“Το παιχνίδι της σφαγής” στο ¨Κάρολος Κουν”
H Θεατρική Ομάδα Ενηλίκων του Θουκυδίδειου Οργανισμού Πολιτισμού & Αθλητισμού Δήμου Αλίμου παρουσιάζει το “Το παιχνίδι της σφαγής” του Ευγένιου Ιονέσκο. Σάββατο 2 Ιουλίου στις 9 το βράδυ, στη Θεατρική Σκηνή ¨Κάρολος Κουν” (Υψηλάντου και Θησείου)
Μένουμε Νότια – έλα στο ελεύθερο και ανεξάρτητο group των Νοτίων Προαστίων για να μοιραστούμε ότι συμβαίνει δίπλα μας.
Ειδήσεις, σχόλια, εθελοντισμός, αγορά, έξοδος, καλή ζωή, νεολαία, διασκέδαση, πολιτισμός, περιβάλλον, αθλητισμός, ανθρώπινες ιστορίες.
( ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ- ΑΛΙΜΟΣ – ΒΑΡΗ – ΒΟΥΛΑ – ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ – ΕΛΛΗΝΙΚΟ – ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΓΛΥΦΑΔΑ -ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ – ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ – ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ)
Σ’ αυτό το έργο δεν υπάρχουν ήρωες. Πρωταγωνιστεί μια ολόκληρη πόλη, που οι κάτοικοί της πεθαίνουν κατά χιλιάδες, από μιαν ανεξήγητη επιδημία. Πανούκλα, χολέρα, ή –για να έρθουμε πιο κοντά στο απειλητικό μας μέλλον– μόλυνση της ατμόσφαιρας; Τον Ιονέσκο δεν τον ενδιαφέρει η αιτία του θανατικού, τον ενδιαφέρουν οι συμπεριφορές μας μπροστά στο θάνατο.
Ιλαροτραγωδία, ή τραγική φάρσα, είναι το Παιχνίδι της σφαγής. Μπροστά στην απειλή του τέλους, οι άνθρωποι απογυμνώνονται από τα προσχήματα, τα προσωπεία πέφτουν, η κοινωνική πόζα φαίνεται γελοία, η κενή ρητορεία ηχεί κωμική. Και σ’ αυτό το σημείο βρίσκουμε την απομυθοποιητική ματιά και την κοινωνική κριτική του κατά τ’ άλλα απολιτικού Ιονέσκο. Ο θάνατος, που περιφέρεται μ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο στη σκηνή, λειτουργεί ως καταλύτης, θέτοντας σε δοκιμασία τα ζωτικά μας ψεύδη και εξομοιώνοντας πλούσιους και πένητες, νέους και γέρους, βασιλείς και στρατιώτες. Ανήμπορη εμφανίζεται και η αγάπη, ωστόσο αυτή (σε δυο αναλαμπές του έργου όπου ο σαρκασμός δίνει τη θέση του στην τρυφερότητα) είναι η μόνη που διασώζει κάτι από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Στο επίπεδο της θεατρικής τεχνικής, αυτό το υπερθέαμα της καταστροφής, όπου ο Ιονέσκο χρησιμοποιεί τις πιο διαφορετικές φόρμες, από το μιούζικαλ στο νατουραλιστικό δράμα κι από την κλοουνερί στο θέατρο-ντοκουμέντο, είναι για ένα θίασο πρόκληση μαζί και δοκιμασία. Οι ηθοποιοί πρέπει να αλλάζουν αστραπιαία ρόλους, η σκηνή όψη, η παράσταση ύφος. Αν αυτό πετύχει, τότε η αποθέωση του θανάτου γίνεται γιορτή του θεάτρου. Κι ο θάνατος ξορκίζεται.