23 διαμάντια των κορυφαίων Ελλήνων δημιουργών, στον Άλιμο (VIDEO&EIKOΝΕΣ)
“Η έκθεση είναι υπέροχη, υπάρχουν έργα που εμένα προσωπικά με ισοπεδώνουν. Ο χώρος είναι υπέροχος και η προσέλευση του κόσμου συγκινητική”.
Όταν ακούς αυτά τα λόγια από ένα κορυφαίο ζωγράφο και επιστήμονα σαν τον Βασίλειο Αράπη (συγγραφέας – εικαστικός και ερευνητής διδάκτωρ στη Φιλοσοφία των Επιστημών), δεν χρειάζονται περισσότερα για να καταλάβει κάποιος, χωρίς να έχει ιδιαίτερες γνώσεις για τις εικαστικές τέχνες, το πόσο σημαντική είναι η έκθεση που εγκαινιάστηκε χθες στο Πολιτιστικό Κέντρο Αλίμου με τίτλο «Τα μυστικά των εικόνων – η γενιά του ’60».
Πρόκειται για την αρχή μιας φιλόδοξης προσπάθειας, που επιμελήθηκε ο καθηγητής Μάνος Στεφανίδης ώστε να αποκτήσει ο Άλιμος τη δική του Δημοτική Πινακοθήκη, έναν χώρο καλλιτεχνικής έκφρασης και παιδείας, που θα αφορά σε όλους τους δημότες και κυρίως στους νέους.
Η έκθεση θα εμπλουτίζεται με ξεναγήσεις και διαδραστικά παιχνίδια για παιδιά.
Διάρκεια έκθεσης: 1 Ιουνίου – 15 Ιουλίου 2017
Λειτουργία: Τετάρτη έως Σάββατο, 17:00 – 21:00
Ανδρέας Κονδύλης: Ο Άλιμος υποδέχεται 23 διαμάντια των κορυφαίων Ελλήνων δημιουργών
“Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μάνο Στεφανίδη, ήταν καίρια η συμβολή του στο να οργανώσουμε για πρώτη φορά τέτοια έκθεση στην πόλη μας. Και αυτή είναι η αρχή για πολλές τέτοιες εκθέσεις, να φέρουμε τον κόσμο πιο κοντά στις εικαστικές τέχνες, στην αισθητική και στην ποιότητα, ειδικά στην εποχή μας.
Αν οδηγηθήκαμε στην κατάσταση που ζούμε σήμερα είναι γιατί ως λαός ως κοινωνία, χάσαμε την επαφή μας με τις αξίες, την καλαισθησία, την τέχνη και το αποτέλεσμα είναι η οικονομική κρίση.
Οφείλουμε και πρέπει να αποκαταστήσουμε την επαφή μας με τον πολιτισμό. Και μια μικρή προσφορά είναι και αυτή η έκθεση. Ευχαριστώ τη διευθύντρια των τεχνικών υπηρεσιών και τους ανθρώπους του δήμου που δούλεψαν πολύ για ανακαινιστεί ο χώρος και να υποδεχθεί τα 23 διαμάντια, που για τις επόμενες 45 ημέρες θα εκθέτουμε στα μάτια των συμπολιτών μας.
Θέλω από τη θέση αυτή να ευχαριστήσω θερμά τους φίλους και συνεργάτες Άννα Αγγελοπούλου, Παντελή Τσάτση, Άκη Πίτσικα και Αποστολία Σκλάβου για την διαρκή προσφορά τους στις πολιτιστικές πρωτοβουλίες που έχουμε αναλάβει.
Καλή μας αρχή και για την πινακοθήκη.
Μάνος Στεφανίδης: Ο πολιτισμός, είναι το τελευταίο μας αποκούμπι
Να υπογραμμίσω το πόσο συγκινητική είναι η συμμετοχή του κόσμου, δηλαδή το ότι έρχονται, δείχνουν ενδιαφέρον, ρωτάνε, είναι κάτι αισιόδοξο και παρήγορο.
