Δημήτρης Λογαράς:”Ας μας πουν καθαρά…”

Του Δημήτρη Λογαρά υποψ. δημ. συμβούλου Αγ. Δημητρίου με το “ΜΕΤΕΧΩ”

Το διακύβευμα των αυτοδιοικητικών εκλογών του προσεχούς Μαίου είναι εξόχως πολιτικό. Σε μια εποχή που τα μεσαία και τα πιο φτωχά λαικά στρώματα αλλά και συνολικά ο κόσμος της εργασίας στην πατρίδα μας δέχεται την πιο βάρβαρη και ανελέητη επίθεση σε δικαιώματα και εισοδηματα η τοπική αυτοδιοίκηση έχει έναν πολύ σημαντικό ρόλο να διαδραματίσει.
Αυτός δεν είναι άλλος από το να σταθεί δίπλα στο δημότη που δοκιμάζεται σκληρά, αρωγός και συμπαραστάτης στα καθημερινά του προβλήματα. Η Δημοτική αρχή αντί να διαχειρίζεται, συνήθως επικοινωνιακά, την αφόρητη πραγματικότητα οφείλει να δώσει προτεραιότητα στην επέκταση του
κοινωνικού έργου, την εμβάθυνση των δομών αλληλεγγύης και την προάσπιση του Δημόσιου χώρου και γενικότερα του Δημόσιου Αγαθού απο τη βουλιμία των ιδιωτικών συμφερόντων.
Στην εποχή των μνημονίων και του “Καλλικράτη” αυτό καθίσταται δυσκολότερο έως αδύνατο, εάν λάβουμε υπ’όψη μας τη συνεχή μείωση των πόρων και την προσπάθεια να μετατραπεί η τοπική αυτοδιοίκηση σε “μακρύ χέρι” του κράτους και του φορομπηχτικού μηχανισμού του.
ΑΣ ΜΑΣ ΠΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΘΑΡΑ οι οψίμως “ανεξάρτητοι” υποψήφιοι τι είδους αυτοδιοίκηση θέλουν. Θέλουν αυτοδιοίκηση υπό επιτροπεία, καταδικασμένη σε οικονομικό μαρασμό, πρόθυμη να αποτελέσει ιμάντα προώθησης των αντιλαΪκών και αντεργατικών κυβερνητικών μεθοδεύσεων ή μια αυτοδιοίκηση “ανάχωμα” σε αυτή την πολιτική και τελικά μοχλό ανατροπής της.
Είναι όμως πράγματι ανεξάρτητοι οι πάλαι ποτέ συνωθούμενοι στους προθαλάμους των βουλευτικών γραφείων προς διεκδίκηση κοματικών χρισμάτων, ή όσοι φιλοδοξώντας να παίξουν κεντρικότερο πολιτικό ρόλο πιθανότατα θα ψήφιζαν όλα τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους στο εθνικό κοινοβούλιο;
Εμείς στην αριστερά δεν κρύψαμε ποτέ το πρόσωπο μας. Δημόσιες σχέσεις, παραγοντισμοί και κάθε είδους οφίκια μας αφήνουν παγερα αδιάφορους. Δίναμε και θα συνεχίσουμε να δίνουμε το παρόν στους χώρους δουλειάς, στα κινήματα και στις συλλογικότητες των πολιτών, εκεί που η Πολιτική ξεφεύγει απο τα χέρια μιας κάστας δήθεν ειδικών και επιστρέφει στον φυσικό της χώρο, εκέι δηλαδή που οι άνθρωποι μάχονται, διεκδικούν, συνδιαλέγονται και συναποφασίζουν για τις υποθέσεις που τους
αφορούν.