Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στο Μπραχάμι




(imaginistes.com) Ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης μας αποχαιρέτησε οριστικά και κάπως απρόσμενα χθες 7 Φεβρουαρίου. Δεν είναι φυσικά στις προθέσεις μας να κάνουμε μια αναλυτική αποτίμηση του καλλιτεχνικής παρουσίας του, άλλωστε υπάρχουν ειδικοί και θα εμφανισθούν πιθανόν και πολλοί άλλοι που θα μιλήσουν για το έργο του.

Εμείς, ανασύροντας τις αναμνήσεις μας θα πούμε λίγα λόγια για τη σύντομη γνωριμία που κάναμε μαζί του όταν την Άνοιξη του 1983 είχαμε την πρωτοβουλία μιας συναυλίας που πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Παναγούλη.

Ήταν η εποχή που η Βασιλική Βερυκάκη είχε αναδειχθεί για πρώτη φορά Δήμαρχος Μπραχαμίου στις Δημοτικές εκλογές του 82. Η παρέα των “πρώϊμων” τότε imaginistes βρέθηκε για το πρώτο διάστημα (κατόπιν αποχώρησε) στο Διοικητικό Συμβούλιο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου, όπως ονομαζόταν τότε και που είχε την ευθύνη της Πολιτιστικής Πολιτικής. Ενταχθήκαμε τότε στη Διοκηση πιστεύοντας ότι θα μπορούσαμε να παρέμβουμε αποτελεσματικότερα και από καλύτερες συνθήκες Είναι γνωστή άλλωστε η φαντασιακή και μάλλον ελευθεριακή, μη ελεγχόμενη τάση που είχαμε και εξακολουθούμε να διατηρούμε και που μας καναλιζάρει στο “κάνουμε κάτι διαφορετικό”. Το ψώνιο της διαρκούς ενασχόλησης με τα τοπικά Αθλητικοπολιτιστικοπολιτικά, μας οδηγούσε στο να δοκιμάζουμε, να προτείνουμε ασυνήθιστες και μη προβλέψιμες προτάσεις θεωρώντας ότι οι νέες πρωτότυπες πρωτοβουλίες ξαφνιάζουν ευχάριστα, ανατρέπουν τα καθιερωμένα κυρίαρχα πολιτιστικά κατεστημένα στάνταρ, ανοίγοντας νέους δρόμους και φυσικά αλλάζουν τις συνειδήσεις.Το ίδιο πιστεύουμε και σήμερα γι’αυτό μας βλέπετε να παραμένουμε στις επάλξεις και να αναρωτιούνται πολλοί…μα καλά τόσα χρόνια δε βαρεθήκανε;

Notia.gr – Μένεις στα Νότια Προάστια; Κάνε like για να μαθαίνεις αμέσως ότι συμβαίνει δίπλα σου.


Έπρεπε λοιπόν να γίνουν οι εθιμοτυπικές εκδηλώσεις των Παναγουλείων και μπήκε το θέμα της οργάνωσης και του περιεχομένου των εκδηλώσεων. Κάτι όμως μας έτρωγε ότι έπρεπε να ξεφύγουμε από το σύνηθες ηρωϊκό πνεύμα που διαπερνούσε και εξακολουθεί δυστυχώς να διαπερνά το χαρακτήρα των εκδηλώσεων. Αφού δεν μπορούσαμε ν’ ανατρέψουμε ολοσχερώς και να πείσουμε τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου για την ανάγκη μιας διαφορετικής προσέγγισης, συμβιβαστήκαμε στο κλείσιμο των εκδηλώσεων να κάνουμε μια συναυλία που να διαφέρει στο ύφος που είχαμε μέχρι τότε συνηθίσει με τ’ αγωνιστικά επαναστατικά άσματα του στυλ “με τα περιστέρια, τα χέρια τα μαχαίρια” όπως έλεγε και ο ίδιος ο Κηλαϊδόνης και να δοκιμάσουμε κάτι πιο “σύγχρονο” όπως κομψά αναφέραμε για ν’ αποφύγουμε τις πολλές αντιρρήσεις των υπολοίπων. Η πρότασή μας ήταν Λουκιανός Κηλαϊδόνης.

