Γιάννης Μπαλάφας: Η δική µου Αριστερά
(Άρθρο του Γιάννη Μπαλάφα, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, στο Έθνος)
Από τη µια ο φασίστας-ρατσιστής Μπρέντον Τάραντ που σκότωσε 50 πολίτες στη Νέα Ζηλανδία.
Από την άλλη η 16χρονη Σουηδέζα Γκρέτα Τούνµπεργκ, από την οποία ξεκίνησε «η σχολική απεργία για το κλίµα». Από τη µια οι γονείς στη Σάµο που δεν θέλουν τα παιδιά τους να κάνουν µάθηµα στο ίδιο κτίριο µε προσφυγόπουλα. Από την άλλη οι µετανάστες ψαράδες Ελ Χαΐµι Εµάντ, Ιµπραχίµ Μούσα Μαχµούντ και Τζέκα Γκάνι που έσωσαν εκατοντάδες πολίτες στο Μάτι. Οι χούλιγκαν του Ολυµπιακού και δίπλα τους οι χούλιγκαν του Παναθηναϊκού…
Δύο κόσµοι τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο µακριά. Ενας κόσµος µε µίσος, καχυποψία, βία, εχθρότητα και ένας κόσµος µε οράµατα, αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια. Αλήθεια, τι φταίει για τον κόσµο του µίσους; Ετσι ήταν πάντα, απλά τώρα τα µαθαίνουµε γρηγορότερα λόγω του ∆ιαδικτύου; Μήπως έχουµε ευθύνες και εµείς που ασχολούµαστε µε την πολιτική, διότι αναπαράγουµε έντονες αντιπαραθέσεις, ενίοτε τοξικές, ενώ υιοθετούµε καθετί που µπορεί να βλάψει τον αντίπαλο; Το εύκολο είναι να τα χρεώσουµε όλα στους αντιπάλους µας: Φταίει ο Αδωνις, ο Χίος, ο Ορµπαν, ο Τραµπ, οι νεοφασίστες και πάει λέγοντας. Είναι όµως πειστικό; Είναι επαρκές; Πολύ περισσότερο, µήπως αυτό αναπαράγει το ίδιο κλίµα αντιπαράθεσης, εχθρότητας και διχασµού; Σίγουρα δεν είµαι «µάρτυρας του χριστιανισµού» για να «γυρίσω και το άλλο µάγουλο» σε καθέναν που «µε χτυπάει»… Ταυτόχρονα, όµως, δεν είµαι και «σταυροφόρος» για να θέλω να µεταβώ στους σύγχρονους «Αγίους Τόπους» για να τιµωρήσω τους «άπιστους».
Πιστεύω ότι οι σύγχρονοι ηγέτες κάθε είδους (πολιτικοί, κοινωνικοί, θρησκευτικοί, πολιτιστικοί, αθλητικοί κ.λπ.) έχουν την ευθύνη και δεν έχουν πλέον κανένα άλλοθι για να µην ενώσουν τη φωνή τους και το παράδειγµά τους µε την Γκρέτα, τον Ελ Χαΐµι, τον Ιµπραήµ, τον Τζέκα, τις γιαγιάδες της Μυτιλήνης, τον ήρωα ανθυποπλοίαρχο του Λιµενικού Κυριάκο Παπαδόπουλο. Ναι, υπάρχουν δύο κόσµοι οι οποίοι τέµνονται κάθετα. Αυτοί που «τρέφονται» από το µίσος και τον διχασµό και αυτοί που παλεύουν για δηµιουργικές προοδευτικές συνθέσεις.
Αυτοί που ξεδιπλώνουν το σχέδιό τους για το αύριο και αυτοί που ψάχνουν στο σκοτεινό προχθές για να ανακαλύψουν (ή και να δηµιουργήσουν) ρήγµατα και αντιπαραθέσεις. Η δική µου Αριστερά οραµατίζεται, διεκδικεί µαχητικά αλλά ειρηνικά, δηµιουργεί προοδευτικές συνθέσεις, βρίσκει αυτό που µας ενώνει, θέλει να διαχειριστεί δίκαια το προϊόν του κόπου όλων, ευαισθητοποιείται υπέρ των αδυνάτων, προστατεύει το κλίµα, παλεύει για τη δίκαιη ανάπτυξη, αγαπά τον νεωτερισµό και την καινοτοµία, στηρίζει το διαφορετικό. Στη δική µου Αριστερά χωρούν και µη αριστεροί. Φτάνει να έχουµε κοινά οράµατα.
Στη δική µου Αριστερά εξαιρούνται µόνο οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι και οι φασίστες, όσοι υπηρετούν σχέδια µίσους και διχασµού, ενώ αντιστρατεύονται καθετί προωθητικό και θετικό. Η δική µου Αριστερά είναι η αλληλέγγυα, δίκαιη κοινωνία, που ξέρω ότι µπορεί να υπάρξει και περιµένει το θετικό έναυσµα για να αποκαλυφθεί.