Χαρούλα Αλεξίου: “Άφησα την υγεία μου στα χέρια ενός ποιητή”
Δύο ώρες γεμάτες ποίηση και θύμησες, στη θεατρική σκηνή “Κάρολος Κουν”, στον Άλιμο, την Κυριακή 13 Νοεμβρίου. Ένας διάλογος ανάμεσα στη Χαρούλα Αλεξίου και στον Αλέξανδρο Μιχάλογλου, με αφορμή τις ποιητικές του συλλογές.
H Χαρούλα Αλεξίου αναφέρθηκε στην γνωριμία της με τον γιατρό Αλέξη Μιχάλογλου, το 1992 όταν είχε το ιατρείο του στον Άλιμο: “Πόσο τυχερή αισθάνομαι που κάποια στιγμή είχα πυρετό, κάποια στιγμή νόσησα και χρειάστηκα γιατρό. Και χρειάστηκα εδώ στο γειτονιά μας ένα καλό γιατρό. Και η αγαπημένη φίλη, η Εμμανουέλα Παυλίδου, που ήταν η γραμματέας και σαν κόρη της Μελίνας Μερκούρη, μου είπε «έχεις τον Αλέξη Μιχάλογλου, είναι στη γειτονιά μας, είναι στον Άλιμο». Και γνώρισα τον άνθρωπο και πραγματικά από την αρχή αισθάνθηκα ότι αφήνω την υγεία μου στα χέρια ενός ποιητή, γιατί από τότε κατάλαβα ότι ήταν ποιητής ο Αλέξης. Γιατί δεν είναι η συνταγή που θα σου δώσει, είναι αυτό που βλέπει πίσω από τη συνταγή, ο τρόπος που μιλάει, το πνεύμα του το ανοιχτό του, το πλατύ του πνεύμα, που μέχρι σήμερα νομίζω ότι δεν μας έχει πει όλα όσα θα μπορούσε να μας πει ή όσα έχει μέσα του. Τι να πω εγώ τώρα, διαβάζοντας αυτά τα βιβλία, δεν μπορώ να χωρέσω μέσα σε αυτό το πλούτο της ψυχής, της καρδιάς, του μυαλού.”
Αλέξανδρος Μιχάλογλου: Πως άρχισα να να γράφω ποιήματα
“Τα ποιήματα όταν ήμουν μικρός δε με άγγιζαν, δεν τα πολυκαταλάβαινα. Την ομοιοκαταληξία δεν την συμπαθούσα ιδιαίτερα. Ώσπου έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Οδυσσέα Ελύτη, το Άξιον Εστί. Το διάβασα πολλές φορές και κατανόησα ένα από τα μηνύματά του. Πέραν αυτού όμως, κατανόησα, τον τρόπο με τον οποίο το απέδωσε. Και αυτό με αναστάτωσε.
Ακολούθησαν τα βιβλία του Έλιοτ «Η Έρημη Χώρα» και «Τα τέσσερα Κουαρτέτα». Και αυτά με συντάραξαν. Από τη μικρή παιδική μου ηλικία, μια πληθώρα συναισθημάτων συσσωρευόταν μέσα στην ψυχή μου. Και διαχρονικά αυτός ο όγκος των συναισθημάτων συνεχώς αυξανόταν. Με αποτέλεσμα ο χώρος να μειώνεται. Δεν ήθελα να απαλλαγώ από αυτά τα αισθήματα, αυτά τα αισθήματα είναι η ζωή, είναι ο χρόνος. Έτσι, αποφάσισα να ξεφύγω, να ξεγλιστρήσω λιγάκι.
Και δειλά δειλά άρχισα τα ξενύχτια και άρχισα να γράφω. Και μετά από λίγο χρονικό διάστημα, διαπίστωσα, ορισμένες μικρές χαραμάδες κενού χώρου μέσα στη δικιά μου την ψυχή. Και αυτό μου έδωσε ένας έναυσμα για να συνεχίσω. Θα ήθελα να κάνω όμως και μια παρένθεση για ορισμένα σημαντικά πρόσωπα που συνάντησα στη ζωή μου.
