Aργυρούπολη: Μια εικόνα θλίψης, οδύνης, απογοήτευσης

Πριν λίγες μέρες ήταν ένα ρωμαλέο δέντρο. Μια υπέροχη φυστικιά. Κάθε κλαδί, κάθε φύλλο της, μια ανάσα ζωής στην πιο υποβαθμισμένη γειτονιά της Αργυρούπολης. Μια γειτονιά που δέρνεται ασταμάτητα επί 24 ώρες, από τα κύματα των θορύβων και των καυσαερίων που προκαλεί η θάλασσα των αυτοκινήτων της Λεωφόρου Βουλιαγμένης και οι ματαμεσονύκτιες κόντρες των μηχανόβιων.
Τώρα το δέντρο μοιάζει με κάποιον νέο που ξαφνικά έχασε τα μέλη του. Μια εικόνα θλίψης, οδύνης, απογοήτευσης.
Πριν μερικά χρόνια ξεριζώθηκαν αλλά δύο, ξεριζώνοντας την ψυχή μας. Αυτά που έχουν απομείνει θα χαθούν με βεβαιότητα, θυσία στον βωμό της οικοδόμησης, εξαφανίζοντας και το τελευταίο ίχνος πρασίνου στην πολύπαθη περιοχή μας.
Εκτός και αν η Δημοτική μας Αρχή, αποφασίσει να ασχοληθεί, σοβαρά και αποτελεσματικά, με την αποτροπή της καταστροφής. Haris Pasvantidis