Η γυναίκα που παλεύει και αντέχει – Συζήτηση με την δημιουργό Βίλη Σωτηροπούλου, με αφορμή το έργο της «Γυναίκα loser»




Προ μηνός περίπου, παρακολουθήσαμε την εξαιρετικά πνευματώδη, γλυκιά αλλά και πικρή παράλληλα, «κομεντί» της συγγραφέως, σκηνοθέτιδος και πρωταγωνίστριας Βίλης Σωτηροπούλου «Γυναίκα loser». Στην παράσταση, την Βίλη πλαισιώνουν επάξια η Άννα Μακρή, η Στέλλα Τροκάνα και η Δήμητρα Φεύγα, πιθανότατα ως άλλες δραματικές αλλά και ψυχολογικές «περσόνες» του ίδιου κεντρικού δραματικού προσώπου/ρόλου, που ερμηνεύει η ίδια η σκηνοθέτις/συγγραφέας. Aν και αυτή η παράσταση θα μπορούσε να θεωρηθεί «εσωτερική υπόθεση» των γυναικών, ωστόσο, μας αφορά όλους, αφού ως άνθρωποι αλλά και πολίτες αυτής της χώρας γίναμε μάρτυρες της αναβίωσης σεξιστικών, φαλλοκρατικών στερεοτύπων, που φαίνονταν εξαφανισμένα εδώ και δεκαετίες αλλά είχαν καλυφθεί πρόχειρα κάτω από μια επίπλαστη πολιτική ορθότητα. Ξεχωρίσαμε την παράσταση για τον εξαιρετικό τρόπο γραφής του έργου, ενός έργου ζωής για την Βίλη Σωτηροπούλου, από το 2000 έως σήμερα, όταν προσέθεσε το τελευταίο και πιο «δυνατό» δραματικά, υπό τη σημερινή πολιτική και οικονομική συγκυρία, κομμάτι, αλλά τόλμησε επίσης να σκηνοθετήσει και να παίξει το έργο στον ιδιωτικό της χώρο, ένα διαμέρισμα στον Άλιμο. Το έργο είναι καλογραμμένο, ισορροπεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος, όπως συμβαίνει γενικά στις πιο αξιόλογες κωμωδίες σε όλη την ιστορία του θεάτρου. Με αφορμή αυτό το έργο, συζητήσαμε με την Βίλη Σωτηροπούλου.