Σε αυτήν τη περίεργη εποχή που ζούμε, σε αυτή τη δυσάρεστη περίοδο της κρίσης, νομίζω ότι η τέχνη, ο πολιτισμός, είναι το τελευταίο μας αποκούμπι. Και αυτό θα το διεκδικήσουμε.
Νομίζω ότι το πρώτο βήμα έγινε για να αποκτήσει ο Άλιμος Δημοτική Πινακοθήκη. Έχουμε πολλά όνειρα και ιδέες. Αυτά τα έργα που βλέπετε είναι πολύ σημαντικά έργα από ελληνικές συλλογές.
Αυτό το έργο (του Ηλία Δεκουλάκου) το θυμάμαι στην πινακοθήκη Πιερίδη. Το ότι είναι εδώ έργα μουσειακής οντότητας είναι πάρα πολύ σπουδαίο.
Βασίλειος Αράπης: Υπάρχουν έργα που εμένα προσωπικά με ισοπεδώνουν
Η έκθεση είναι υπέροχη γιατί όλοι τους είναι μεγάλοι καλλιτέχνες του πάλαι ποτέ, υπάρχουν έργα που εμένα προσωπικά με ισοπεδώνουν. Ο χώρος είναι υπέροχος. Πέρα από όλα αυτά έχω και μια ιδιαίτερη σχέση με την περιοχή και το πατρικό μου σπίτι ήταν λίγο πιο κάτω, έμενα μια περίοδο ακριβώς πίσω από το Πολιτιστικό Κέντρο, ο αδελφός μου μένει εδώ κοντά, άρα είναι η γειτονιά μου. Και χαίρομαι γιατί έχει τόσο κόσμο.
ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΕΡΓΑ
Στην έκθεση περιλαμβάνονται πρωτότυπα έργα Ελλήνων καλλιτεχνών που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 1920 και 1940 και πρωταγωνίστησαν στην ελληνική καλλιτεχνική σκηνή της μεταπολίτευσης: Γιάννης Γαΐτης, Παναγιώτης Τέτσης, Θανάσης Τσίγκος, Δανιήλ, Δημήτρης Περδικίδης, Ηλίας Δεκουλάκος, Δημοσθένης Κοκκινίδης, Νίκος Κεσσανλής, Παύλος, Κώστας Τσόκλης, Χρίστος Καράς, Δημήτρης Μυταράς, Σωτήρης Σόρογκας, Αλέκος Φασιανός, Βασίλης Σπεράντζας, Όπυ Ζούνη, Μπία Ντάβου κ.α.
Τα μυστικά των εικόνων – η γενιά του ’60
Οι τρυφεροί θα σώσουν τον κόσμο επειδή η τρυφερότητα
όπως και η τέχνη, φτιάχνεται από ατσάλι.
Μ.Σ
Η γνώση της τέχνης μας, σύγχρονης και παλιότερης, δεν συνιστά απλή πολυτέλεια αλλά πράξη ουσιαστικής αυτογνωσίας. Η τέχνη μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, η καθημερινή ζωή μας αλλά κάπως αλλιώς.
Δηλαδή η αδιαπραγμάτευτη μας ζωή, με όλες τις αντιφάσεις ή τις αντιξοότητες, αλλά κάπως αλλιώς. Σαν μια μυστική δύναμη να έχει μεταμορφώσει την καθημερινότητα σε μαγεία.
Αυτό είναι ότι αποκαλούμε τέχνη κι αυτή είναι η αναμορφωτική της δυνατότητα.
Κι ας μην ξεχνάμε: Η τέχνη, επίσης, είναι διαλεκτικά αντίθετη προς κάθε μορφή εξουσίας ενσαρκώνοντας η ίδια την ουτοπία της διαρκούς επανάστασης. Κάτι που δεν αντιλαμβάνονται ούτε οι συνδικαλιστές ούτε κι οι γραφειοκράτες της τέχνης. Ούτε βέβαια οι μεταπράτες ή οι διαφημιστές της. Η τέχνη αποτελεί ενδιάθετη γνώση και ως τέτοια δεν χρειάζεται απόδειξη.
