Κτήμα Τραχώνων: Τα συμφέροντα είναι πολλά αλλά “ήγγικεν η ώρα”
Πριν λίγες μέρες το Δημοτικό Συμβούλιο ενέκρινε μνημόνιο συνεργασίας για το κτήμα Τραχώνων (Γερουλάνου) με την ιδιοκτήτρια του χώρου, την εταιρία Σκλαβενίτης.
Ένα πολύ σημαντικό ζήτημα για την προστασία του ιστορικού και φυσικού περιβάλλοντος της πόλης μας και της ελεύθερης πρόσβασης των πολιτών σε αυτό, βαίνει προς την επίλυση του.
Δυο σκέψεις που νομίζω σημαντικές καθώς τυχαίνει να ασχολούμαι με το ζήτημα σχεδόν μια δεκαετία.
Καταρχήν πολλά συγχαρητήρια στο Δημοτικό Συμβούλιο, τη σημερινή διοίκηση και αρκετές από τις διοικήσεις του παρελθόντος που πάλεψαν για το θέμα. Τα περισσότερα συγχαρητήρια όμως ανήκουν στην οικογένεια Σκλαβενίτη που επέδειξε σεβασμό στην τοπική ιστορία, τον φυσικό πλούτο και την κοινωνία του Αλίμου. Έχω ζήσει στο πετσί μου όπως και χιλιάδες συμπολίτες μας την άρνηση της προηγούμενης ιδιοκτησίας (Μάκρο) ακόμη και για τα αυτονόητα.
Δεύτερον το μεγαλύτερο τμήμα που περνά στο Δήμο κατά τη γνώμη μου θέλει ήπιες παρεμβάσεις και τουλάχιστον σε επίπεδο κτιριακό ενδεχομένως και καθόλου αλλιώς αλλοιώνεται η φυσική και αρχιτεκτονική ομορφιά του χώρου. Κατά συνέπεια κάποιες σκέψεις που ακούστηκαν για μεταφορά του Δημαρχείου εκεί τις βρίσκω λάθος. Η μόνη περίπτωση να μεταφερθεί το Δημαρχείο εκεί χωρίς να επιβαρυνθεί ο χώρος, είναι το παλιό κτήριο του Ελεύθερου τύπου το οποίο το έχει αγοράσει όμως ιδιώτης. Τα κτήρια της οικογένειας Γερουλάνου, οφείλουν να αναπαλαιωθούν και να γίνουν το πολιτιστικό κέντρο του Δήμου, αίθουσα εκδηλώσεων κλπ. Στους χώρους τους επίσης μπορεί να φιλοξενηθεί μουσείο με όλα τα ευρήματα του Δήμου που αυτή την στιγμή φυλάσσονται σε υπόγεια στον Πειραιά. Δημοτική πινακοθήκη και βιβλιοθήκη επίσης.
Στον περιβάλλοντα φυσικό χώρο υπάρχουν αρκετές δυνατότητας για πολύ ίπιες παρεμβάσεις για χώρους περιπάτου, ποδηλάτου, αθλοπεδιών, παιδικές χαρές κλπ.
Για τον χώρο αυτό θα πρέπει η Δημοτική αρχή να φροντίσει και την οικονομική του βιωσιμότητα για να μην εγκαταλειφθεί στην τύχη του.
Τρίτον, το πιο δύσκολο ζήτημα πλέον είναι ο χώρος του ΒΙΟΠΑ. Αν δεν κάνω λάθος σχεδόν άλλα 100 στρέμματα μένουν εκτός του μνημονίου συνεργασίας και αφορούν εγκαταστάσεις βιοτεχνικές με πολύ μεγάλη επιβάρυνση στο τοπικό περιβάλλον, με σωρεία καταγγελιών από κατοίκους και συλλόγους της περιοχής και με μια εικόνα που παραπέμπει σε τριτοκοσμική χώρα. Τα συμφέροντα είναι πολλά αλλά “ήγγικεν η ώρα” το Δημοτικό Συμβούλιο να παράσχει ομόθυμη στήριξη να προχωρήσει άμεσα το θέμα. Και ο Γενικός Πολεοδομικός Σχεδιασμός και η ένταξη στο σχέδιο πόλης εδώ δεν απαιτούν “μνημόνιο συνεργασίας” με τους ιδιοκτήτες, είναι κατά κανόνα δικό μας ζήτημα και ζήτημα βεβαίως των δημοσίων αρχών.
Τέταρτον, προσωπικά θέλω να συγχαρώ όλους όσους διαχρονικά έβαλαν ένα λιθαράκι σ αυτό. Τα πράγματα δεν προκύπτουν ως φυσικά αποτελέσματα, υπάρχει πολύ και διαχρονική δουλειά και καλό είναι στην πολιτική να μην είμαστε μικρόψυχοι.
Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω τους δεκάδες απλούς πολίτες που χωρίς φωτογραφίες και κάμερες εδώ και αρκετά χρόνια κράτησαν το θέμα στην πρώτη γραμμή των τοπικών προτεραιοτήτων.
Πέμπτον και τελευταίο στην πολιτική υπάρχουν πάντα πολλοί τρόποι να βλέπεις τα πράγματα. Ο Ένας είναι ο καλοπροαίρετα ιδεαλιστικός, να περιμένεις τον τέλειο κόσμο. Ο Άλλος είναι ο απόλυτα κυνικός, όλα εδώ και τώρα με κάθε τίμημα. Η ιστορία της πατρίδας μας έχει δείξει ότι συχνά εγκλοβιζόμαστε ανάμεσα σε αυτές τις δύο επιλογές για να ζήσουμε στη συνέχεια την εξέλιξη των πραγμάτων ως τραγωδία. Η περίπτωση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού είναι μια τέτοια περίπτωση. Εδώ και 3 δεκαετίες που γνωρίζουμε ότι θα μεταγκατασταθεί το αεροδρόμιο συζητάμε αν θα γίνει πάρκο για τους Κορμοράνους στο 100% ή αν θα γίνει όλο τσιμέντο με λίγο γρασιδάκι για να φτιάξουν μερικά ακόμη mall και καζίνο.
Προσωπικά ήμουν πάντα της λογικής. Έτσι και η εξέλιξη της υπόθεσης του κτήματος Γερουλάνου είναι με βάση τα υπαρκτά δεδομένα η καλύτερη. Ή που θα το βλέπαμε να ρημάζει και κάθε χρόνο να καταπατάτε, να προκύπτουν τυχαίες φωτιές κλπ ή που θα εντασσόταν στο σχέδιο πόλης με τους καλύτερους δυνατούς όρους που προβλέπει η νομοθεσία και θα δινόταν ελεύθερο στους κατοίκους του.
Ας βάλουμε λοιπόν μπρος τώρα να κάνουμε το καλύτερο δυνατό και να διαφυλάξουμε την βιωσιμότητα του, σε αυτό το σχεδόν 80% που δεν θα είναι οικοδομήσιμο.