“Dead Road” η ταινία του Ηλιουπολίτη Γιάννη Θεοδωρακόπουλου (video)

Το Άνω Ποταμών σας καλεί στην πρώτη προβολή της νέας ταινίας ” DEAD ROAD”,του συμπολίτη μας σκηνοθέτη Γιάννη Θεοδωρακόπουλου την Κυριακή 10/03/2013.
Θα ακολουθήσει συζήτηση με το σκηνοθέτη και συντελεστές της ταινίας .
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο χώρο του στεκιού στις 20:30
(Λ. Καραμανλή 28 πλ. Αεροπορίας)

Γεννημένος στο Αίγιο το 1985 και μεγαλωμένος στην Αθήνα, ο Γιάννης Θεοδωρακόπουλος, συνειδητοποίησε από πολύ μικρός πως η μεγάλη του αγάπη είναι η σκηνοθεσία. Ακολούθησε το ένστικτό του και σήμερα βρίσκεται στην ευτυχή θέση να παρουσιάζει την πεμπτη του ταινία, “Dead Road”, που κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες.
Διαβάστε παρακάτω την συνέντευξη που παραχώρησε στο alterthess.gr, ο φέρελπις αυτός νέος σκηνοθέτης.
Ποια ήταν τα στοιχεία που σας γοήτευσαν ώστε να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο;
Ένα βασικό στοιχείο που λατρεύω είναι η ιδέα του να μένεις αναλλοίωτος και για πάντα αποτυπωμένος σε ένα φιλμ. Ένα δεύτερο στοιχείο είναι η εικόνα και ο τρόπος που μπορεί να εκφραστεί ο καθένας αλλά και το συναίσθημα που μπορεί να προκαλέσει. Ξεκίνησα από μικρός παίζοντας με μια ασπρόμαυρη παιδική κάμερα που μου είχαν κάνει δώρο οι γονείς μου το 1997 σε ηλικία δώδεκα χρονών και άρχισα να κάνω ταινίες με πρωταγωνιστές τους παιδικούς μου φίλους. Πειραματιζόμουν με την εικόνα… Αργότερα πήρα και τον πρώτο μου υπολογιστή και ήρθα σε επαφή με το ψηφιακό μοντάζ τον ήχο αλλά και τα ειδικά εφέ. Καθώς μεγάλωνα και πέρασα στα φοιτητικά μου χρόνια, κατάλαβα ότι μεγάλωναν και οι απαιτήσεις μου, παράλληλα όμως ωρίμαζαν και οι σκηνοθετικές μου ιδέες.
Έτσι το 2008, δειλά, αποφάσισα να κάνω την πρώτη μου σοβαρή ταινία με τίτλο «Θεϊκά Λόγια». Πραγματικοί ηθοποιοί, φώτα και μακιγιάζ σε δική μου ταινία. Θυμάμαι ακόμα ότι το σενάριο γράφτηκε μέσα στο τραίνο πηγαίνοντας στο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλία. Αμέσως μετά, ακολούθησαν το «Far And Away», «Το Πανηγύρι» (βασισμένο στο βιβλίο του Κοκτό) και το «The Button» (Βασισμένο στο διήγημα του Richard Matheson), φτάνοντας στο σήμερα και στην πιο επαγγελματική μου απόπειρα, το «Dead Road».
Τι πραγματεύεται η νέα σας ταινία; Ποιο είναι μήνυμα που θέλετε να περάσετε στο κοινό μέσα από αυτήν;
Το “Dead Road” αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού στο κοντινό μέλλον (Αθήνα 2015) τον Γιώργο και την Έλενα όπου παίρνουν την απόφαση να δοκιμάσουν μια καινούργια παραισθησιογόνο ουσία, ένα νέο και θαυματουργό χάπι(LSD), που τους επιτρέπει να βιώνουν τον κόσμο σαν να βρισκονται μέσα σε έργα μεγάλων ζωγράφων. Ξεκινούν με χάπι Βερμεέρ, ακολουθεί ο Ματίς και μετά ο Βαν Γκόνγκ…
