Πώς πέρασα την Κυριακή στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου

(Από το mononews.gr – γράφει η δημοσιογράφος Λώρη Κέζα) Κλασικό θέμα έκθεσης για παιδάκια του δημοτικού «Πώς πέρασα την Κυριακή». Καλό θέμα συζήτησης και για ενηλίκους που προτιμούν να περπατήσουν στο βουνό ή τώρα που άνοιξε ο καιρός να βρέξουν τα πόδια τους στη θάλασσα αντί να καθίσουν για καφέ, βάφλα, καλαμαράκι, σούσι.

Πλησιέστερη απόδραση στην αποκαλούμενη Αθηναϊκή Ριβιέρα, από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ως και τη Βάρκιζα κι ακόμα παραπέρα. Το δοκιμάσαμε για να κάνουμε μια βουτιά στη θλίψη του Παλαιού Φαλήρου, μια βουτιά σε σκουπιδότοπο.

Φτάνοντας στο Παλαιό Φάληρο διαπιστώνουμε ότι αρκετοί επισκέπτες νομίζουν οδηγούν αμφίβια: κατεβάζουν το αυτοκίνητο κοντά στο νερό. Ναι, αυτοκίνητα στην αμμουδιά, λίγο πριν τη μαρίνα του Αλίμου. Η βασική ιδέα για όσους πίνουν καφέ είναι να έχουν θέα στα καπό των αυτοκινήτων και να τρώνε σκόνη από όσα πηγαινοέρχονται.

Η ίδια αμμουδιά είναι εντελώς απογοητευτική. Σκουπίδια είναι απλωμένα παντού, κάθε μισό μέτρο έχει ένα καπάκι, ένα μπουκάλι, μια σαγιονάρα, φλούδια πορτοκαλιού, έναν αναπνευστήρα, ένα τρύπιο μπαλάκι. Κάθε είκοσι μέτρα υπάρχει λοφάκι σκουπιδιών, ανακατεμένο με φύκια. Αυτά θα τα καθαρίσουν κάποια στιγμή. Θα πάνε οι atenistas, θα πάει η Οικονογική Συνεργασία Παλαιού Φαλήρου, κατά τον Ιούνιο λοιπόν θα είναι πιο καθαρά. Το Ιούνιο ξεκινά η εποχή της ενδημικής γόπας, γίνεται κάτι σαν φεστιβάλ αποτσίγαρου, ως έκφραση της νεοελληνικής παράδοσης.

Αυτή η περιγραφή δεν έχει νόημα χωρίς τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα στην εικόνα. Υπάρχει κόσμος που απλώνει την πετσέτα αμέριμνος στην αμμουδιά, εκεί δίπλα από το λοφάκι σκουπιδιών. Υπάρχουν παιδάκια που παίζουν με τα πεταμένα καπάκια. Υπάρχουν μανάδες που αλλάζουν πάνα το μωρό και την αφήνουν εκεί, ως μνημείο βρεφικού μεγαλείου. Κόσμος παίζει ρακέτες, νεαροί παίζουν ποδόσφαιρο, γυναίκες με μαντήλες βρέχουν τα πόδια τους δίπλα σε εκείνες που φορούν μπικίνι, κάποιοι ακούνε μουσική και τραγουδούν. Παρέες, οικογένειες, μοναχικοί άνθρωποι που λιάζονται μοιάζουν όλοι καθησυχασμένοι. Σαν να δέχονται ότι αυτό το σκουπιδαριό τους αξίζει. Ίσως να μην το βλέπουν καν.

Ορισμένοι θα απαντήσουν ότι τα σκουπίδια τα φέρνει η θάλασσα. Αυτό δεν ισχύει για τα κουτάκια μπύρας που είναι βαλμένα στην σειρά γύρω από ένα δέντρο. Δεν ισχύει για τα αποφάγια, δεν ισχύει για την πάνα. Ας αποδεχτούμε ότι τα μισά τα άφησαν εκεί οι λουόμενοι και οι επισκέπτες. Τα υπόλοιπα δεν θα έφερε η θάλασσα, τα πέταξαν άλλοι άνθρωποι, ίδιας αντίληψης, μέσα στη θάλασσα. Αυτό είναι μια κανονικότητα. Είναι μια κανονικότητα για την οποία δεν ευθύνεται ο δήμαρχος ούτε κάποιος υπουργός ούτε κάποιο αφηρημένο κράτος ούτε ο Σόιμπλε. Θλίψη.