Είναι τέλος η τέχνη μια τρέλα χωρίς την αρρώστια κατά την επιτυχημένη διατύπωση του πρόωρα χαμένου Γιώργου Λάππα. Γενικά τώρα μιλώντας η σύγχρονη τέχνη μας εκκινεί στις αρχές του 20ου αιώνα με τις επιβλητικές δημιουργίες του Κωνσταντίνου Παρθένη (1878-1967), του Γεωργίου Μπουζιάνη (1885-1959) και του Φώτη Κόντογλου (1896-1965).
Πρόκειται για τρεις δασκάλους που έμμεσα ή άμεσα διαμορφώνουν τη γενιά του ’30, δηλαδή την ελληνοκεντρική καλλιτεχνική έκφραση και ορίζουν έτσι την πραγματικότητα, ή αν προτιμάτε, την ουτοπία μιας εθνικής σχολής.
Ο Τσαρούχης, ο Διαμαντόπουλος, ο Εγγονόπουλος, ο Μόραλης, ο Νικολά- ου, η Λυμπεράκη, ο Μαυροΐδης, ο Κοντόπουλος, η Μελά – Κωσταντινίδη, ο Αστεριάδης, ο Σικελιώτης, ο Βασιλείου, ο Καπράλος, ο Ζογγολόπουλος, ο Λουκόπουλος, ο Σκλάβος, ο Λαμέρας, ο Σπυρόπουλος, Μυλωνά κλπ. είναι τόσο απαστράπτουσες, ατομικές περιπτώσεις όσο και η εξέλιξη των μορφωπλαστικών προβληματισμών που διατύπωσαν οι προειρημένοι δάσκαλοι.
Με τους δύο ιδιοφυείς αθώους τον Γιαννούλη Χαλεπά (1851- 1938) και Θεόφιλο Χατζημιχαήλ (1873-1934) να αποτελούν τις δύο ανένταχτες εξαιρέσεις που όμως συγκροτούν έναν διαφορετικό κανόνα.
Τον κύκλο των μεγάλων δημιουργών που βρίσκουν το δρόμο τους ανάμεσα στην γενιά του ’30 και τους τρεις προαναφερθέντες δασκάλους της συμπληρώνουν οι περιπτώσεις του Νικόλαου Λύτρα, του Κωνσταντίνου Μαλέα, του Γεράσιμου Στέρη, του Μιχάηλ Οικονόμου και του Γεωργίου Γουναρόπουλου και του Σπύρου Παπαλουκά…
Συμβολικά μιλώντας ο Γιάννης Μόραλης εντός της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών και ο Γιάννης Τσαρούχης εκτός υπήρξαν οι βασικοί δάσκαλοι της λεγόμενης γενιάς του ’60. (Έστω κι αν κάποιοι επιφανείς εκπρόσωποι της αργότερα βιάστηκαν, ως «διεθνιστές» οι ίδιοι, να καταγγείλουν ως φολκλορικό ή «εθνοκεντρικό» το έργο τόσο του Τσαρούχη όσο και του Μόραλη).
Πάντως, με ιστορικούς όρους μιλώντας, και μακριά από τα πάθη της εποχής ή τους αναπόφευκτους καλλιτεχνικούς ανταγωνισμούς η γενιά του ’30 υπερασπίστηκε με λάθος την ιθαγένεια και την ταυτότητα ενώ η γενιά του ’60, όντας ανδρωμένη στις μεταπολεμικές, καλλιτεχνικές συνθήκες, διεκδίκησε με ανάλογη ζέση το διεθνές καλλιτεχνικό λεξιλόγιο και εν πολλοίς κατέκτησε το ενδιαφέρον του παγκόσμιου κοινού.
Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της Χρύσας, του Μάριου Πράσινου, του Γιάννη Κουνέλλη, του Κανιάρη, του Τάκι, του Λουκά Σαμαρά κλπ.
Στην παρούσα έκθεση παρουσιάζουμε ενδεικτικά καλλιτέχνες που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 1920 και το 1940, ωρίμασαν στην περίοδο της δικτατορίας και έκτοτε πρωταγωνίστησαν στην ελληνική καλλιτεχνική σκηνή και όχι μόνο.
