Το πολυκλαδικό της Ηλιούπολης είχε πάρει βραβείο αρχιτεκτονικού διαγωνισμού

ΕΝΙΑΙΟ ΠΟΛΥΚΛΑΔΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ (Λεωφ. Βουλιαγμένης). Α’ Βραβείο Πανελλήνιου Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού, 1976. Αρχιτέκτονες: Τάσος και Δημήτρης Μπίρης, συνεργάτες αρχιτέκτονες μελέτης: Μ. Καφρίτσα, Τ. Παπαπαϊωάννου, Η. Καρακώστας, Δ. Νικηφοράκη. Μελέτη: 1978-Κατασκευή: 1988.

(‎Panos Exar‎ προς Athenian modernism / Αθηναϊκός μοντερνισμός)

Ένα εκτεταμένο κτιριακό συγκρότημα που είχα τη χαρά να το επισκεφθώ λίγο μετά την αποφοίτησή μου, λίγο μετά την ολοκλήρωσή του. Θυμάμαι, πάντα, εκείνη την πρώτη επίσκεψη. Πέρασα σχεδόν μισή μέρα εκεί, περπατώντας, παρατηρώντας και φωτογραφίζοντας ασταμάτητα. Άλλοτε ακολουθώντας προδιαγεγραμμένες πορείες και άλλοτε οδηγούμενος εκεί όπου με καλούσε ένα ελκυστικό αρχιτεκτονικό «επεισόδιο».

Ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες, διασχίζοντας πολύβουους διαδρόμους τάξεων, αυλές και δώματα, αυτό το τόσο ελεύθερο -αλλά, τελικά, συνεκτικότατο- τρισδιάστατο δίκτυο κλειστών χώρων και απρόσκοπτης ημιυπαίθριας κίνησης, χάριζε σε κάθε βήμα και μια καινούργια εικόνα: μια απρόσμενη οπτική φυγή ή ένα προμελετημένο κάδρο, όχι μόνο από τον δικό του, «έσω», χώρο, αλλά και από τον ορατό χώρο της πόλης που απλωνόταν γύρω του.

Γραμμές, σχήματα, όγκοι, εναλλαγές κλίμακας, υλικά, χρώματα, φως, σκιά, κινήσεις, στάσεις, διασταυρώσεις βλεμμάτων, μακρινές προοπτικές, όλα ισχυρά συντεθειμένα και, ταυτόχρονα, απλόχερα «δοσμένα». Και, μάλιστα, συναρτημένα με το γνωστό τυπολογικό πρότυπο διάταξης πτερύγων γύρω από αυλή.

Έργο της πρώτης περιόδου του γραφείου Μπίρη, σε άμεση (επανα)σύνδεση με τη δημιουργική μοντερνιστική δεκαετία του ’60, με ομολογημένες αναφορές στον Le Corbusier και με ιδιαίτερη αγάπη για το ανεπίχριστο σκυρόδεμα και την υλικότητα.

Με κατακτημένο προσωπικό αρχιτεκτονικό συντακτικό, καλά υποστηριγμένο από μιαν ανεπιτήδευτη οικοδομική πρακτική. Με τη ζωηρότητα και φρεσκάδα των πρώιμων έργων, αλλά και υπό τις σκληρές συνθήκες παραγωγής και λειτουργίας ενός καθαρά δημόσιου κτιρίου.

Ένα παραδειγματικά ενορχηστρωμένο περιβάλλον, τόσο καλά συνταιριασμένο με το σκοπό του. Τη ζωντάνια και τη χαρά τής νεότητας και της εκπαίδευσης.
Σήμερα, ας παραμένουν αυτά ως ανάμνηση, αλλά και προσδοκία…
[ Λεπτομέρεια, φωτ. Π.Ε., slide του 1988 ]

Rou Kyl Σήμερα σύμβολο εγκατάλειψης, ότι παλιά ήταν σχεδιασμένο ως χώρος συνάντησης μαθητών σημερα αντιμετωπίζεται ως απειλή. Κακοφωτισμενοι διάδρομοι, έως και σκοτεινοί, σιδεριές σε πόρτες, αθλιο περιβάλλον πια. Εξακολουθεί να λειτουργεί ως σχολικό κτήριο αλλά ως εκδίκηση ή και τιμωρία της νεωτερικοτητας που πρότεινε κάποτε. Σκέτη θλίψη.