Από τους «αντάρτες» στο … «κίνημα των αδεσμεύτων» !

(Κώστας Παπαδόπουλος – anokatostokalamaki.wordpress.com)

Από την εποχή του ιστορικού ευφυολογήματος, … «νίκησε η Τοπική Αυτοδιοίκηση», που ειπώθηκε για να δικαιολογήσει μια κομματική ήττα σε δημοτικές εκλογές, μέχρι σήμερα, που κυριαρχεί το «απεταξάμην» στα κομματικά χρίσματα, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της σχέσης κομμάτων και υποψηφίων, στις δημοτικές εκλογές.
Στις πρώτες δεκαετίες του ηγεμονικού δικομματισμού, δημοτικές παρατάξεις και υποψήφιοι, διαγκωνίζονταν στις πόρτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, για να εξασφαλίσουν τη «δωρεά» και τη «χάρη» ενός χρίσματος, που οδηγούσε με βεβαιότητα στην εκλογική επιτυχία.
Στη πορεία, η σταδιακά αυξανόμενη αδυναμία των παντοδύναμων μηχανισμών, να επιβάλλονται και να αμβλύνουν αντιθέσεις και προσωπικές φιλοδοξίες στην Αυτοδιοίκηση (από τέτοιες άλλο τίποτα ο χώρος), οδήγησε στο φαινόμενο των «ανταρτών», υποψηφίων δηλαδή, που έχαναν στη προκαταρκτική διαδικασία του «χρίσματος» και εύρισκαν διέξοδο με υποψηφιότητά τους, που αυτο – χαρακτήριζαν ως «ανεξάρτητη.
Η ευλυγισία της προσαρμογής, – πολιτικός χαμαιλεοντισμός – δε θα μπορούσε παρά να θριαμβεύει και στις μέρες μας. Είναι δεδομένο ότι οι υποψήφιοι δημοτικοί άρχοντες, που προέρχονται από τις τάξεις του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού, δεν διστάζουν καθόλου να αλλάζουν συνήθειες. Τώρα συλλήβδην, ομνύουν στην «ανεξαρτησία», αποκηρύσσουν τα χρίσματα, ανακαλύπτουν την αυτονομία και ανοίγουν τις αυτοδιοικητικές αγκάλες τους χωρίς φόβο και πάθος προς κάθε κατεύθυνση. Δεν δυσκολεύονται καθόλου να συμπεριφερθούν με τρόπο που μόνο ένας διχασμός προσωπικότητας θα δικαιολογούσε. Αλίμονο όμως, κανένας τέτοιος διχασμός δεν υπάρχει.
Η ακόρεστη διάθεση ψηφοθηρίας, είναι εκείνη που επιτρέπει να υποστηρίζουν από τη μία τη κυβέρνηση (το αίμα νερό δε γίνεται) και από την άλλη να κάνουν αντιπολίτευση, γιατί η κοινωνία βράζει και φοβούνται να της πάνε κόντρα. Να καταριούνται το καταστροφικό μνημόνιο αλλά και να παραμένουν υπερήφανα μέλη ή υποστηρικτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή των νεόκοπων κεντροαριστερών ομάδων και να «χαριεντίζονται» με εκείνους που το επέβαλαν στη ζωή μας και το στηρίζουν με νύχια και με δόντια. Κρύβονται πίσω από το «άλλοθι» του «ανεξάρτητου» και με τα γλυκερά συνθήματα περί της αγάπης για τη γειτονιά καλούν σε ένα «όλοι μαζί», στο οποίο όμως πρώτη θέση θα έχει η πολιτική επιβίωση του Καλλικράτη, η χωρίς εκπτώσεις διενέργεια των «μεταρρυθμίσεων» που επιβάλλει το μνημόνιο, δηλαδή οι απολύσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις, η φτωχοποίηση της αυτοδιοίκησης και της κοινωνίας.
Θα αναρωτηθεί κάποιος καλόπιστος. Μα προθέσεις θα δικάσουμε? Γιατί να μην εικάσουμε ότι οι υποψήφιοι αυτοί αφού είδαν το φως το αληθινό απέταξαν τις πρότερες κομματικές εντάξεις τους και προσχώρησαν στο μέτωπο ενός ακηδεμόνευτου ανιιμνημονιακού αγώνα για το καλό της αυτοδιοίκησης? Άλλωστε, το τεκμήριο της αγάπης για τη γειτονιά μας, τον Αλιμο, ισχύει για όλους. Είναι αρκετό αυτό?
Καθόλου δεν είναι, γι’ αυτό ας μιλήσουμε για πράξεις
Κατ’ αρχάς οι κύριοι Ορφανός Τσαμπαρλής, και Κονδύλης, ανεξαρτήτως κομματικών εντάξεων, δεν προέρχονται από πολιτική παρθενογέννηση. Άσκησαν επί πολλά χρόνια εξουσία στη γειτονιά μας, από τις υψηλότερες θέσεις, ως δήμαρχοι ή αντιδήμαρχοι. Είναι το «δικομματικό» κατεστημένο του Δήμου μας. Δε κομίζουν κάτι νέο ως αντίληψη και πρακτική, εκτός αν έχουν πρόθεση να αρνηθούν τη πρότερη θητεία τους και να αποδεχτούν τις δικές τους ευθύνες για τη κατάσταση του Δήμου μας. Δεν το κάνουν όμως γιατί αδέσμευτοι της προϊστορίας τους, όταν ασκούσαν – με τον τρόπο που το έκαναν – εξουσία, δεν είναι. Και όταν ζητάνε τη ψήφο μας, ζητάνε να επικροτήσουμε αυτό το παρελθόν τους, να επιβραβεύσουμε τις «επιτυχίες» τους, ως δημοτικών αρχόντων, ως μελών ενός συστήματος τοπικής εξουσίας που ζητά ξανά και ξανά να αναπαράγεται.
Από την άλλη επειδή στη βράση κολλάει το σίδερο, έχει και ο «ανεξάρτητος αντιμνημονιακός» τα όρια του. Τα είδαμε χαρακτηριστικά στην υπόθεση της Μαρίνας Αλίμου. Ομονοούντες και οι τρεις, Ορφανός Τσαμπαρλής, Κονδύλης, συζήτησαν «εποικοδομητικά» με το ΤΑΙΠΕΔ χωρίς να εκφράσουν καμία διαφωνία αρχής για την ιδιωτικοποίηση – πώληση της Μαρίνας, που έγινε με βάση τις επιταγές του μνημονίου, αρκούμενοι μόνο στην αναζήτηση επί μέρους «διευθετήσεων», εντελώς αβέβαιων κι αυτών.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι το επόμενο διάστημα, τα ίδια διλήμματα θα τίθενται με καταιγιστικό ρυθμό, στο δημοτικό συμβούλιο. Η τακτική «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» , που μοιάζει σαν η αναγκαστική λύση της δυσεπίλυτης εξίσωσης αγαπώ και τη κυβέρνηση και το μνημόνιο και τον Αλιμο και τους ανθρώπους όλους …. για να είμαι πολυσυλλεκτικός, θα σκοντάψει στον συντελεστή «πολίτης – δημότης», που δεν είναι καθόλου άγνωστος Χ, αλλά απόλυτα συνειδητοποιημένος και έτοιμος να τελειώνει με το «μια από τα ίδια».