Αναφέρομαι στις περιπτώσεις του Γιάννη Γαΐτη, του Παναγιώτη Τέτση, του Θανάση Τσίγκου, του Δανιήλ, του Δημήτρη Περδικίδη, του Ηλία Δεκουλάκου, του Δημοσθένη Κοκκινίδη, του Νίκου Κεσσανλή, του Παύλου, του Κώστα Τσόκλη, του Χρίστου Καρά (οι τέσσερις τελευταίοι γεννήθηκαν το 1930) και των λίγο νεότερων Δημήτρη Μυταρά, Σωτήρη Σόρογκα, Αλέκου Φασιανού, Βασίλη Σπεράντζα, ‘Οπυς Ζούνη, Μπίας Ντάβου κλπ.
Πρόκειται για δημιουργούς που σφυρηλάτησαν την σύγχρονη ευαισθησία μας, που «εικονογράφησαν» το συλλογικό μας παραμύθι ως κοινωνίας με έργα που ισορροπούν ανάμεσα στο τοπικό και το διεθνές, το δράμα της εθνικής μας ιστορίας και τις κοσμοϊστορικές ανακατατάξεις που συγκλόνισαν μεταπολεμικά τον πλανήτη. Τέλος την χαρά του έρωτα και το πένθος του θανάτου.
Δηλαδή την χαρά της έκφρασης αλλά και το πένθος που γεννιέται από την αδυναμία να εκφραστούμε εγκλωβισμένοι σε μιαν μονοδιάστατη παιδεία και έναν τεχνοκρατικό τρόπο ζωής.
Την έκθεση κλείνει συμβολικά ένας νεότερος καλλιτέχνης, ο Χρήστος Αντωναρόπουλος που ζει και δημιουργεί στον Άλιμο ως μια χειρονομία προς το μέλλον, τις νέες ιδέες, τα νέα υλικά, τις νέες τεχνολογίες.
Αλλά και ως πρώτη συμβολή για την δημιουργία μιας σύγχρονης Πινακοθήκης για την οποία έχει δεσμευτεί η δημοτική αρχή.
Οι παρουσιαζόμενοι πίνακες συγκροτώντας μιαν κατ´ αρχήν αισθητικοϊδεολογική ενότητα υπερασπίζονται ατομικές ιδιοσυγκρασίες ή όνειρα αλλά εκφράζουν συγχρόνως και γενικότερες ανάγκες ή επιθυμίες.
Κατ’ ουσίαν περιγράφουν μέσα από σύμβολα, συνειρμούς ή οπτικά συμφραζόμενα το πρόσωπο μιας Ελλάδας που όσο κι αν αλλάζει, υπό περιπτώσεις, παραμένει βασανιστικά το ίδιο. Γι’ αυτό μίλησα στην αρχή για την δυνατότητα αυτογνωσίας που μας χαρίζει η τέχνη. Η τρυφερότητα και η σκληράδα της.
Ίσως την ύστατη μας ευκαιρία για αυτογνωσία. Αρκεί να έχουμε τη διάθεση, να δούμε…
23.5.17 Μάνος Στεφανίδης
Εγκαίνια: Πέμπτη 1 Ιουνίου 19:30
Επιμέλεια: Μάνος Στεφανίδης
Σχεδιασμός Τριπτύχου: Δ. Κωστόπουλος
Παραγωγή: Δήμος Αλίμου
Ξεναγήσεις – Παιδικό Παιχνίδι: Αποστολία Σκλάβου
Χρήστος Αντωναρόπουλος
Μάνος Στεφανίδης
Σημείωση: Οι πρώτες ξεναγήσεις – παιδικό πρόγραμμα θα γίνουν την
Τετάρτη 07/06/2017 στις 19:00 και το Σάββατο 10/06/2017 στις 12:00
Ώρες Λειτουργίας: Τετάρτη έως Σάββατο 17:00 – 21:00
Πληροφορίες: 6947 126003, 6946 907708 Email: [email protected]
