Λαϊκή Συσπείρωση Παλαιού Φαλήρου: “Κατέβασαν πανό των συμβασιούχων στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς” (VIDEO)
Ανακοίνωση της Λαϊκής Συσπείρωσης Παλαιού Φαλήρου για το “ξήλωμα” πανό των συμβασιούχων στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς:
“Οι εργαζόμενοι διεκδικούν τα αυτονόητα. Να έχουν δουλειά με δικαιώματα. Σταθερή και μόνιμη εργασία. Συμβασιούχοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, όμηροι για χρόνια στις διαθέσεις Κυβερνήσεων και δημοτικών αρχών παλεύουν για τη μονιμοποίησή τους. Είμαστε μαζί τους.
Δεκάδες συμβασιούχοι εργάζονται εδώ και χρόνια και στους παιδικούς σταθμούς του Παλαιού Φαλήρου. Οι ίδιοι κλιμακώνουν έναν πολύχρονο κι επίμονο αγώνα. Με τη συμμετοχή τους στην απεργία της Παρασκευής 21 Μάρτη 2025 και την ανάρτηση του πανό τους ζητάνε τη συμπαράσταση γονέων κι άλλων εργαζομένων του Παλαιού Φαλήρου. Η δημοτική αρχή αντί να βρεθεί στο πλευρό τους, ενοχλήθηκε. Έδωσε εντολή να κατέβει το πανό. Με υπερβάλλοντα ζήλο οι άνθρωποί της αναλαμβάνουν δράση.
ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ!
Οι εργαζόμενοι δεν τρομοκρατούνται.
Η ιστορική απεργία της 28ης Φλεβάρη δείχνει το δρόμο που θα βαδίσει ο λαός για να βρει οξυγόνο. Η πανελλαδική γενική απεργία της 9ης Απρίλη που έρχεται είναι η συνέχεια. Οι δημοτικοί σύμβουλοι που έχουμε εκλεγεί με το συνδυασμό της Λαϊκής Συσπείρωσης Παλαιού Φαλήρου καλούμε όλους τους εργαζόμενους του δήμου να πεισμώσουν ακόμη περισσότερο, να δείξουν ξανά τη δύναμη τους.
Νίκος Γαρδίκης
Μαριλίνα Αντωνιάδου
Χριστίνα Μαυρομάτη”
Όταν καταδέχεσαι να γελοιοποιηθείς και να γίνεις τσάτσος για 4 κατοστάρικα…
Ιδού η “εκλεπτυσμένη” συμπεριφορά μιας διευθύντριας που νοιάζεται περισσότερο για την “αισθητική” του παιδικού σταθμού παρά για την αισθητική της ανθρώπινης αξιοπρέπειας!
Προτιμά να σκίσει με μανία ένα πανό που έγραφε για δίκαια αιτήματα εργαζομένων – που έχουν αποδείξει ότι δίνουν την ψυχή τους καθημερινώς – όπως οι παρατάσεις συμβάσεων που κρατούν ανθρώπους σε ανασφάλεια για 10+ χρόνια – και αποδεικνύει με λεπτομέρεια ότι:
1. Η καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων δεν την ενοχλεί τόσο , όσο… η ενοχλητική παρουσία μιας διαμαρτυρίας.
2. Το «παράδειγμα» που δίνει στα παιδιά δεν είναι η αλληλεγγύη, αλλά η συντριβή οποιασδήποτε φωνής ζητάει δικαιοσύνη.
3. Και φυσικά, το θέατρο έπρεπε να γίνει σε ώρα αιχμής, για να δείξει στους γονείς ότι εδώ οι κανόνες της εξουσίας είναι πιο σημαντικοί από τους νόμους της λογικής (και του Κώδικα Εργασίας).
Μπράβο στην ηρωίδα μας που, αντί να πιέσει για μονιμοποιήσεις στους συνάδελφους της, προτίμησε να “πιέσει” το πανό μέχρι να σκίστει. Ελπίζουμε η επόμενη της κίνηση να είναι η υποστήριξη των εργαζομένων – και όχι το πέταμα του… χαρτιού στον κάδο ανακύκλωσης.