Σημειώνουμε εκείνη την εποχή ότι ο Λουκιανός άρχιζε ν’ απολαμβάνει μια ιδιαίτερη δημοφιλία λόγω της στροφής που έκανε αργά και σταθερά ξεφεύγοντας από τις πιο “βαριές” δουλειές που επέβαλε φυσικά και η περίοδος της Χούντας, “τα μικροαστικά” και τα “απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας”… και να περνά σ’ ένα πιο χαλαρό και ευχάριστο στυλ με τα “είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόυ”, “ψυχραιμία παιδιά” κλπ. που γράφει τους στίχους μόνος του και καταγράφει με ιδιαίτερη οξυδέρκεια, χιούμορ και ευαισθησία εκείνη την εποχή.

Αν και τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου ήσαν πολύ δύσπιστα και επιφυλακτικά στην πρότασή μας, τελικά και χάρις στην σθεναρή στάση και την αποφασιστικότητα που προβάλαμε, καταφέραμε να το περάσουμε, με τον όρο όμως να το αναλάβουμε εξ ολοκλήρου. Εμπειρία σχετικά με συναυλίες δεν είχαμε παρά μόνο με την οργάνωση της συναυλίας του ΕΣΥ.Ν, του Σαββόπουλου στην πλατεία μπροστά στο Νεκροταφείο (θα τα πούμε προσεχώς) που όμως ήταν με πολύ διαφορετικούς όρους και συνθήκες.

Άρχισε τότε μια σειρά επαφών. Πρώτα με τον Λουκιανό. Πήγαμε στην περίφημη εταιρία δίσκων LYRA με την οποία συνεργαζόταν, εκεί μας έδωσαν το τηλέφωνό του και ήρθαμε σε επαφή. Στην αρχή ήταν κάπως μαζεμένος και ζήτησε να τα πούμε από κοντά. Βρεθήκαμε σ’ ένα μπαρ μάλλον στο δρομάκι Μαντζάρου μεταξύ Σκουφά και Σόλωνος. Ήταν ιδιαίτερα ευγενικός προσηνής, χωρίς ίχνος βεντετισμού, συμπεριφέρθηκε σαν ένας απλός φίλος με την ιδιότητα του μουσικού. Αφού κατεβάσαμε μερικά ποτά τα οποία βοήθησαν στην καλύτερη επικοινωνία, μπήκαμε στις τεχνικές λεπτομέρειες, ποιος θ’ αναλάβει τα ηχητικά, πράγμα ιδιαίτερο ευαίσθητο στις μεγάλες συναυλίες και καταλήξαμε στον Μποφιλάκη. Μετά μπήκαμε σ’ ένα ακόμα θέμα. Του ζητήσαμε να μας υποδείξει ένα τζαζ support συγκρότημα που θ’ άνοιγε τη συναυλία. Το θέμα της τζαζ το περάσαμε και αυτό σε επόμενη συνεδρίαση του Πν. Κέντρου, με γνωστή στάση της σθεναρούς και αποφασιστικής πειθούς. Μας πρότεινε αμέσως ένα εξαιρετικό πιανίστα που είχε μνημονεύσει και σε τραγούδι του, το Μανώλη Μικέλη.

Όταν έφθασε η μεγάλη μέρα το άγχος είχε χτυπήσει κόκκινο. Ο Μανώλης Μικέλης που είχε δεχθεί με μεγάλη ευχαρίστηση να έρθει να παίξει στη συναυλία, είχε σχηματίσει για τις ανάγκες ένα τρίο με αυτόν στο πιάνο , τον Γιώργο Τρανταλίδη στα ντραμς και μάλλον τον Φιλιππίδη στο μπάσο. Η αγωνία μας ήταν πολύ μεγάλη για τον τρόπο που θα υποδεχόταν το εντελώς αμύητο σ’ αυτό το μουσικό είδος, το Μπραχαμιώτικο κοινό. Για τον Κηλαϊδόνη είμαστε σίγουροι για την υποδοχή, μας απασχολούσε μόνο να μην παρουσιαζόντουσαν ηχητικά προβλήματα.

