτής της έκθεσης είναι ότι έξι έργα που εκτίθενται, είναι κομμάτι της συλλογής που “χτίζει” ο δήμος Αλίμου, με όνειρο και στόχο σύντομα να εγκαινιάσουμε την δική μας Δημοτική Πινακοθήκη, ένα σύγχρονο μοντέρνο μουσείο τέχνης που θα μπορούμε να συνδυάζουμε το κλασσικό με το καινούριο. Βρισκόμαστε μπροστά στο μεγαλύτερο έργο της έκθεσης που είναι του Αλέκου Φασιανού, είναι ένα από τα καλύτερά του έργα. Προέρχεται από ιδιωτική συλλογή, είναι δανεικό και θα είναι εδώ για να το απολαύσουν όλοι οι πολίτες, δωρεάν”.

Ο δήμαρχος ευχαρίστησε τον γενικό γραμματέα του δήμου Ευάγγελο Κακκαβή, τη διευθύντρια τεχνικών υπηρεσιών Σωτηρία Μασούρη καθώς και τους φίλους και συνεργάτες Άννα Αγγελοπούλου, Άκη Πίτσικα και Αποστολία Σκλάβου για τη διαρκή προσφορά τους στις εικαστικές πρωτοβουλίες.

 

Μάνος Στεφανίδης – επιμελητής της έκθεσης:

“Στην παρούσα έκθεση παρουσιάζουμε ενδεικτικά καλλιτέχνες που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 1920 και το 1950, ωρίμασαν στην περίοδο της δικτατορίας και έκτοτε πρωταγωνίστησαν στην ελληνική καλλιτεχνική σκηνή και όχι μόνο.

Αναφέρομαι στις περιπτώσεις του Γιάννη Γαΐτη, του Παναγιώτη Τέτση, του Θανάση Τσίγκου, του Δανιήλ, του Δημήτρη Περδικίδη, του Ηλία Δεκουλάκου, του Δημοσθένη Κοκκινίδη, του Νίκου Κεσσανλή, του Παύλου, του Κώστα Τσόκλη, του Χρίστου Καρά (οι τέσσερις τελευταίοι γεννήθηκαν το 1930) και των λίγο νεότερων Δημήτρη Μυταρά, Σωτήρη Σόρογκα, Αλέκου Φασιανού, Βασίλη Σπεράντζα, Όπυς Ζούνη, Μπίας Ντάβου, Μάκη Θεοφυλακτόπουλου κλπ.

Πρόκειται για δημιουργούς που σφυρηλάτησαν την σύγχρονη ευαισθησία μας, που «εικονογράφησαν» το συλλογικό μας παραμύθι ως κοινωνίας με έργα που ισορροπούν ανάμεσα στο τοπικό και το διεθνές, το δράμα της εθνικής μας ιστορίας και τις κοσμοϊστορικές ανακατατάξεις που συγκλόνισαν μεταπολεμικά τον πλανήτη.

Τέλος την χαρά του έρωτα και το πένθος του θανάτου. Δηλαδή την χαρά της έκφρασης αλλά και το πένθος που γεννιέται από την αδυναμία να εκφραστούμε εγκλωβισμένοι σε μιαν μονοδιάστατη παιδεία και έναν τεχνοκρατικό τρόπο ζωής. Την έκθεση κλείνει συμβολικά ένας νεότερος καλλιτέχνης, ο Χρήστος Αντωναρόπουλος που ζει και δημιουργεί στον Άλιμο ως μια χειρονομία προς το μέλλον, τις νέες ιδέες, τα νέα υλικά, τις νέες τεχνολογίες.

Αλλά και ως πρώτη συμβολή για την δημιουργία μιας σύγχρονης Πινακοθήκης για την οποία έχει δεσμευτεί η δημοτική αρχή”.

Ο Μάνος Στεφανίδης μπροστά στον πίνακα του Σπύρου Βασιλείου “Η Ακρόπολη  από την ταράτσα της οδού Γουέμπστερ” 

 

Τα μυστικά των εικόνων – η γενιά του ’60
Οι τρυφεροί θα σώσουν τον κόσμο επειδή η τρυφερότητα όπως και η τέχνη, φτιάχνεται από ατσάλι.
Μ.Σ

Η γνώση της τέχνης μας, σύγχρονης και παλιότερης, δεν συνιστά απλή πολυτέλεια αλλά πράξη ουσιαστικής αυτογνωσίας. Η τέχνη μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, η καθημερινή ζωή μας αλλά κάπως αλλιώς. Δηλαδή η αδιαπραγμάτευτη μας ζωή, με όλες τις αντιφάσεις ή τις αντιξοότητες, αλλά κάπως αλλιώς. Σαν μια μυστική δύναμη να έχει μεταμορφώσει την καθημερινότητα σε μαγεία. Αυτό είναι ότι αποκαλούμε τέχνη κι αυτή είναι η αναμορφωτική της δυνατότητα. Κι ας μην ξεχνάμε: Η τέχνη, επίσης, είναι διαλεκτικά αντίθετη προς κάθε μορφή εξουσίας ενσαρκώνοντας η ίδια την ουτοπία της διαρκούς επανάστασης. Κάτι που δεν αντιλαμβάνονται ούτε οι συνδικαλιστές ούτε κι οι γραφειοκράτες της τέχνης. Ούτε βέβαια οι μεταπράτες ή οι διαφημιστές της. Η τέχνη αποτελεί ενδιάθετη γνώση και ως τέτοια δεν χρειάζεται απόδειξη. Είναι τέλος η τέχνη μια τρέλα χωρίς την αρρώστια κατά την επιτυχημένη διατύπωση του πρόωρα χαμένου γλύπτη Γιώργου Λάππα.