Οι εμπειρίες και τα ταξίδια που βιώνουν οι ήρωες είναι άξια θαυμασμού, το συναίσθημα τους είναι έντονο, παράλληλα όμως ο εθισμός τους γίνεται βαθύτερος καθώς αναλίσκονται σε επικίνδυνους παραισθησιογόνους ρυθμούς, σε ένα δρόμο χωρίς γυρισμό.
Το Dead Road μιλάει για την πτώση και τις αδυναμίες του ανθρώπου, μιλάει για τον εφιαλτικό κόσμο των ναρκωτικών και τις επιπτώσεις που ακολουθούν. Η εποχή μας δοκιμάζει τις αντοχές μας και περισσότερο τις αντοχές των νέων και χρειάζεται μεγάλη θέληση για να ξεφύγει κανείς από τον πειρασμό των ναρκωτικών.
Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για σας; Η σημερινή Ελλάδα έχει να επιδείξει θετικά στοιχεία που μπορούν να εμπνεύσουν έναν νέο σκηνοθέτη;
Έμπνευση για εμένα αποτελεί η καθημερινή ζωή και οι προκλήσεις της. Το περιβάλλον γύρω μου. Τα άτομα με τα οποία συναναστρέφομαι. Σαφώς και οι πολιτικές εξελίξεις και η κρίση που μαστίζει την χώρα μας και σιγά σιγά τον υπόλοιπο κόσμο αποτελούν πηγές έμπνευσης. Επίσης οι βιαιότητες που συμβαίνουν σε διάφορα μέρη του πλανήτη αλλά ακόμα και τα έντονα καιρικά φαινόμενα! Όλα αυτά είναι ικανά να δώσουν έντονα στοιχεία και έμπνευση για ένα καλό σενάριο.
Η Ελλάδα ανέκαθεν έχει εμπνεύσει σκηνοθέτες και σεναριογράφους που μας έχουν δώσει αξιόλογες ταινίες. Η σημερινή Ελλάδα και η πορεία της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι παρέχει άφθονο υλικό για ένα νέο σκηνοθέτη όπως η πολιτική αστάθεια , οι γεωπολιτικές διαφορές καθώς και οι εκάστοτε βιαιότητες.
Πώς βρίσκει δουλειά σήμερα ένας νέος σκηνοθέτης; Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχει κατά τη γνώμη σας για να πετύχει; Η δική σας αρχή πως έγινε;
Η δική μου πορεία ξεκίνησε παρακολουθώντας μαθήματα υποκριτικής στο Θεατρικό εργαστήρι της Ηλιούπολης με τον σκηνοθέτη Χρήστο Φουστέρη. Παίζοντας θέατρο για χρόνια κατά κάποιο τρόπο ήρθα σε επαφή με το πως ο σκηνοθέτης χειρίζεται τους ηθοποιούς του.
Παράλληλα κάνοντας αρκετές πειραματικές ταινίες βελτίωσα την εικόνα μου αλλά και το μοντάζ και μερικές από αυτές έλαβαν μέρος σε Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Δράμας και Πάτρας όπου και αυτά τα φεστιβάλ είναι ένα μεγάλο μέσο για ένα νέο σκηνοθέτη και να φανεί η δουλειά του και αν ξεχωρίσει να βρει και δουλειά μεταγενέστερα.
Ένας σκηνοθέτης θεωρώ ότι χρειάζεται να έχει αποφασιστικότητα, πίστη και επιμονή σε αυτό που κάνει χωρίς να επηρεάζεται από άλλους παράγοντες και πάνω απ’όλα να έχει σεβασμό στους συνεργάτες του γιατί αυτά τα δύο λειτουργούν σαν πομπός και δέκτης.