Ο Μικέλης ξεκίνησε πρώτος ενώ ήταν ακόμα απόγευμα με ήλιο. Το κοινό αποτελούσαν 2-3 περίεργοι που βρισκόντουσαν στις παρυφές, μερικοί πιτσιρικάδες που παίζανε κυνηγητό μέσα στα καθίσματα, κάνα δυο μικροπωλητές με μαλλί της γριάς και βρώμικο και ΕΝΑΣ ηρωϊκός θεατής που καθόταν μπροστά μπροστά και παρακολουθούσε εκστασιασμένος Ήταν ο αγαπητός φίλος από τον Ε.ΣΥΝ.Ν και μετέπειτα εξαιρετικός μουσικός και δάσκαλος, ο Τάσος Κάσδαγλης! Η αποτυχία με τη τζαζ, ήταν παταγώδης. Βέβαια όσο περνούσε η ώρα,άρχισε να συγκεντρώνεται κάποιος κόσμος που ερχόταν όμως για τον Λουκιανό. Αυτό απάλυνε λίγο την απογοήτευση και μας βοήθησε να μιλήσουμε στο τέλος με τον Μικέλη και να τον ευχαριστήσουμε για το κουράγιο του. Αυτός όμως, όλως παραδόξως, ήταν κατενθουσιασμένος!

Όταν ήρθε η ώρα ν’ αρχίσει ο Λουκιανός, η πλατεία ήταν κατάμεστη. Όλα ήταν έτοιμα, η ορχήστρα στη σκηνή, ο Κηλαϊδόνης μπροστά στο πιάνο και o ήχος τέλειος! Πάντα όμως θα υπάρχει κάτι που θα πάει στραβά. Στην άκρη της σκηνής παραμόνευε σαν κόμπρα η αείμνηστη Δήμαρχος Βασιλική Βερυκάκη. Πριν ο Λουκιανός προλάβει να πατήσει στο πιάνο τις πρώτες νότες, πετάχθηκε σαν αίλουρος πήρε το μικρόφωνο, όχι για να τραγουδήσει φυσικά, αλλά για να εκφωνήσει, ως ώφειλε, τον πανηγυρικό της ημέρας. Και τι δεν είπε…ό,τι θέλαμε ν’αποφύγουμε το βρήκαμε μπροστά μας στη νιοστή. Μη έχοντας ακριβώς συναίσθηση του χρόνου που κατανάλωνε και μη αντιλαμβανόμενη προφανώς την ανυπομονησία του κόσμου, η αγαπητή Βασιλική βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει σε όλους, για όλους και για όλα.

Η συναυλία του Λουκιανού Κηλαϊδόνη στο Μπραχάμι πέτυχε τελικά ως μουσικό γεγονός, δεν άλλαξε όμως, όπως κακώς είχαμε ελπίσει, το περιεχόμενο των Παναγουλείων, που παραμένει αναλλοίωτο νυν και αεί.

Μετά από λίγους μήνες από τη συναυλία στο Μπραχάμι, ο Κηλαϊδόνης πραγματοποίησε στη Βουλιαγμένη τη μεγαλύτερη ίσως συναυλία που έγινε στην Ελλάδα και που δικαίως ονομάστηκε “το δικό μας Γούντστοκ”.

Για την ιστορία, τα 3 πρώϊμα μέλη των imaginistes και μέλη του Πνευματικού Κέντρου, ήσαν οι Θανάσης Θεοδωρόπουλος, Βαγγέλης Γκουγκουλής και Χρήστος Πιπίνης

Μένουμε Νότια – έλα στο ελεύθερο και ανεξάρτητο group των Νοτίων Προαστίων για να μοιραστούμε ότι συμβαίνει δίπλα μας.

Ειδήσεις, σχόλια, εθελοντισμός, αγορά, έξοδος, καλή ζωή, νεολαία, διασκέδαση, πολιτισμός, περιβάλλον, αθλητισμός, ανθρώπινες ιστορίες.
(ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ- ΑΛΙΜΟΣ – ΒΑΡΗ – ΒΟΥΛΑ – ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ – ΕΛΛΗΝΙΚΟ – ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΓΛΥΦΑΔΑ -ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ – ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ – ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ)

Διαβάστε Επίσης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.