Η Φωτεινή από το ΕΠΑΛ Αλίμου εκφωνεί τον πανηγυρικό για την 28η Οκτωβρίου (VIDEO)

 

Η μαθήτρια του ΕΠΑΛ Αλίμου Φωτεινή (Φαίη) Χουδαλάκη εκφωνεί τον πανηγυρικό της ημέρας:

Το κείμενο που εκφωνήθηκε είναι:

Σήμερα, συγκεντρωθήκαμε εδώ, για να εορτάσουμε την επέτειο των 78 χρόνων από την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου.
Το ελληνικό έθνος αισθάνεται ιδιαίτερη υπερηφάνεια για την 28η Οκτωβρίου 1940.
Εκείνη την εποχή η Ιταλία δεν είχε κρύψει την επιδίωξή της να κυριαρχήσει στη Μεσόγειο και είχε ήδη αρχίσει εχθρικές ενέργειες εις βάρος της Ελλάδας, με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό της «Έλλης» στις 15 Αυγούστου. Αυτή η ιερόσυλη πράξη χρησίμευσε σαν ορμητήριο στον αγώνα που ακολούθησε το πρωί της 28ης Οκτωβρίου.
Τις πρώτες πρωινές ώρες εκείνης της ημέρας, ο Ιταλός Πρεσβευτής στην Αθήνα, Γκράτσι, επισκέφθηκε τον Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στο σπίτι του στην Κηφισιά, και του παρέδωσε τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει στρατηγικά σημεία της Ελλάδας, ώστε να επιτύχει τον πλήρη έλεγχό τους.
Η αρνητική απάντηση του τότε Πρωθυπουργού συνοδεύτηκε από ένα μυριόστομο «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού, που χωρίς τον παραμικρό δισταγμό αποφάσισε να αντισταθεί στις δυνάμεις του φασισμού και να υπερασπιστεί την τιμή και την ελευθερία της Πατρίδας.

Ο πόλεμος ήταν πλέον γεγονός. Τα ιταλικά στρατεύματα εισέβαλαν στα ελληνικά εδάφη από τα Ελληνοαλβανικά σύνορα. Οι φαντάροι μας έφτασαν με ελάχιστα πολεμοφόδια στα κακοτράχαλα βουνά της Πίνδου, για να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τις σφαίρες του εχθρού αλλά και έναν από τους δυσκολότερους χειμώνες των τελευταίων ετών.
Όταν οι σειρήνες του πολέμου ξυπνούσαν τον κόσμο, το αξέχαστο εκείνο πρωινό της 28ης Οκτωβρίου, ένας άνεμος καινούργιος άρχισε να φυσάει πάνω από την ελληνική επικράτεια. Ένας άνεμος που φούσκωνε τις αγουροξυπνημένες καρδιές των Ελλήνων και τις γέμιζε με ενθουσιασμό, περηφάνια και λεβεντιά. Ξεχάστηκαν διά μαγείας οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι διαφορές, τα πάθη, οι αντιπαραθέσεις, κι έμεινε μόνο το προσκλητήριο «νυν υπέρ πάντων αγών».
Φρόνιμοι άνθρωποι της φαμίλιας και της δουλειάς έσπευσαν στον έρανο αίματος, που παρουσιάστηκε το αξέχαστο εκείνο πρωί. Η Ελλάδα είχε ανοίξει όλες τις φλέβες της, γιατί ο Αγώνας ήταν υπέρ της Πατρίδας.

Η επιστράτευση γινόταν σε ένα απερίγραπτο κύμα ενθουσιασμού, καθώς τα πλήθη χαιρετούσαν και ευλογούσαν τα χιλιάδες παιδιά, που με το χαμόγελο στα χείλη βιάζονταν να φτάσουν στο μέτωπο, εκεί ψηλά στο βωμό της θυσίας, για να πολεμήσουν έστω και χωρίς καμία ελπίδα νίκης. Μόνον γιατί έπρεπε.
Και η «υβρισμένη» Παναγιά της Τήνου πάντα μαζί τους – πάνω στα μικρά δελτάρια, μικρή εικόνα στον χιτώνα τους, όνειρο και όραμα μαζί στα χαρακώματα, σκέπη και αγκαλιά, ύμνος και ψαλμωδία στα χείλη του στρατευμένου ιερέα, παρηγοριά στον τραυματία και στον ετοιμοθάνατο.
Οι παραλείψεις πολλές, οι ελλείψεις περισσότερες. Πολεμικό υλικό δεν περίσσευε, ο ιματισμός ήταν του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου με γκέτες και αρβύλες πλήρως ακατάλληλες για τα παγωμένα βουνά, τα κλινοσκεπάσματα μετρημένα, οι προμήθειες περιορισμένες, τα μέσα μεταφοράς ανεπαρκή, και τα κρυοπαγήματα ένας νέος, άγνωστος εχθρός, πιο ύπουλος από τον Ιταλό, που τότε φάνταζε πάνοπλος και αήττητος. Αλλά η ιστορία γραφόταν ένδοξη και λαμπρή, εκεί πάνω στα βουνά της Ηπείρου, στην πρώτη γραμμή, με αυταπάρνηση και αίμα.