Γενικά τώρα μιλώντας η σύγχρονη τέχνη μας εκκινεί στις αρχές του 20ου αιώνα με τις επιβλητικές δημιουργίες του Κωνσταντίνου Παρθένη (1878-1967), του Γεωργίου Μπουζιάνη (1885-1959) και του Φώτη Κόντογλου (1896-1965).
Πρόκειται για τρεις δασκάλους που έμμεσα ή άμεσα διαμορφώνουν τη γενιάτου ’30, δηλαδή την ελληνοκεντρική καλλιτεχνική έκφραση και ορίζουν έτσι την πραγματικότητα, ή αν προτιμάτε, την ουτοπία μιας εθνικής σχολής.
Ο Τσαρούχης, ο Διαμαντόπουλος, ο Εγγονόπουλος, ο Μόραλης, ο Νικολάου, η Λυμπεράκη, ο Μαυροΐδης, ο Κοντόπουλος, η Μελά -Κωσταντινίδη, ο Αστεριάδης, ο Σικελιώτης, ο Βασιλείου, ο Καπράλος, ο Ζογγολόπουλος, ο Λουκόπουλος, ο Σκλάβος, ο Λαμέρας, ο Σπυρόπουλος, Μυλωνά κλπ. είναι τόσο απαστράπτουσες, ατομικές περιπτώσεις όσο και η εξέλιξη των μορφοπλαστικών προβληματισμών που διατύπωσαν οι προειρημένοι δάσκαλοι. Με τους δύο ιδιοφυείς αθώους τον Γιαννούλη Χαλεπά (1851- 1938) και Θεόφιλο
Χατζημιχαήλ (1873-1934) να αποτελούν τις δύο ανένταχτες εξαιρέσεις που όμως συγκροτούν έναν διαφορετικό κανόνα.
Τον κύκλο των μεγάλων δημιουργών που βρίσκουν το δρόμο τους ανάμεσα στην γενιά του ’30 και τους τρεις προαναφερθέντες δασκάλους της συμπληρώνουν οι περιπτώσεις του Νικόλαου Λύτρα, του Κωνσταντίνου Μαλέα, του Γεράσιμου Στέρη, του Μιχάηλ Οικονόμου και του Γεωργίου Γουναρόπουλου και του Σπύρου Παπαλουκά… Συμβολικά μιλώντας ο Γιάννης Μόραλης εντός της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών και ο Γιάννης Τσαρούχης εκτός υπήρξαν οι βασικοί δάσκαλοι της λεγόμενης γενιάς του ’60. ( Έστω κι αν κάποιοι επιφανείς εκπρόσωποι της αργότερα βιάστηκαν, ως «διεθνιστές» οι ίδιοι, να καταγγείλουν ως φολκλορικό ή «εθνοκεντρικό» το έργο τόσο του Τσαρούχη όσο και του Μόραλη). Πάντως, με ιστορικούς όρους μιλώντας, και μακριά από τα πάθη της εποχής ή τους αναπόφευκτους καλλιτεχνικούς ανταγωνισμούς η γενιά του ’30 υπερασπίστηκε με πάθος την ιθαγένεια και την
ταυτότητα ενώ η γενιά του ’60, όντας ανδρωμένη στις μεταπολεμικές, καλλιτεχνικές συνθήκες, διεκδίκησε με ανάλογη ζέση το διεθνές καλλιτεχνικό λεξιλόγιο και εν πολλοίς κατέκτησε το ενδιαφέρον του παγκόσμιου κοινού.
Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της Χρύσας, του Μάριου Πράσινου, του Γιάννη Κουνέλλη, του Κανιάρη, του Τάκι, του Λουκά Σαμαρά κλπ.

 Οι παρουσιαζόμενοι πίνακες συγκροτώντας μιαν κατ´ αρχήν αισθητικοϊδεολογική ενότητα υπερασπίζονται ατομικές ιδιοσυγκρασίες ή όνειρα αλλά εκφράζουν συγχρόνως και γενικότερες ανάγκες ή επιθυμίες. Κατ’ ουσίαν περιγράφουν μέσα από σύμβολα, συνειρμούς ή οπτικά συμφραζόμενα το πρόσωπο μιας Ελλάδας που όσο κι αν αλλάζει, υπό περιπτώσεις, παραμένει βασανιστικά το ίδιο. Γι’ αυτό μίλησα στην αρχή για την δυνατότητα αυτογνωσίας που μας χαρίζει η τέχνη. Η τρυφερότητα και η σκληράδα της. Ίσως την ύστατη μας ευκαιρία για αυτογνωσία. Αρκεί να έχουμε τη διάθεση να δούμε…

 Μάνος Στεφανίδης

 

https://www.youtube.com/watch?v=I2qpgCMoRUc