Αέρα, ρε, λίγο αέρα αφήστε μας να αναπνεύσουμε. Ορκίζομαι στα βιδωμένα βυζιά μου.




 

Από την Ιόλη Πιερίδη (kourdistoportocali.com)

Κάπου διάβασα ότι η Βανδή και ο Καπουτζίδης ευχαρίστησαν τους τρεις κι εξήντα παίρνετε άνδρες των 3 διμοιριών των ΜΑΤ που είχαν αναπτυχθεί στην Ιερά Οδό για να προστατέψουν τον θεσμό της Εurovision που οργάνωνε η κρατική τηλεόραση και το MAD του Ανδρέα Κουρή που έχει απλήρωτους εργαζόμενους κι αυτοί είχαν μαζευτεί έξω από το βλαχομπαρόκ event και κράζανε.

Αυτή είναι η Ελλάδα που θάλεψε και ο Κώστας Σημίτης. Κασιδιάρης και ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά. Dancing with the stars και Πολ Τόμσεν. Λάμψη, τουαλέτες, στρας, παγιέτες, τρέσες, μπότοξ, ρετινόλες και αλλά ενέσιμα, ανταγωνισμοί για φούρλες, στενοχώριες για σηκώματα, μελαγχολίες για κακούς βαθμούς, συντριβή για αποχωρήσεις, θρίαμβος σα σε Οσκαρ για νίκη και τελικούς. Άνθρωποι καριέρας, πάνε σε ένα σόου για να διαγωνιστούν, να συναγωνιστούν και εμφανώς να ανταγωνιστούν μεταξύ τους εις το όνομα της φιλανθρωπίας. Όχι για την αμοιβή της κάθε συμμετοχής.

Όχι για να τα χουν καλά με τον ΑΝΤ1 και να σιγουρέψουν καμία θεσούλα για την επόμενη χρονιά. Όχι για να μην τους ξεχνά το κοινό και να έχουν τον τίτλο του «σταρ» με τη βούλα. Αλλά για τα παιδιά! Το λένε και το ξαναλένε! Για να μη νομίζουμε πως έχουν ανάγκη και το κάνουν για αυτούς. Είναι από περίσσευμα η συμμέτοχη τους αγάπης και ανθρωπιάς. Και το κανάλι άλλωστε για τα παιδιά νοιάζεται τάχα, όχι για τα νούμερα τηλεθέασης! Για αυτό ένα παιδί, στο λαμπερό τελικό, του σινιέ και της συγκίνησης, ο Χρήστος, με τον ηρωισμό του αγώνα εναντία στην λευχαιμία, ήδη νικητής με ηττημένους όλους εμάς τους βουβούς μάρτυρες των προσχημάτων και της αναλγησίας, στάθηκε με το μικρόφωνο στα μικρά του χέρια να μιλήσει μπροστά στους μεγάλους σταρ, στα στελέχη, στους ισχυρούς και φημισμένους. Θέλησε να πει «ευχαριστώ» και τρία λογάκια παραπάνω για τον ίδιο, τα παιδιά που ζουν τον κοινό αγώνα με εκείνον! Φανταστείτε το κουράγιο που επιστράτευσε, τις επαναλήψεις για τα λογάκια μέσα του, το τρακ του για αυτή την εμφάνιση στο μεγάλο, λαμπερό σόου, με τους σπουδαίους και τους τρανούς.

Δεν υπήρχε χρόνος! Δεν υπήρχε χρόνος για τον Χρήστο! Έπρεπε να δείξουν το τρέιλερ του διαγωνισμού, τους χορηγούς, τα σαμπουάν και τα αποτριχωτικά και τις σκέτες τρίχες και να ρίξουν διαφημίσεις! Έμεινε ο Χρήστος, ένας φωτεινός, μικρός άγγλος, με το μικρόφωνο, πιασμένο γερά και με τα δυο μικρά του χεράκια, να μην έχει φωνή, μέσα σε ένα πλήθος, που αλάλαζε «Ντορέττα» ή «Βρεττός», υπακούοντας στις προσταγές του ανιματέρ. 

Και για τον Χρήστο δεν υπήρχε χρόνος. Για τις παπαρολογίες των κριτών όμως, βρίσκονταν τα λεπτά για να μιλήσουν όλοι μπας και παρεξηγηθεί κανένας. Για την αυτοδιαφήμιση της δουλειάς τους, φυσικά και περίσσευαν λεπτά! Υπήρχε χρόνος για το θεατρικό της Ζέτας με τον Μουτσινά , που τώρα θα παίζουν και Κυριακή, για το υπερθέαμα της επιθεώρησης του Φωκά και για όλους τους συντελεστές, για το θεατρικό της κ. Δανδουλάκη, για τους ύμνους σεβασμού των χορευτών στους Λάτσιο –πιο πολύ- και Κωστάλα. Μόνο για τον Χρηστό δεν έφτανε ο χρόνος και το κουράγιο του! Πόσο ντροπή νιώσαμε οι θεατές, αλήθεια! Ντροπή για λογαριασμό τους! Ντροπή για όλους τους…

Καιρός για πάρτι. Τελικός Γιουροβιζιον. Χαρά για την ποπ μουσική, την ελαφρότητα της μελωδίας, το στραφταλιζέ θέμα της ξεκούρασης, την τεχνογνωσία της Ευρωπαϊκής τηλεόρασης, τον συναγωνισμό των λαών με τραγούδια, το υπερθέαμα, τη φαντασμαγορία του σόου. Μέσα σταρ, στάρλετ και ανερχόμενοι. Πλαστικά φορητά πρόσωπα, στήθη βιδωμένα, αποσπώμενα μαλλιά, χειροποίητα δόντια – πλακάκια. Σαν είδωλα στη τέντα με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες στο τσίρκο. Αταλάντευτα φρύδια, μαρμάρινα μέτωπα, σκαμπίλια επιθετικής σεξουαλικότητας. Και όμορφα τραγούδια, προβλεπόμενα, άσχετα, λικνίσματα, πλει μπακ, ντουέτα, επανεκτελέσεις, καλεσμένοι διεθνείς, έλληνες διεθνείς, χαζά αστεία, εύστοχα ευφυολογήματα. Και έξω; 

Έξω η Ελλάδα να θυμώνει, να κρυώνει, να φωνάζει το δίκιο της. Έξω η ανεργία, η αδικία, η αίσθηση του απροστάτευτου, του ερμαίου στους ισχυρούς.  Έξω, η εικόνα των απλήρωτων εργαζομένων των Metropolis και Mad, στη πόρτα από το νυχτερινό κέντρο που πραγματοποιήθηκε ο ελληνικός τελικός. Φωνές με στη βροχή και στο σκοτάδι. Χωρίς προβολείς πάνω στα πρόσωπα. Χωρίς κάμερες. Χωρίς λάμψη. Φωνές για τα δεδουλευμένα. Τα λεφτά των ανθρώπων. Για την επιβίωση. Τις πληρωμές των λογαριασμών. Τα σουπερ μάρκετ. Οι φόροι. Τα παιδιά. Οι γιατροί. Τηλεοπτικός χρόνος αλλά και χώρος για αυτούς δεν υπάρχει. Σαν τον Χρήστο και οι εργαζόμενοι. Οι πολίτες. Οι Έλληνες. Αυτούς δεν τους κάλεσαν στο πάρτι. Τρία χρόνια τώρα τους τσαλακώνουν ανηλέητα…

 

 

 

Διαβάστε Επίσης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.