Το 1975 είχα τελειώσει το αγροτικό ιατρείο στη Σαντορίνη. Επέστρεψα στην Αθήνα για να κάνω την ειδικότητα της παθολογίας. Η επιθυμία μου ήταν να πάω στον Λαϊκό Νοσοκομείο. Όμως διορίστηκα στον Γερουλάνειο Νοσοκομείο αυτό που ήταν δίπλα στη Χαριλάου Τρικούπη. Δεν υπάρχει αυτό το νοσοκομείο σήμερα, αλλά οι παλιοί ίσως το γνωρίζουν. Διευθυντής μου ήταν ο Νέαρχος Κοκαράκης και επιμελητής μου ήταν ο Λουκάς Σπάρος. Αυτοί παίρναν έναν γιατρό με γνώση και τον βυθίζανε μέσα στο λαβύρινθο της διαφορικής διάγνωσης των παθήσεων. Και τον βγάζανε από εκεί μόνον εάν καταλάβαιναν ότι είναι ικανός να αντιμετωπίσει τα ιατρικά προβλήματα. ΕΥΤΥΧΩΣ πήγα σε αυτό το νοσοκομείο (και το ευτυχώς σας παρακαλώ με κεφαλαία γράμματα)
Στο τέλος του 1979 και οι δυο με στέλναν σε διάφορες επισκέψεις με τα τρανταχτά της εποχής ονόματα. Μία από αυτές τις επισκέψεις ήταν ο Κώστας ο Βίρβος, αυτός ο μεγάλος συνθέτης, με τον οποίο αναπτύξαμε μια ιδιαίτερη φιλία.
Όμως στο φίλο τον Κώστα, τον μεγάλο αυτό συνθέτη, στην γειτόνισσά μου, τη μεγάλη συγγραφέα, τη Νίκη Κωνσταντινέα και στη μεγάλη συνθέτρια, τη φίλη μου, τη Βάσω Αλαγιάννη, οφείλω πάρα πολλά. Διότι με συμβούλευαν, με νουθετούσαν, με παρότρυναν να γράψω και να εκδώσω αυτά τα ποιήματα που θα σας πούμε με παρακάτω.
Πως βρέθηκα στον Άλιμο
Όμως, θέλω να σας αναφέρω και κάτι ακόμα. Εγώ ήμουνα παιδί των Πατησιών, δεν ήμουνα παιδί του Αλίμου. Θα σας πω, ποιοι με φέρνουν εδώ πέρα. Μια οικογένεια Βαζαίων με κάλεσε στα τέλη του 80 να κάνω μια επίσκεψη ιατρική. Ο Μπάμπης και η Φεβρωνία Βαζαίου. Ο Μπάμπης ήταν ένας εκρηκτικός τύπος, αλλά είχε ψυχή μικρού παιδιού. Η Φεβρωνία ήταν ήπια, προσπαθούσε να τον κανακεύσει, να τον ηρεμήσει, αλλά συνήθως δεν τα κατάφερνε. Αυτοί οι δύο επέμεναν να ανοίξω ιατρείο στο Καλαμάκι και το πέτυχαν. Όλους αυτούς τους ευχαριστώ. Ο Μπάμπης πέθανε πριν από λίγο καιρό, η Φεβρωνία είναι ανάμεσά μας. Όλους αυτούς τους έχω μέσα στην καρδιά μου, και σήμερα τους θεωρώ ότι είναι παρόντες.”
Ο Αλέξανδρος Μιχάλογλου γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1945. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή των Αθηνών από το 1967 μέχρι και το 1973. Πήρε την ειδικότητα της Παθολογίας και έγινε Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε σε διάφορα νοσοκομεία της Αθήνας και από το 1980 μέχρι το 2010 στο ιατρείο του στον Άλιμο, από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.
Τον Δεκέμβριο του 1992 εκδόθηκε από τις εκδόσεις Δελφίνι με ψευδώνυμο «Αλέξης Κλεάρχου» η ποιητική συλλογή του με τίτλο Η γοητεία του γυμνού ορίζοντα. Τον Αύγουστο του 2020 εκδόθηκαν άλλες δύο ποιητικές συλλογές με τίτλους Από το ορατό στο αόρατο και Η χώρα του θέλω, από τις εκδόσεις Το Σκαθάρι. Από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφορούν και οι δύο πρόσφατες συλλογές του Τα αθόρυβα της ζωής βήματα και Τα θαλασσοπούλια του άλλου Αυγούστου.