Στρατός και λαός άρχισαν να δημιουργούν ένα νέο σταθμό στην Ιστορία μας, άξιο να εμπνέει, να γεννά υπερηφάνεια και να προβάλλεται ως παράδειγμα στους νεότερους.
Παρ’ όλες τις κακουχίες, ο αγώνας κατά των Ιταλών κατέληξε σε μια αναπάντεχη ελληνική νίκη αλλά και συμμαχική νίκη, την πρώτη κατά των δυνάμεων του Άξονα και του φασισμού, προκαλώντας ενθουσιασμό και κερδίζοντας τον σεβασμό όλου του ελεύθερου τότε κόσμου.

Δίπλα στους Ιταλούς έστεκε μια τεράστια δύναμη, η ναζιστική Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ. Έξι ολόκληρους μήνες η ελληνική ψυχή κράτησε μακριά από την Ελλάδα τους κατακτητές, ώσπου την Άνοιξη του 1941, δέχτηκε την επίθεση της χιτλερικής Γερμανίας και αναγκάστηκε να υποκύψει στις 6 Απριλίου 1941.
Έτσι, για την πατρίδα μας άρχιζε η φρίκη της τριπλής κατοχής. Πείνα και εξαθλίωση μάστιζε τον ελληνικό λαό. Τα τρόφιμα ήταν ελάχιστα, αφού τα περισσότερα τα έπαιρναν οι κατακτητές. Η κατάσταση στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθήνα ήταν απελπιστική.
Ο λαός όμως δεν έσκυψε κεφάλι, μέσα σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες. Το ψυχικό σθένος και η φιλοπατρία του Έλληνα γέννησαν την εθνική αντίσταση που κατάφερε καίρια πλήγματα στα γερμανικά σχέδια.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1942, οι αντάρτικες δυνάμεις του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ μαζί με μια ομάδα Άγγλων σαμποτέρ, ανατίναξαν τη σιδηροδρομική γέφυρα του Γοργοπόταμου. Πράξη μεγάλη και ηρωική που φλόγισε το νου και τις καρδιές του ελληνικού λαού κι εντυπωσίασε τους υπόδουλους λαούς της Ευρώπης.
Στις 28 Φεβρουαρίου του 1943 η κηδεία του μεγάλου ποιητή Κωστή Παλαμά παίρνει παλλαϊκό χαρακτήρα αντιστασιακής εκδήλωσης, μεσούσης της Κατοχής, δίνοντας στον λαό της Αθήνας την ευκαιρία να εκδηλώσει την οργή του απέναντι στους κατακτητές. Δίπλα στο φέρετρο του Παλαμά ο Άγγελος Σικελιανός θα απαγγείλει:

«Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,

δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…

Βόγκα Παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές, στης Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε τον αέρα!

Πόλεμος, Κατοχή, Αντίσταση, Πείνα. Οι ανθρώπινες ζωές, οι αντοχές και οι συνειδήσεις δοκιμάστηκαν σκληρά. Η «στατιστική του θανάτου» τοποθετεί την Ελλάδα ανάμεσα στις εμπόλεμες χώρες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου με τις μεγαλύτερες απώλειες. Περισσότεροι από μισό εκατομμύριο οι νεκροί, εκ των οποίων οι 260.000 από πείνα.
Η ιστορική μνήμη οφείλει να παραμένει ζωντανή.
Αξίζει να θυμόμαστε τις ηρωικές στιγμές του Αλβανικού Έπους και της Εθνικής Αντίστασης.
Αναλογιζόμενοι τον αγώνα των προγόνων μας, νιώθουμε υπερηφάνεια, κρατάμε άσβεστη την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και την πίστη μας στην ελευθερία και τις δημοκρατικές αξίες!

Ο νομπελίστας ποιητής μας, Οδυσσέας Ελύτης, που πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο, έγραψε: «Η Αλβανία, για τη σωματική μου υπόσταση, ήταν μια περιπέτεια αβάσταχτη, αλλά για την ψυχική μου όμως ιστορία, μια τομή βαθιά… Έγινε αιτία ο πόλεμος να συνειδητοποιήσω τι είναι ο αγώνας, ο ομαδικός πλέον και όχι ο προσωπικός. Θέλω να πω, τι σημαίνει να μάχεσαι ενταγμένος σε μιαν ομάδα, που έχει ορισμένα ιδανικά, και να μάχεσαι κι εσύ γι’ αυτά»….

Κλείνοντας, ας κρατήσουμε το μήνυμα του ποιητή, που μας ενώνει με το παρελθόν και μας δείχνει τον δρόμο για το μέλλον: Αγώνας ομαδικός για τα ιδανικά που εξασφαλίζουν ελευθερία, αξιοπρέπεια και προκοπή του λαού μας!

Σας ευχαριστώ !!!

Η παρέλαση των μαθητών και των μαθητριών του «Ευπαλίνειου» ΕΠΑΛ Αλίμου την 28η Οκτωβρίου 2018

https://www.youtube.com/watch?v=Kq-4aDCLHAM