Υπάρχει συνταγή για μία επιτυχημένη ταινία;
Δεν νομίζω πως υπάρχει επιτυχημένη συνταγή για μια ταινία. Θεωρώ πως η κάθε ταινία έχει το δικό της κοινό. Το κάθε σενάριο έχει τη δική του προσωπικότητα και διαμορφώνεται ανάλογα με τα θέλω της κοινής γνώμης. Μια ταινία είναι δράση μπροστά στους θεατές, που συμμετέχουν. Στο σινεμά όλα είναι δράση και το ζητούμενο είναι να προσελκύσεις το κοινό σου και να μην αδιαφορείς γι’ αυτό. Δεν υπάρχουν πετυχημένες συνταγές αλλά πετυχημένος τρόπος να αφηγηθείς μια ιστορία.
Πιστεύετε στο ταλέντο ή στην τύχη;
Πιστεύω στο ταλέντο. Το ταλέντο είναι απαραίτητο στοιχείο για ένα σκηνοθέτη γιατί αν δεν έχεις ταλέντο η τύχη δεν σε πάει πουθενά! Νομίζω ότι ο καθένας πρέπει να κυνηγάει την τύχη του η οποία σε συνδυασμό με το ταλέντο είναι ρόλοι καθοριστικοί. Το σίγουρο είναι ότι το ταλέντο δύσκολα περνάει στην ανυπαρξία. Όχι ποτέ, αλλά δύσκολα.
Ο κινηματογράφος αντιγράφει τη ζωή ή το αντίθετο;
Επιβάλλεται ο κινηματογράφος να αντιγράφει και να αποδίδει όσο πιστά γίνεται τις μορφές της ζωής που πραγματεύεται. Άλλωστε το κοινό προτιμά περισσότερο τις ταινίες που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα.
Θα σε ενδιέφερε να ασχοληθείτε με την τηλεόραση ή σας ελκύει περισσότερο ο κόσμος του κινηματογράφου;
Σίγουρα με ελκύει περισσότερο ο κινηματογράφος. Η μαγεία που δημιουργείται στην αίθουσα του κινημα¬τογράφου και που παίζει σημαντικό ρόλο για την ψυχή μας, δεν υπάρχει όταν παρακολουθούμε τηλεόραση. Είναι κάτι σαν τελετουργία. Και μην ξεχνάμε, ότι ένα κινηματογραφικό έργο, επειδή το βλέπουμε μόνο του (στην τηλεόραση βλέπουμε τα έργα το ένα πίσω από το άλλο), εντυπώνεται καλύτερα στο μυαλό μας. Το κινηματογραφικό έργο θα το σχολιάσουμε, θα το συζητήσου¬με, Θα μας μείνει για καιρό στο υποσυνείδητο. Με την τηλεόραση δεν συμβαίνει το ίδιο. Εκεί τα επεισόδια διαδέχονται γρήγορα το ένα το άλλο. Είναι θα έλεγα «καταναλωτικά». Βιομηχανοποιημένα! Στον κινηματογράφο ανάμεσα στους θεατές το συναίσθη¬μα μοιράζεται. Και αυτό, είναι μία μορφή επικοινωνίας.

Τι δικαιώνει κατά τη γνώμη σας μία ταινία: οι καλές κριτικές ή αν έχει εισπρακτική επιτυχία;
Οι καλές κριτικές δικαιώνουν την κάθε ταινία ως προς την ποιότητα και την συνολική απόδοση των ερμηνειών. Δεν νομίζω βέβαια ότι πάντα συμβαδίζει μια καλή κριτική με μια εισπρακτική επιτυχία ή και το αντίθετο. Άλλες ταινίες γνωρίζουν παγκόσμια επιτυχία παρ’όλο τις κακές κριτικές, και άλλες παρά τα θετικά προγνωστικά, δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των δημιουργών τους και κατ’επέκταση ούτε στα ταμεία.

(alterthess.gr)

http://vimeo.com/60124392