«Ο 35χρονος Ανέστης είναι το 22ο θύμα του μοιραίου δυστυχήματος»




Δεκαεννέα χρόνια μετά το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, ένα από τα παιδιά που τότε σώθηκαν μετά από μεγάλη μάχη σε νοσοκομείο, έδωσε τέλος στη ζωή του. Τα ψυχολογικά προβλήματα από τις σκληρές εικόνες και τις μέρες που νοσηλεύτηκε για να σωθεί, αποδείχθηκαν αξεπέραστα παρά το πέρασμα των χρόνων. Στα 35 του, έγινε το 22ο θύμα της τραγωδίας.

«Εγώ ήμουν στη δουλειά. Έφυγα στις 3.30 μ.μ, ξεκλειδώνω, ανοίγω, ήταν όλα κλειστά, αμπαρωμένα. Πάτησα κουδούνια, φώναζα Ανέστη… τίποτα. Τον βρήκα στο μπάνιο και το όπλο μέσα στη μπανιέρα με το νερό να τρέχει. Μία χαρά παιδί ήταν», είπε συγκλονισμένος ο πατέρας του 35χρονου Ανέστη, μιλώντας στο Mega.

«Ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω όλο αυτό που έγινε. Ήμουν στη δουλειά την Κυριακή και όταν σχόλασα το μεσημέρι και γύρισα στο σπίτι δεν μπορούσα να ανοίξω την πόρτα, γιατί ήταν κλειδωμένη. Ανησύχησα και κάλεσα δύο γείτονες. Ήρθαν και με βοήθησαν να σπάσουμε την κλειδαριά και μπήκα στο σπίτι. Ήταν καλά, δεν ξέρω γιατί το έκανε. Δεν μιλούσε για τα Τέμπη. Θεωρούσα ότι το είχε ξεπεράσει.», ανέφερε.

Ο 35χρονος εργάζονταν ως υπάλληλος μουσείου, ενώ ήταν κλειστός σαν χαρακτήρας και δεν είχε πολλές επαφές με τους κατοίκους του χωριού. Έμενε μαζί με τον πατέρα του, είχε δύο αδέρφια, ενώ οι γονείς του είναι χωρισμένοι. Μάλιστα, είχε τραυματιστεί σοβαρά και χρειάστηκε να υποβληθεί σε αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις προκειμένου να αποκατασταθούν τα προβλήματα της υγείας του.



«Σήμερα ο κατάλογος των θυμάτων των Τεμπών έγραψε 22 θύματα»
Στο Live News και τον Άγγελο Λαμπίδη μίλησε ο Δημήτρης Τραπεζανλής, πατέρας μίας μαθήτριας που έχασε τη ζωή της στο σοκαριστικό τροχαίο στα Τέμπη το 2003.

«Σήμερα ο κατάλογος γράφει 22 παιδιά. Θέλω να εκφράσω τα θερμά μου συλλυπητήρια στους γονείς και θέλω να τους πω ένα μεγάλο κουράγιο, να σφίξουμε τα δόντια όλοι μαζί. Δεν ξεπερνιέται, είναι δύσκολο. Ζούμε ξανά το 2003, να χτυπάνε οι σειρήνες, να τρέχουν τα περιπολικά και τα ασθενοφόρα. Ένα απόγευμα κόλαση… Για μένα ήταν η δυσκολότερη ημέρα», είπε με δάκρυα στα μάτια.

«Αυτό το λεωφορείο μας στιγμάτισε πάρα πολύ. Για μας είναι θάνατος. Σφίγγουμε τα δόντια μας, κάνουμε υπομονή, ας περάσει αυτή η μέρα. Από χθες είμαι χάλια. Τι να πω στους γονείς; Κουράγιο; Υπομονή; Ότι το παιδί δεν άντεξε;».

«Για εμάς ήταν ένα μπαμ και τέλος. Τα παιδιά που επέζησαν ζούσαν ένα εφιάλτη. Βοήθησαν λίγο οι ψυχολόγοι, αλλά δεν ξεπερνιέται αυτό. Δεν πρόκειται να σβήσει. Λέω καμία φορά ότι εμείς δνε το ζήσαμε, δεν είδαμε το έγινε, αν και ανέβηκα στο λεωφορείο με δικιά μας απόφαση να πάρουμε τα πράγματα των παιδιών, να έχουμε κάποιες αναμνήσεις τους», δήλωσε.

Διαβάστε Επίσης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.