Τη συνέντευξη πήρε ο Σπύρος Πετρίτης

Θα μπορούσαμε να πούμε πως στην ουσία η γυναίκα πραγματικά μειονεκτεί στην κοινωνία έναντι του άντρα;
Όχι, δεν πιστεύω ότι η γυναίκα σήμερα μειονεκτεί σε κάτι έναντι του άνδρα, πλεονεκτεί ίσως σε ορισμένα. Η μητρότητα που την κρατάει περισσότερο στο σπίτι είναι ένα πλεονέκτημα. Την γλυκαίνει, την ωριμάζει της προσφέρει ευκαιρίες να ξαναδεί τη ζωή αλλά και τα θέλω της από την αρχή. Παρατηρούμε, όμως, ότι και η πατρότητα έχει αρχίσει να αναδεικνύεται σε αξία και πολύ περισσότεροι άνδρες την εκτιμούν. Ένα άλλο πλεονέκτημα είναι ότι η γυναίκα δεν πηγαίνει -συνήθως- στον πόλεμο. Στερείται, λοιπόν, της «ευκαιρίας» να σκοτώσει έναν άλλο άνθρωπο. Αν και κάθε πόλεμος, είτε το χέρι που οπλίζει τη σκανδάλη είναι ανδρικό είτε γυναικείο, φέρει επί γενεές δραματικά επακόλουθα στον ψυχισμό όλων των ατόμων και των ομάδων. Όσο δε για την εξουσία, βλέπουμε ότι οι γυναίκες δεν υστερούν, την αποκτούν και την ασκούν συχνά σκληρότερα από πολλούς συναδέρφους τους. Τα παραδείγματα των Θάτσερ και Μέρκελ μιλάνε από μόνα τους. Πιστεύω, όμως, πως και τα δύο φύλα, υστερούν από κοινού σε κάτι. Στο να ωριμάσουν και να σταματήσει κάποτε το μοτίβο της αυτό και ετερο- καταστροφής. Το ανθρώπινο είδος έχει ανάγκη να κάνει «δουλειά» με το μέσα του για να «κατέβει από τα δένδρα». Αναρωτιέμαι αν αυτό θα γίνει ποτέ πραγματικότητα ή αν τελικά το νόημα της ύπαρξης είναι αυτή και μόνη η προσπάθεια…
Μπορεί πραγματικά να υπάρχει ισορροπία μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής ή αυτό είναι ένα διαρκές ζητούμενο προς αναζήτηση και αγώνα;
Εκεί που είχαμε βρει μια ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική και επαγγελματική ζωή, κατακτήσεις και δικαιώματα για τις μαμάδες, μοίρασμα των ευθυνών με τον σύντροφο, καλύτερη επικοινωνία μέσα κι έξω από την οικογένεια, εκεί ήρθε η κρίση για να βάλει μια μεγάλη τρικλοποδιά σε όλα! Δεν υπάρχουν δουλειές, το άγχος βαράει κόκκινο, όλοι και όλα δοκιμάζονται, ειδικά στη χώρα μας που το κυνηγητό του εργαζόμενου είναι ανελέητο. Κι όταν μεγαλώνεις ένα παιδί, το κοιτάζεις και λες: τι θα γίνει, τι κόσμο θα βρει, τι πρέπει να του πω, τι να του μάθω; Ίσως αυτό το απλό που λέει κι ένας ήρωας μου, ο Μάρκος στη loser: η ζωή είναι ωραία, ορέ, θα την παλέψουμε! Ο Μάρκος δεν την παλεύει, τελικά, αλλά το μήνυμα είναι αυτό: παλεύουμε και θα αντέξουμε. Εξάλλου η ζωή αυτό είναι και ήταν πάντα, ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το λύσουμε και παίρνουμε και τα δώρα μας. Κάθε δοκιμασία φέρνει κι ένα δώρο μαζί της, να και κάτι ακόμα να πω στο παιδί μου.
Το έργο καταλήγει με έναν εντελώς ανατρεπτικό τρόπο με τον οποίο προσωπικά θυμήθηκα την πρόσφατη περίπτωση των συλληφθέντων αναρχικών νέων στο Βελβεντό Κοζάνης. Πώς σας επηρέασαν αυτά τα γεγονότα κατά τη συγγραφή του έργου, τι θα λέγατε σε αυτά τα παιδιά που μας αμφισβητούν και δείχνουν την οργή τους και πώς θα χαρακτηρίζατε τη συστημική βία και καταστολή της αστυνομίας;
Έχω μια συστημική (με την ψυχολογική έννοια) οπτική για τα πράγματα. Οποιοδήποτε γεγονός τα άτομα αλλά και οι ομάδες αρνούνται να «κοιτάξουν» έρχονται οι επόμενοι για να το αναλάβουν. Αν δεν αναλάβουμε τις ευθύνες μας για κάθε αδικία και σύγκρουση που συμβαίνει, αν κλεινόμαστε είτε μέσα σε μεγάλα γραφεία, είτε μέσα σε υπέροχα σπίτια, είτε ακόμα και σε κόμματα και οργανώσεις, μα και στις δάφνες των θεάτρων μας, αν προτιμάμε αυτό που -νομίζουμε ότι- πονάει λιγότερο, δηλαδή την ψευδαίσθηση από το κοιταγμα κι από την ανάληψη της ευθύνης, τότε κάποιος άλλος μέσα από το ίδιο το δικό μας σύστημα θα έρθει για να το αναλάβει. Ετσι γίνεται η πληρωμή του λογαριασμού.. Ετσι κι οι μικροί «τρομοκράτες», που είναι συχνότατα παιδιά «καλών» οικογενειών, ανέλαβαν. Ανέλαβαν για να διορθώσουν, να ξεπληρώσουν, αλλά δυστυχώς έτσι δεν προχωράμε, μόνο ανακυκλώνουμε το μίσος, τον πόνο, την ενοχή κι εν τέλει την εμπλοκή. Οσο για τις επικίνδυνες φυλακές, αυτές τις χτίζουν οι επικίνδυνοι -εν γνώσει τους ότι είναι επικίνδυνοι- άνθρωποι. Οφείλουμε να αναδείξουμε το μεσαίωνα που επιδιώκουν να φέρουν, αλλά παράλληλα και κυρίως οφείλουμε να προετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα. Η αριστερά όταν και αν κυβερνήσει πρέπει να είναι έτοιμη να αναλάβει όλες τις ευθύνες. Να κοιτάξει κατάματα τα πράγματα και να πει στοπ στο στρουθοκαμηλισμό.
Είναι η τέχνη και αυτή επικίνδυνη για το σύστημα και πώς; Ποιοί λόγοι σας ώθησαν να κατεβείτε στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές ως υποψήφια δημοτική σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο της κίνησης «Άνω-Κάτω στο Καλαμάκι»;
Η τέχνη ακριβώς επειδή κάνει αυτή τη δουλειά, κοιτάζει και αναδεικνύει τα προβλήματα, πότε με γέλιο πότε με σαρκασμό και αυτοσαρκασμό και πότε με δάκρυα, είναι επικίνδυνη για τους επικίνδυνους. Και χρειάζεται να είναι επίγνωση όλων, πως η τέχνη είναι όπλο στα χέρια μας, ένα όπλο δυνατό που τα σκάγια του σκοτώνουν μόνο το ψέμα, την υποκρισία και το σκοταδισμό. Κοινωνία χωρίς διαρκή και δημιουργική επαφή με την τέχνη, την παιδεία και την αυτογνωσία είναι καταδικασμένη να υποφέρει και να οπισθοχωρεί από όσα κατακτά.
Με το «Άνω-Κάτω στο Καλαμάκι» κατέβηκα γιατί ακριβώς υπάρχει η δυναμική των ανθρώπων που μπορούν να βλέπουν, να μιλάνε ανοιχτά για ό,τι βλέπουν και να κινούνται θαρραλέα προς τους στόχους τους, αλλά και επειδή είναι ώρα να συμμετέχουμε όλοι στις διαδικασίες διαμόρφωσης της πραγματικότητάς μας. Στο «Άνω-Κάτω στο Καλαμάκι» συνεχίζουμε τους αγώνες και αυτό από μόνο του, είναι ελπιδοφόρο.
Η «Γυναίκα loser (πονεμένες ιστορίες)» θα συνεχίσει να δίνει παραστάσεις είτε στα σπίτια μας, είτε στα σπίτια των φίλων μας, στις ταράτσες, στους δρόμους και στα θέατρα. Κάθε παράσταση που δίνεται είναι μια νίκη, μια μάχη κερδισμένη!

ΠΗΓΗ: epohi.gr

Διαβάστε Επίσης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.